Vendo o que o noso pobo sufriu culturalmente durante tantos anos, non entendo que aínda hoxe en día a xente teña dúbidas sobre Eliseo Gil. Quizá sexa pola pouca información e a pouca actitude mostrada polos medios de comunicación que están baixo a presión dos políticos. A análise obxectiva do tema revela que as actitudes e comportamentos a favor da falsidade están repletos de irregularidades, absolutamente impúdicas. Imos discutir o tema.

En primeiro lugar, a actuación sospeitosa e sucia da Deputación Foral de Álava. Lorena López de Lacalle, entón deputada de Cultura da Deputación Foral de Álava, presidida por Eusko Alkartasuna (actualmente Bildu) e polo que investiguei o Opus Dei. En 2006, Eliseo desatende as catas controladas e a petición de traslado aos laboratorios europeos e crea a comisión de “expertos” da UPV, dependente de España para a súa expulsión. Entre ese vogal atopábase Joaquín Gorrochategi, catedrático da lingua europea da UPV, quen nas declaracións gravadas tras a aparición das pezas deixou claro que eran verdadeiras, pero ao estar 4 días nos Pireneos (así o di na carta) cambiou de opinión e dixo que sen ningún tipo de soporte, sen investigar, eran falsas. A min, polo menos, esta actitude resúltame moi sospeitosa.

A partir dese momento, esa persoa loitaron pola falsidade e cobraron un gran peso na comisión, presidida por Lorena López de Lacalle. De feito, cando o 19 de novembro de 2008 os membros da Comisión reuníronse por última vez e decidiron expulsar a Eliseo, dos informes a entregar polos membros da Comisión só estaba entregado o de Gorrochategui, como podemos comprobar na web da DFA, o resto de informes entregáronse 3 semanas ou meses despois. Ese mesmo día Eliseo Gil e o seu equipo foron expulsados sen posibilidade de defenderse cunha Orde Foral.

Unha vez expulsado o Elisio, abriuse o camiño para facer o que querían no xacemento, conseguindo o primeiro obxectivo. Sen vergoña e sen tomar medidas para disipar as sospeitas, a UPV fíxose cargo da xestión do xacemento, aínda por riba, nomeando director a Xullo Núñez, membro da Comisión de Arqueoloxía da UPV. Pero esta persoa desenvolveu un informe a favor da falsidade, non? Si, foi xuíz e beneficiario. Para demostrar a súa profesionalidade e honestidade, Eliseo introduciu a escavadora sen control nunha zona de moitas pezas, destruíndo unha área de 8.000 metros cadrados (vídeo de YouTube). Unha plataforma interpuxo unha denuncia, que foi arquivada un día polo Xulgado de Primeira Instancia e Instrución número 1 de Barcelona. Dixo algunha institución ou político algo por destruír o patrimonio de todos sen misericordia e as probas de que Eliseo valíase para demostrar a súa inocencia? Non, ningunha.

En segundo lugar, analizaremos as probas utilizadas para expulsar ao Elisio. Informes desenvolvidos polos membros da Comisión da UPV/EHU. Segundo a acta, tratábase dunha comisión de asesoramento, pero os informes baratos e sen base que non se sosteñen en absoluto foron as armas preciosas para botar a Elisio. Expertos mundiais rebateron estes informes sen ningún interese e sen cobrar nin un euro, e aseguraron publicamente que en moitos casos están cheos de mentiras.

Por citar a un destes profesionais, vou mencionar ao arqueólogo Edward Harris, quizais o máis destacado en canto a arqueoloxía, sen pretender menosprezar ao resto de profesionais que se comportaron con valentía e honradez. O creador da técnica utilizada polo Elisio e o máis admirado de todos os arqueólogos e arqueólogos do mundo, eloxiou o labor realizado por Lurmen e fixo público que non é posible tal falsificación. Pensades que todos eles porían en xogo o seu prestixio e profesionalidade sen cobrar un céntimo nin conseguir ningún interese? Por que remar contra a marea? Por que apostar por un impostor sen sacar proveito algún? Sexamos prudentes! Tivemos que escoitar que a forma de traballar dos membros da Xunta da UPV e dos traballadores que agora traballaron en contra do Elisio foi equivocada. Polo si ou polo non, o xuíz rexeitou os informes realizados por Edward Harris e membros da Xunta da UPV a petición de Elisio.

En terceiro lugar, analizaremos por que elixiron o camiño da ciencia para a montaxe xudicial que estamos a ver. Hai que dicir que esta é a fase de instrución máis longa que coñecemos en Euskal Herria, na que un cidadán tivo que esperar once anos sen poder exercer a súa profesión nin pór encima da mesa ningunha proba física que se lle presentou durante ese tempo. Once anos? O que podemos saber nun mes? A min, polo menos, parecíame sospeitoso.

Desde que en 2006 publicásense os escritos en eúscaro, Eliseo pediu publicamente que os levasen aos laboratorios europeos, pero a Deputación Foral de Álava e o Goberno Vasco non quixeron levalos. Primeiro levárono ao laboratorio da UPV e o Sr. Madariaga, para enganar á cidadanía, afirmou que aparecera un compoñente moderno de petróleo, polo que os grafitos eran falsos. Pero, que era aquilo? Un dos compoñentes das colas habituais en todos os xacementos do mundo para a adherencia de pezas. Que puña no informe? Ao ver o erro, o grafito sinalou que non se podía saber si eran vellos ou recentes. Cando presentou o informe? En decembro, hai que ter en conta que Eliseo foi expulsado o 19 de novembro.

