Nas últimas semanas e meses, todo tipo de organizacións políticas, económicas e empresariais levantaron sen cesar os berros de guerra. Pero se a intención dese ruído estrondoso fose non deixarnos pensar con claridade e o medo confundir a nosa análise? Tratemos de analizar esta realidade ignorando o rumor.

Para empezar, hai que preguntarse que sucedeu dun día para outro, a maioría das instancias do poder político europeo, e no noso ámbito concreto a Mouteira e o Goberno Vasco, para que expoñan unha urxente necesidade de rearmamento (a iniciativa foi chamada Plan de Rearmamento). A memoria inmediata pode levarnos a un empeoramento e pensar que é unha resposta, ao acordo de Trump con Putin e ás declaracións de que non vai defender Europa. Pero esas declaracións fixéronse a finais de febreiro, e os fitos e as estreas do Goberno Vasco aos que se refire o artigo anterior son a mediados de xaneiro, cando Trump non estaba investido presidente.

Algo parecido ocorre coa OTAN, xa que o seu novo máximo mandatario, Mark Rutte, reclama un aumento do gasto militar desde o seu nomeamento, que alcance até o 5% do PIB (quen foi o principal defensor de moderar o gasto da UE durante a súa etapa como primeiro ministro holandés). A pesar de que para iso os cidadáns dos Estados membros da OTAN deben ‘aceptar facer sacrificios’, como recortes en pensións, sanidade e sistemas de seguridade, para incrementar o gasto en Defensa. Expresámolo no noso libro do primeiro apartado: primeiro os lobbies impulsan a proposta; logo os seus aliados políticos apóiana e amplíana con medo: e ambos aproveitan os acontecementos para aumentar o nivel e a necesidade das súas demandas. Iso é o que se está facendo agora coas políticas de Trump. O que estamos a sufrir é, por tanto, o seu procedemento habitual.

Analicemos, con todo, o suposto argumento sobre as consecuencias das decisións de Trump. A decisión do excéntrico presidente estadounidense de romper a táboa geoestratégica mundial, logrando acordos con Rusia, un dos máis grandes supostos rivais, debería supor en teoría un importante avance para a paz mundial. En definitiva, supón unha política de distensión entre os dous vellos bloques hexemónicos que tensaron gravemente as relacións coa guerra de Ucraína. E, con todo, no ámbito europeo a formulación foi todo o contrario, delirante: coidado, veñen os rusos! Esta é a posición que no noso libro atribuímos aos conspiradores e a que seguimos facendo hoxe, aínda que agora a propia UE uniuse a este grupo de conspiracións. Insistimos en que o lobby armamentista europeo infiltrouse na UE (como documentamos amplamente no libro) e ven unha gran oportunidade de aumentar os seus beneficios propagando o terror cara aos rusos.

Pero que propoñen "para cando veñen os rusos"?

Vale, tragemos o anzol da invasión rusa e analicemos as medidas que se están propondo: en definitiva, un aumento extraordinario do gasto militar para armar até os dentes, porque até agora o anxo da Garda Americana ha suxerido que non nos defenderá. Non imos falar desde a nosa perspectiva antimilitarista: a nosa opinión sobre a defensa, a seguridade, a geoestrategia, a territorialidad, a idiosincrasia europea, a transición enerxética, etc., ou sobre conceptos como inimigos, ameazas, etc. Pola contra, tentaremos pensalas desde o punto de vista que pode facer calquera que teña unha capacidade lóxica de razoar (é dicir, a capacidade que se pretende eliminar).

Dinnos que ese diñeiro (800.000 millóns de euros anunciados) vai ser destinado a incrementar a nosa capacidade de "defensa" ou de "seguridade", investindo na industria militar. Aproveito a ocasión para dicirlle: É unha fortuna que non foi discutida nin aceptada polos cidadáns europeos, aínda que dos nosos petos sairá vía impostos, financiada dunha maneira ou outra. Pero, curiosamente, os países europeos que compoñen a OTAN compran o 64% do seu armamento a Estados Unidos e, ao mesmo tempo, as autoridades europeas considérano un socio pouco fiable. Un dos responsables da firma alemá de armamento, Hendsolt, afirmou recentemente que o que se coñece como "o botón de desactivación" dos avións F-35 fabricados en EE. Suxeriu que sería fácil para Estados Unidos deter os avións, bloqueando o acceso a un software crave que está baixo o seu control. Ante iso, por suposto, Europa pode recorrer a outras grandes armas exportadoras (aínda que estea a moitas distancias de EEUU)... A non ser polo feito de que China e Rusia sexan os nosos principais inimigos potenciais.

Hai que ter en conta outra cousa. Desde a UE dinnos que, como perdemos ao principal aliado, temos que construír unha Europa unida. Pero é difícil saber o que é peor: Desconfiar dos Estados Unidos, o que é razoable, ou confiar nos actuais aliados de Hungría, Italia, Polonia, República Checa e Finlandia, onde goberna a extrema dereita. Tampouco parece moi recomendable confiar noutros países, como Turquía, Romanía ou Israel, que son aliados ou socios da OTAN. Así as cousas, finalmente a mellor opción será acudir ao Kit de Emerxencia que nos propuxeron para cada fogar (o que tamén servirá para aumentar a militarización), xa que a invasión non durará máis de 72 horas...

A situación é extremadamente surrealista: segundo os expertos, Europa tardaría dez anos en deixar de depender de Estados Unidos, polo que parece que, como na guerra da humorista Gila, estamos a suxerir a Rusia que atace Europa hoxe mesmo, porque estamos desprotexidos. Cre realmente que algún deses analistas rigorosos e espantosos que queren asustarnos a nós ten entre os seus plans "invadir Europa", a pesar de que Rusia lidera outro autócrata como Putin? Eles son os que cualificaron de gran derrota rusa a que Putin parecía representar en Ucraína como unha curta marcha militar! Sabemos que Putin non é de fiar (tan pouco como Trump e moitos outros), pero é moi rechamante o escaso despregamento que tiveron as palabras de Putin dirixidas á poboación europea, que talvez cuestionarían a "necesidade" de rearmar. Pola contra, é Trump o que expresou as súas intencións de apropiarse doutros territorios, como Canadá ou Groenlandia. No caso do groenlandés, ademais, ameazando a territorialidad de Dinamarca, o país europeo. Obxectivamente, se tivésemos que temer as pretensións invasoras de alguén, deberían ser as Trump, porque non hai que esquecer outro pequeno detalle: os Estados Unidos teñen 275 bases militares que non parecen fiables en Europa, máis de 80.000 soldados, e ao redor de 100 bombas nucleares da OTAN en Europa só pódense usar coa autorización de Estados Unidos. Cando ameaza con deixar nas nosas mans a defensa de Europa, por que Trump só fala de diñeiro, non de levar as súas bases e os seus soldados? Porque moitas desas bases están aí, non tanto para protexer Europa, senón como proxección estratéxica dos intereses de EEUU.

Se os argumentos do bombardeo son tan rudos, e o obxectivo principal é bloquear a nosa capacidade de resposta a través do terror, talvez sexa necesario preguntar, como fixo Maitena Monroy, que queren esconder tras esa cortina de fume. E, xunto a iso, os intereses de quen están detrás da proposta para unha nova carreira de armamento. A segunda pregunta é sinxela: a dos mercadores da morte; a da Produción para o Malgasto e a Guerra (industria militar) e a dos seus donos. Este é o tema que abordaremos na terceira parte desta serie.