Todos lembraredes aquel poema escrito polo noso gran poeta existencialista: “po de estrelas”. Xabier Lete publicouno en 1974 e pronto se converteu en canción da man e da voz de Mikel Laboa. Sempre o entendín como un poema que o poeta fixo á vida cun punto de existencialismo e inmanentismo. Sei que outros o adoitan considerar como un poema feito ao máis obreiro, ao marxismo e, sobre todo, ao materialismo. Tamén é vida.

Non creo que ao escribir o po das estrelas Xabier Lete acordásese do po que desprende o asterisco punteiro do pau co que as fadas manexan, e moito menos do po que vén de África co vento sur. Javier, empuxado quizais pola súa intuición e a súa profunda reflexión, díxonos que vimos das estrelas.XIII.mendean Para Asís Francisco as estrelas, a terra, a lúa, os animais e as plantas, todos eran os nosos irmáns. El sabía menos ciencia que Javier, pero o amor interior universal, a intuición e a crenza de que tiñamos o mesmo creador, desenvolveu ese sentimento de parentesco. As cousas cambiaron moito nas dúas últimas décadas e hoxe en día, grazas á ciencia, podemos dicir que vimos das estrelas.

Máis arriba mencionei a intuición e o instinto, e co meu instinto gustaríame dicir algo. Neste mundo da ciencia e da sabedoría intelectual préstase pouca atención ao instinto e á intuición e desprézanse. Si é necesario, por iso exclúense as persoas maiores con sabedoría da vida. A neurociencia, pola súa banda, móstranos algo máis. Que no funcionamento da nosa intelixencia manda máis do 95% o inconsciente. Para empezar a razoarnos, moitas veces están tomadas as decisións. Necesitariamos máis intuición e sentido común.

Os estudos realizados polos astrónomos na última década demostran que somos o po das estrelas. Tras investigar máis de mil estrelas, han visto que todas elas teñen compoñentes case idénticos e que destes compoñentes o noso organismo ten o 95%. Sorprendente, verdade? Está claro que o noso proceso evolutivo non comezou cos primates. Por tanto, as estrelas son os verdadeiros antepasados de nós e de todos os seres vivos. O caldo azul das estrelas ao que tamén alude Xabier Amuriza ten un compoñente verdadeiramente importante: o carbono. Un dos elementos máis importantes para a xeración de vida. A vida non é unha casualidade. Vivimos nun universo organizado para a vida. Proba diso son algunhas constantes en física e química, elementos permanentes sen cambios. Estes números son intanxibles, teñen sempre os mesmos valores.

A vida é a organización do cosmos, tal e como se viu nos experimentos realizados na física cuántica. A simple observación altera o resultado do experimento. As persoas somos parte do universo, desde logo.

Fomos moi lonxe, a ver onde quedan as cousas que nos contaron na doutrina para explicar a orixe do mundo. A orde do relato non era malo: o ceo, a luz, as estrelas, a terra, as plantas, os animais e finalmente o home. Perdoa!, por último, a muller, nacida da costela do home. Si falásennos da palabra Evolución, siquí!