Esta chegada do frío provoca a alarma das plantas e, a pesar do que poida suceder, adiantan a colleita para que a semente chegue nunha época de frío real e logo poida ter comida suficiente para germinar e que estean ben vestidos. Non nos esquezamos: as plantas non dan o froito para que nos comamos ou nos pasemos a pitar, senón para que se difundan sementes que creen as mesmas que el para soster a súa caste. Moitas colleitas chegaron máis rápido que nunca: os calis (Cucurbita spp. ), mazás (Malus domestica), uva (Vitis vinifera), etc.

Este frío adiantou o outono ás plantas e, do mesmo xeito que o froito, adiantaron o resto de preparacións para o inverno. Tamén se engade a folla. Non agarrei. Antes recuperan e recollen a enerxía das follas, empezando pola clorofila, e nese camiño aparecen outros pigmentos; si, xa observarías que as cores da paisaxe cambiaron, están a cambiar, e como o sol pega cada vez menos, aínda máis. “O outono é a segunda primavera, porque cada folla se converte en flor”, dixo Albert Camus.

Despois deste outono, veu esa especie de segundo maio e vin dous sinais moi importantes desa primavera. Por unha banda, moitos froiteiros abriron unha nova floración tiki; polo menos na nosa casa, manzanos, cerdeiras (Prunus avium), marmelos (Cydonia oblonga) e perales (Pyrus comunnis). O segundo sinal foi máis espectacular: os calabozos que, coas ardentes calores do verán, desbarataron até case por completo o hostaje e dificultaron e endureceron a pel dos froitos (Cucurbita spp.) reviviron. Cunha forza inmensa renováronse as follas e comezaron a abrir e abrir flores como a maior esperanza dun novo verán. O apicultor da casa, Mateo, díxome o mesmo o outro día: na súa horta tamén os calabozos están a vivir esta época con ese mesmo orgullo, coma se a guerra mundial non fóra; o único, o único importante, coma se fose esa primavera súa.

O clima e o ambiente cada planta vive á súa maneira e son só unha mostra duns os mencionados; outros non sentiron así este mes de setembro e adaptáronse á súa maneira. Como nós, cada un coa súa pel; o lateral con zamarra e eu en pantalóns curtos. Porque para min: “Setembro é froita, alegría e festa”.