"A maioría lerán este libro cun sorriso e curiosidade"
- En 1983 comezou a traballar profesionalmente coas abellas Martxel Aizpurua Agirre, autor do libro Erleekin solasean. Recolle quince “entrevistas” como xornalista coas distintas abellas da colmea, o apicultor e a árbore Makala, explicando de forma áxil e humorística a vida e funcionamento da colmea. O libro está dispoñible na páxina web da Universidade Vasca de Verán.
Que lle impulsou a investigar o mundo das abellas e que lle levou a escribir o libro?
Son biólogo de formación, estudei o pole prehistórico durante varios anos coa Sociedade Aranzadi, e despois paseime co meu irmán a pór unhas abellas e a examinar o pole do seu mel. Despois tiven unha pausa: cando estaba nun mar de África nun proxecto de volta ao mundo, pensei que tiña que empezar no sector primario. No sector primario, en que? Pois non podía ser doutra maneira: facer leis e facer vodas! En canto ao libro, xa teño escritos sobre as abellas, pero na súa orixe hai tres artigos que publiquei hai tempo en ARGIA: atopeinos entre papeis vellos e decidín darlle continuidade.
E por que decidiches, desde o humor, escribir en forma de entrevista?
Creo que, en lugar de falar con Erle, tamén podería ser o título “Xogando coas abellas”. Empecei así porque me gusta imaxinar e cultivar cousas dese estilo. Agora, falando cos que leron, paréceme que quen sabe algo das abellas le cun sorriso e que para quen non sabe nada é fácil ler. Ademais, máis dun profesor díxome que é un material bonito para traballar en clase.
Tivo a oportunidade de entrevistar a toda a colmea…
Si, fixen entrevistas con varias abellas: coa raíña, co erlamando, co responsable de seguridade, co médico, co contable… a historia compleméntase despois de lela. Decidín facelo, porque lembraba que cando eu era neno, á hora da cea, emitíanse na radio entrevistas de ficción entre un veterinario e un campesiño, e como todo o mundo estaba alí, sen dicir nada, ao redor de rádioa. Sempre me gustaron esas conversacións.
Cambiou moito a apicultura nestes últimos 30 anos?
Si. Nós cando fundamos a asociación en 1986 atopámonos cunha apicultura moi antiga, e debido ás enfermidades vímonos obrigados a facer cambios: organizar cursos, innovar, cambiar de modelo de colmea… Agora en Euskal Herria hai grandes profesionais e hai moito coñecemento das abellas. Grazas á asociación, en parte, o sector está formado e hai recursos. Nós fomos, en certo xeito, a ponte entre a apicultura de outrora e a de agora.
