Cando se incendia intencionadamente o monte, a sociedade sofre danos terribles, pero como non aparecen os incendiarios, nin se ve nin se esquece o crisol, en pouco tempo esquéceselles. Algo parecido ocorre cando se denuncian as torturas.

Cando se denuncian publicamente as torturas, dámosnos/dámonos conta de até onde chega a opinión que a sociedade pon en marcha sobre este tema, o propio “sistema”. Para iso utiliza unha ampla gama de ministros, conselleiros, xuíces e expertos, todos eles coa axuda dos medios de comunicación orgánicos. E hai que dicir que conseguen o seu obxectivo.

Non hai nin houbo torturas na democracia española –nada que dicir en Euskal Herria–. Ese é o resultado. A razón é axiomática e asustante: “Non hai torturas porque non se poden demostrar”.

A pesar de que nesta cruel democracia ven moitas cousas sorprendentes, tanto en Madrid como en Pamplona e Vitoria, aínda quedan moitas cousas por ver.

Na época de Franco, as torturas e os asasinatos non podían probarse. Entón non, pero agora si, uns demócratas “de sempre”, que non todos, acaban de lamentarse, a masacre do poder de Franco. Pero digamos que non, digamos a cuestión de Felipe González-GAL. Din que as miradas atrás son o camiño para pór en risco a democracia. Tamén é noxento.

Non somos os únicos que vivimos neste tipo de situacións. A raza política de “os gañadores” é universal e a súa iniciación ideolóxica ten ese tipo de resultados. Cámaras de gas, esterilizaciones, etc., tamén en campos de concentración da época de Hitler. Non había forma de probalo. Unha comisión “neutral” estivo en Alemaña, investigando, dirixida por un sueco. Non atopou nada. Por iso, Goebbels dixo con calma que esas acusacións eran invencións para prexudicar ao Terceiro Reich.

Pero nun momento dado 1945.urtean, o exército soviético descubriu aquelas realidades que, ao parecer, non existían e non se podían demostrar, non existían. E claro, entón si que existían.

Algo parecido sucederá en pouco tempo, aquí en Euskal Herria. Entón saberemos hoxe o que é imposible, por que no noso pequeno Pobo habemos torturado por centos, pero, en cambio, aos torturadores, a un non.

É unha simple pregunta, quizá o señor Goebbels, que non sabía nada como Hitler e Franco? O mesmo ocorreu con F. González, J.A. Con Ardanza e todos os demais presidentes; ninguén o sabía nin o sabe.

Décadas despois, sentámonos fronte á televisión e todos vimos o “Holocaust”. O que non podía probarse, o que a investigación presenciara. A calumnia inventouse para danar ao terceiro Reich.

Suponse que todo o sabemos, que cando innovamos o que temos facémolo coa intención de mantelo. Por iso, na democracia española, do mesmo xeito que o Franquismo, a lei que nega que se proben as torturas, foi ditada con todas as bendicións dos partidos políticos “democráticos”.

Non é o cidadán –a quen se lle pide o voto de cando en vez– o que ten que pechar a porta á tortura e, para que non haxa tortura, o que ten que esclarecer as que hai. É un labor do Estado e dos seus colaboradores. Os cárceres e a tortura son o “termómetro” da democracia. Como a índole da lei mostra a forma do lexislador, vacia á vista a verdadeira natureza do Estado.

Si a base da democracia son os dereitos humanos e o diálogo, o Estado que podería “desaparecer” durante dez días non é o Estado da Humanidade. Por tanto, que democracia ou Estado, en nome da defensa dos cidadáns da ofensiva do terrorismo, non se une aos presos torturados nin aos seus sufrimentos? Para que defendernos, unha democracia que non nos defende?

No cárcere, é a solidariedade dos estraños a que cura lentamente os ósos rotos e as carnes aboladas. Pero doutra banda, é ese cinismo que sempre se manifesta transparente, xusto e “pacífico”, que provoca o pranto das discapacidades nas frías noites do preso. Unha fonte amarga de rabia e desesperación. O que esnaquiza a alma. E por último, a violencia como xeradora. Si, señor, inspirador da violencia.

A vida no cárcere é longa. O que sufriu tortura, ao final, máis que á súa torturador, chegará a odiar a aqueles que, aínda que deberían axudar na súa discapacidade, desprézana. “Os demócratas de sempre” e a democracia dos demócratas de sempre.

Democracia de partidos políticos e convenios. A democracia da Asemblea Electoral e Legal. Demócratas que levan tantos anos corrompendo a democracia con total impunidade na cúspide do poder. Á conta dos que onte sufriron a tortura, os que hoxe, gritando, conseguiron que apareza en imaxes de mártires. Os que lle piden probas da súa tortura, despois de habelas impedido, que haxa probas.

Moitos, centos. Eu acórdome de Mikel Zabalza, detido pola Garda Civil o 26 de novembro de 1985.

María Chivite Navascués e Iñigo Urkullu Rentería, Lehendakari de Navarra e de Euskadi, hoxe en día, non vos podedes gardar nin calar.