Pantalla negra. Un mar molesto polos altofalantes, inidentificable. Os segundos avanzan e a pantalla continúa apagada, pero cada vez óuvese máis forte un son incómodo. Os espectadores da Vitoria Eugenia empezaron a porse nerviosos, a contraerse nos asentos, a mover os ollos dun bordo negro da pantalla. De súpeto aparece a paisaxe correspondente ao ruído de fondo: luz amarela, pasteiro verde e arroio caudaloso. Familia tendida ao sol. Moita tranquilidade.

Así arrincou The Zone of Interest (e, de paso, o meu Zinemaldia) de Jonathan Glazer, que analiza a tensión entre o que se ve e o que non se mostra. E é que no xardín dunha feliz familia que goza no río hai un muro alto e máis aló do muro: Auschwitz.

Glazer négase a retratar de forma explícita o horror no campo da concentración, mentres que Rudolf Höss (Christian Friedel), comandante do recinto, mostra a aparentemente perfecta cotidianeidad da súa familia. A violencia oculta vai aflorando ao longo da película a través de fragmentos e recursos técnicos como a disforia entre a imaxe e o son. Por unha banda, as imaxes que compón son coidadas e limpas, representando perfectamente o ideal de hixiene ariana. Doutra banda, esta limpeza superficial contraponse ao desagradable mar que escoitamos desde o principio até o final. É o representante e o denunciante do que ocorre fóra do xardín. Do mesmo xeito que os protagonistas á violencia, nós mesmos afarémonos ao ruído e será fácil, a medida que avanza a película, desatender. Glazer atopa un camiño intelixente e eficaz para achegarse ao terror de Auschwitz, unha obra impactante e escura.

The Zone of Interest compite en Perlas e, xunto a Glazer, podemos atopar outros nomes de gran prestixio na sección que dá acceso ao Premio Público Cidade de San Sebastián. Deixei Glazer e seguín o día con outros dous directores referenciais da historia do cine.

Precisamente a segunda cita do día tívena co xigante Wim Wenders. O alemán apareceunos na pantalla da sala mediante un vídeo, escusándonos por non poder estar en San Sebastián. Wenders presenta no Zinemaldia deste ano Perfect Days, gravado e producido en Xapón, que segue o inodoro limpador silencioso Hirayama (Koji Yakusho).

No traballo, moitas veces Hirayama parece invisible, case forma parte da infraestrutura urbana, pero grazas a iso, posúe moitos matices e pequenos praceres que non poden ser capturados pola mirada normal. Trátase dunha película lenta, como exaltación do encanto e a grandeza dos detalles das repeticións case milimétricas dos días. Neste sentido, do mesmo xeito que o propio Hirayama, Wenders cobra un papel destacado na beleza de cada acto cotián; por suposto, o aseo, que se converte en arte en mans de Hirayama e baixo a dirección de Wenders.

Perfect Days é unha obra de gran sensibilidade que nos regala unha obra memorable da actriz protagonista, Koji Yakusho. Pola miña banda, con todo, non conseguín unirme ao lento fluxo da película, e moito menos crer a absoluta bondade do protagonista, Hirayama, que me parece esaxerado, até o extremo. O cabalo de Troia saíu desta segunda entrega na cabeza. Utilizando unha delicada cobertura audiovisual, non nos fai engulir a romántica repetición infinita dos días que supón que Wenders viva encadeado ao traballo?

Para eliminar o sabor agridoce de boca, a miña última cita do día foi cun Aki Kaurismäki perfecto. Basta con Kaurismäki dedicar unha hora e vinte minutos á clase maxistral de cine e guión, para recoller as risas fiucegas de toda a sala e actualizar o seu estilo irresistible. Fallen Leaves Premio do Xurado en Cannes e FIPRESCI no Festival.

Coa súa cálida frialdade cínica e o seu agradable humor, a película aborda unha historia que pertence á clase traballadora finlandesa (pero que podería ser de calquera parte do mundo), coa escusa do amor e o sinistro entre Ansa (Alma Poysti) e Holappa (Jussi Vatán). Con esta película, o director reafírmase na súa elección de escenarios e formas particulares, afirmando que lle sobra a maxia necesaria para facer redondas as historias máis simples. Kaurismäki é un relato cheo de humor e humanidade sen perder ningún dramatismo feo.

Cando saio da última sesión, escoitei un alegre “Volveuno a facer!”. Ademais de estar moi de acordo coa expresión apaixonada, Perla fíxome pensar cércao que podemos percibir de todos eses grandes nomes que conforman a serie. Vanme a permitir, por tanto, engadir que o Canón Aki volveu a facer e Wenders foi unha gran decepción.