Chegamos á metade e aínda non o aprendemos
- Fuches a ver a película galega. Apáganse as luces e comeza a proxección. O primeiro que che sorprende é que che falen con caras asiáticas e despois con chineses. Miras aos lados, nas butacas nótanse movementos especiais. O primeiro espectador levantouse antes do cuarto segundo, e abandonou a sala a unha velocidade vertixinosa, sen sobresaltos. A continuación, outro. Tras unha pausa de tensión, tres persoas máis se dirixen cara á porta, e coma se esta activaría a alarma contra incendios, decenas de espectadores saltan á porta de saída. Ti tamén empezas a moverche nervioso, a decidir si vasche ou non. De súpeto, todos os que saíron volven como cadáveres resucitados do paraíso á terra. "Antes hai un curto", óuvese.
Este é a curtametraxe, precisamente, Xia wu guo le yi ban, que se emite na sección Zabaltegi-Tabakalera. O director Zhang Dalak centrou o seu traballo no ambiente familiar, para narrar a volta a casa dun neto. Xiao volve a casa do seu avó Lei e, aínda que non cambiou nada, todo volveuse anticuado. Entre o seu mundo exterior e o de dentro da casa pode haber un abismo, ou non hai lugar para nada. Na súa relación co avó ás veces ocórrelle unha perda de paciencia, e noutras ocasións aparece a afinidade. Trátase dunha película que se trata de forma íntima na relación de parentesco, posiblemente relacionada coas relacións persoais.
A película estadounidense Mass foi a segunda da xornada no que vai de festival. A película está dirixida e dirixida por Fran Kranz e está na sección de novos directores. A película retrata o encontro entre dúas parellas de pais que se atopan abatidos polo terrible suceso, coa intención de moverse cara á solución da súa dor. A película desenvólvese, en gran medida, nunha soa habitación, onde decidiron falar. O dispositivo está ben pensado, xa que é desde esta habitación desde onde se fai a narración do sucedido de forma non cronolóxica, enchendo os ocos e colocando as tensións no escritorio. A película ten un lado inxenuo, unha opinión de que un conflito así só pode resolverse nunha conversación. Con todo, consegue manter a tensión e a curiosidade ao longo de toda a película e atrapa ao espectador. Aínda que se percibe que o nó ten que soltalo, explícase con complexidade vivir por cada parte nun feito deste tipo, e a complexidade nunca se aclara, senón que cada un pensa. Trátase dunha película contada desde o Val de Baztan.
Para terminar, o programa complétase coa película Noite de lume, da sección Horizontes latinos. Ambientada nunha aldeíña de México, ten como contexto as continuas ameazas dos carteis e a policía. A directora Tatiana Huezo ten como protagonistas a tres nenas que se protexen mutuamente ante a tensión que se vive no pobo. Os cidadáns están decapitados e vestidos con roupas de nenos para evitar os secuestros de mozas, e todos teñen un agocho "cando veñen". É unha película moi traballada en torno ao tabú destas situacións, a condición de muller, a brutalidade da sociedade patriarcal e o mundo dos nenos. A película lévanos a ese universo concreto, e entre amargo e doloroso, móstranos tamén a potencia dos xogos soñados. Despois disto, imos botar unha ollada á segunda metade da semana.
