O personaxe de Augustus Gloop, de Charlie e a fábrica de chocolate (título orixinal: Charlie and the Chocolate Factory) e posteriormente traducido ao cine, deixará de ser “gordo”, lendo que é “moi grande”. Aínda que o escritor galés Roald Dahl utilizou esta primeira acepción en 1964, as edicións que se publicarán a partir de 2023 contarán con adxectivos e descricións diferentes para “evitar unha linguaxe ofensiva” e “ter en conta sensibilidades diversas”, segundo a editorial Puffin e Roald Dahl Story Company.

Pola súa banda, Charlie e Ooma Loompa, que se presentan na fábrica de chocolate, serán “persoas pequenas” e non “homes pequenos”. No conto de James e o Pexego Xigante (James and the Giant Peach) tamén se aplicará a non distinción de xénero: os “homes de nube” pasan a ser “persoas de nube”. Outra figura moi coñecida é a señora Trunchbull de Matilda, e á vista da película pódese describir facilmente con palabras como grande, zambra e groseira, mentres que no libro dirase algo así como “a señora da marabilla” nas novas edicións. É dicir, apártase do termo “muller” para non relacionalo coa categoría biolóxica. Matilda, ademais, non ten máis como se recollía no relato propio de Dahl da lectura do Libro da Selva de Rudyard Kipling ou de The Jungle Book, acusado de racismo pola súa novela escrita en 1894. No seu lugar, o libro de Jane Austen Sentido e Sensibilidade (Sense and Sensibility) será publicado na mesilla.

Por exemplo, estes dous exemplos. A señora Twist de Ergelak (The Twists) non vai ser máis unha “mala” que unha “terrible”, e en Sorginak ou The Witches engádese unha frase para xustificar dalgunha maneira que as bruxas levan perruca: “Pode haber moitas razóns detrás de que as mulleres leven á perruca, pero non hai nada malo en iso”.

“As palabras importan”

Segundo recolleron os medios de comunicación The Telegraph e The Guardian, a editorial Puffin deu a coñecer e xustificar mediante notas as adaptacións realizadas. “As palabras importan”, subliñou que “Roald Dahl pode gozar igual de palabras e historias fermosas”.

Sinalan que desde a editorial non fixeron “nada especial” máis aló das revisións habituais, porque sempre se tenta adaptarse a “a época” “mantendo o espírito do texto propio do creador”.