Anos máis tarde, cando Eliseo Gil solicitou ao xuíz que lle realizase as dataciones, a maquinaria española atopábase en funcionamento. As pezas foron trasladadas ao “Instituto do Patrimonio Cultural”, onde non se formou para realizar este tipo de investigacións, que esperas dese lector? Pode vostede esperar probas que confirmen a inocencia de Elisio? Como era de esperar apareceron os metais modernos. Apareceu o que terían todas as pezas dos xacementos do mundo. Durante o xuízo, o geólogo Mikel Albisu demostrou fisicamente que as pequenas cantidades de metal que apareceu foron contaminadas por axentes externos, o que significa que si falsificasen un punzón deixaría máis cantidade de area. Que queres despois de pasar a fechadura ou o cepillo para limpar as pezas, como é habitual no mundo da arqueoloxía? Na miña imaxinación vexo a Martin Almagro Gorbea, xefe da “Real Academia da Historia de España”, tirando sobre pezas de metal tomadas da fábrica de “Aceiros Españois”. Esta penosa investigación non foi asinada por un grupo de traballo, senón por unha persoa. Facer dataciones é facer un estudo serio das cavidades, iso sábeno todos os arqueólogos vascos que non deron a cara polo Elisio, pero mellor calladamente para que pór en xogo a miña profesión. Esta falta de empatía cegoulles e non se deron conta de que algún día o que sucedeu a Eliseo pode suceder a eles. Din que se fixeron moitas investigacións, pero é mentira, un grupo de amigos de Eliseo estivo disposto a pór 12.000€, pero non quixeron levar os grafitos a Europa e xudicializaron a cuestión científica, porque os que queren encubrilo todo teñen poder alí, así o creo eu polo menos.

En cuarto lugar, analizaremos a actitude dos medios de comunicación cara a este tema. NO Correo, o xornal que máis se le entre nós, vemos que a palabra “presunto” non chegou aínda aos seus dicionarios. As chamadas, mellor si cambia de nome e pon “Chamamento” ao seu xornal. Pero o máis lamentable é que desde xornais como “Gara” e “Berria”, onde os españois esmagaron sen misericordia, vexan a actitude pasiva que tiveron neste asunto tan grave e importante e, ás veces, a favor dos adversarios. Sobre todo, unhas dolorosas declaracións en YouTube sobre o chiste e o orgullo que Zaldi Ero fixo a miúdo ao redor dun cidadán aínda inocente. A censura e manipulación de medios públicos como EITB no seguimento deste xuízo é inaceptable e denunciable. Durante os días de xuízo, o Elisio non foi feito máis que apuñalalo, dándolle a información que quixeron e tal e como quixeron. A aceptación de Oskar vendéronnos como un bombazo. Gorrochategui tamén dixo nos medios de comunicación que lle pillou por sorpresa, e vaia! Oskar aceptou a broma habitual dos arqueólogos en 2005 e nunca a ocultou. Os nosos xornalistas están despistados e Gorrochategui parécese a un ciprés. Nunha época na que o tema está a flor de pel, no programa Ganbara de Radio Euskadi levamos 3 coloquios, todos moi expertos e a favor da falsidade. Non hai alguén que defenda a autenticidade? Con todo, ningún experto comentou a historia da escavadora. Os medios de comunicación non deron nin un só testemuño a favor do Elisio, os restauradores da AFA que investigaron o famoso “RIP” confirmaron que non o pon, dixeron algo respecto diso? Os que asinaron baixo presión pola falsidade deixáronnos os seus testemuños. Hai pouco, o filólogo vasco Gorka Knörr, o seu irmán Enrique, defendeu a autenticidade até a morte, até o último suspiro, fixo público en Twitter dúas veces que recibira presións de dúas persoas da UPV para asinar a favor da falsidade? Algún medio de comunicación ou algún xornalista dixo algo sobre todo isto? A miña impresión é que a sentenza está escrita desde fai 11 anos, agora só falta enganar aos cidadáns coa axuda dos medios de comunicación e convencerlles de que son falsos sen facer probas. Teño a impresión de que falta pouco para lograr o obxectivo final.

Por último, analizaremos como se fregan as mans os que están en contra do eúscaro e da cultura vasca. Detrás de todo isto podemos intuír que hai quen levan moito tempo co negocio da relixión e crean a historia de España. De feito, si analizamos un a un os que están na salsa vemos que teñen relación con estas dúas columnas. Ademais, o aparecido en Iruña-Veleia afecto a eses dous alicerces en toda a súa dimensión, por unha banda está en xogo a historia do cristianismo que nos venderon durante anos e doutra banda está en dúbida a teoría de que o eúscaro vén de fóra de España. A través de ETB e Alberto Santana conseguiron chegar á nosa casa unha teoría sen ningún tipo de base. A pesar de que o único obxectivo é desprezar a nosa cultura, a nosa historia e a nosa lingua e cuestionar a nosa identidade, o noso medio público apoia e promove esta teoría. Esta teoría paréceme que inflúe directamente no futuro do eúscaro e no proceso de asimilación. Pola contra, os promotores non lle prestaron tanta atención. Non o cre?

Mentres os nosos políticos, xornalistas vascos, institucións vascas, filólogos vascos, arqueólogos vascos e Euskaltzaindia oponse a esclarecer e calar as súas porcalladas, este lamentable espectáculo cos que escriben a historia de España e o documental Euskalduntze Berantiarra que ETB emite unha e outra vez con flocos de millo ou “artotxos” (ez?) Seguirei véndoo.