“Lezo Urreiztieta foi un pirata do século XVI, nacido erroneamente en 1907”. Así é como a voz en off dá a coñecer á protagonista por primeira vez na película. O propio Martínez reflexionou na presentación da película sobre como é posible que non se fixo antes unha película sobre un personaxe como este, aínda que só sexa unha ficción. É certo que Urreiztieta ten elementos para protagonizar unha película estadounidense, pero as accións clandestinas non deixan rastro. O neno de 10 anos dedicouse ao contrabando e foi consolidándose co paso do tempo. Ademais de levar por mar aos fugitivos e as armas contra o fascismo, Franco viviu inmerso no planeta da morte.

A película vira ao redor das conversacións entre Ugalde e Urreiztieta, e inspírase nas palabras recollidas no magnetófono para crear o fío condutor. Pero o testemuño de Urreiztieta ten un lugar onde sentar. Os recordos de familiares e amigos mestúranse coas explicacións dos historiadores, unha fina balanza entre os testemuños emocionais e os feitos históricos. De cando en vez aparecen testemuñas escoitando e reaccionando ao magnetofón. Escoitan as palabras de Urreiztieta xunto ao público e constrúen pontes entre ambos. En canto á imaxe, predomina o arquivo, de todo tipo: fotografías, imaxes tomadas no fílmico, fragmentos de xornais... todo o que se pode utilizar para debuxar a época. Adur Larrea plasmou en animación algúns relatos de Urreiztieta, experimentando co rexistro que se pode utilizar no documental. A relación entre a imaxe e a película está feita nun estilo hiperrealista, no que se dirixe constantemente a unha á outra. O ritmo da historia ten a capacidade de facela entrar no interior da película, coma se estivésemos nunha especie de randeeira en alta mar.

O director, Josu Martínez, conduce ao espectador a través da historia do contrabandista até o final. O filme foi construído a partir dos resultados da investigación sobre Urreiztieta, os segredos que esconde a vida dunha persoa. Non sabemos si Deus perdoou a Urreiztieta no seu xuízo final, polo menos temos claro que Martínez non o perdoou: o seu gran triunfo relata tanto como derrotas, as súas diferenzas brillantes e escuras. Podemos imaxinar ao documentalista como un pantocrátor, xa que el pode decidir que é o que conta e que é o que esconde. Á fin e ao cabo, os contos dos santos inocentes son aburridos.