Cando comezamos a pedir aclaracións, ao recibir as primeiras respostas e ao ver que o Lehendakari remitía o tema directamente ao Departamento de Educación e, máis concretamente, á Viceconsejería de FP e que, en resposta á Viceconsejería, o Lehendakari non sabe nada e asume a responsabilidade… Non aclaramos nada, xustificamos e difuminamos o tema nas súas respostas xunto á normativa xeral… comprendemos que a LUZ ía ben no seu artigo. Así o confirmamos cando vimos no Parlamento Vasco que a comparecencia do Conselleiro de Educación e Viceconsejera de Educación, convocada para o 10 de abril, foi aprazada por problemas de axenda. Curioso precisamente o día no que a Conselleira vén expor outro tema. Até cando se prolongarán os problemas de axenda? Até a volta das eleccións de maio? Ou para solucionar o tema, cambiar a pauta, aprobar o decreto do programa TKgune e facer da competencia desleal que denominan “rede de centros e empresas”, unha auténtica colaboración, formación e transformación en rede ata que ordenen o fogar? Si é así, menos mal.

Pero a pregunta principal é: Hai que legalizar este modelo? É dicir, si o centro e a empresa fundaméntase na prestación de servizos por parte do centro e no pago de facturas por parte das empresas, este programa ou financiamento extraordinario debe poder legalizarse? Neste caso, os centros deberán darse de alta no Imposto de Actividades Económicas. Deberán dar de alta a Formación Profesional que imparten no Imposto de Actividades Económicas de cada familia? Si aos servizos que ofrecen élles de aplicación o IVE, como o cobran e como o declaran? Como se evitou o cobro do IVE até agora? Pódese canalizar e legalizar a fraude fiscal desde as institucións?

A pesar de que nas respostas remitidas desde a Viceconsejería de FP téntanse confundir aos parlamentarios cos artigos de diversas leis e decretos xerais, unha vez lidos devanditos artigos ponse de manifesto a falta de regulación deste programa concreto. Por outra banda, na Administración Pública é habitual que o programa se realice mediante convocatoria para o acceso a diferentes axudas, polo menos no resto de etapas do Departamento de Educación.

Ademais do financiamento ordinario, os centros deben presentarse ás convocatorias para acceder aos diferentes programas e axudas. Non no programa de TKgune! Nin os centros educativos, nin as empresas. Aquí pásase aos centros unha listaxe das empresas polas que decidan. E cal é o criterio? Por que unhas empresas si e non outras? Aínda que se abre a porta a que os centros escolares acudan, si así o deciden, a outras empresas, pero sen financiamento adicional. Diñeiro adicional por visitas, proxectos e servizos. Obxectivo: un proxecto de catro visitas e un servizo de cinco proxectos. O profesorado como comercial. E a todo isto dar o nome de rede, colaboración, transferencia de innovación. Isto é e debe ser así a colaboración coas empresas desde os centros de FP, o traballo en rede? Non se chama a isto competencia desleal? Non sería isto desincentivar aos alumnos que saen dos centros de FP a un prezo moi baixo?

Tamén son graves algunhas das afirmacións que aparecen na instrución. Por exemplo: “Debemos evitar mencionar que as visitas e a definición dos proxectos están financiados”. Queren enganar ás pequenas empresas?

Pero, como se utiliza o diñeiro público de todos? Na Instrución establécese que para o goce da axuda do 25% de Lehendakaritza, presentarase a factura á empresa polo valor do 100% do servizo, indicándolle que na mesma aplicaráselle a axuda do 25%. Facturas en concepto de formación e asesoramento e non en concepto de innovación. E como se factura nos centros integrados? Noutros centros educativos? Cando lin todo isto, entendín a présa que fai un par de anos había por converterme nun centro integrado para ter un NIF propio. Pero os outros modelos de centros teñen o NIF do Goberno, ou? Os centros están a crear Fundacións. Pero entón, cantas Fundacións da Viceconsejería hai que promover, tantos centros como fundacións, tramitarase así e ese será a físgoa legal?

A Viceconsejería de FP iniciou un arriscado “xogo” con múltiples vértices, transformando por unha banda as funcións dos centros educativos e profesores en nome da innovación e da rede, até dar aos profesores funcións comerciais. Poderiamos entender que os centros de FP e os do resto de etapas non poden funcionar igual, pero non nestas modalidades.

Por último, a Viceconsejería de FP está a traballar de maneira sobresaliente tanto a nivel vasco como internacional no imaxinario colectivo que pretende ser cidadán da Formación Profesional. Vende ben a idea. Ademais de asumir as responsabilidades do que se fixo agora, o Goberno debería, máis aló da idea, ordenar e dirixir a xestión da Formación Profesional, tan descoñecida entre a cidadanía; e non nos serve a escusa de que até agora non tivo un marco xurídico. En primeiro lugar, porque as responsabilidades públicas requiren unha xestión directa do diñeiro público.