Entre os animais da terra, os insectos son os máis abundantes, un 90%. Correspóndennos uns 1.400 millóns de insectos por persoa. Esta beleza débese a que se desenvolveron numerosas estratexias de supervivencia. Entre elas, as de manterse con éxito durante os meses máis fríos: albergues axeitados, resistencias ao frío e ao xeo ou plans de migración. De feito, os insectos non son como nós, non son capaces de producir a súa calor. E inventaron un diapausa: en determinadas épocas do ano, nas que as condicións son precarias, cada especie decide que é o momento de reducir o ritmo de vida e o desenvolvemento; hibernación ou negación.

Cada especie madurou a súa planificación ao longo de miles de anos. Algúns deixarán os seus ovos, que se espertarán á nova estación. Os piollos que van atacar ao manzano (Malus domestica), ao patador (Solanum tuberosum) e á faba (Vicia faba), por exemplo , teñen un ciclo espectacular: no verán as femias, sen necesidade dunha fecundación molesta de machos, crean os seus clons ou femias que serán exactamente as mesmas copias a través da partenogénesis. Co outono, a luz baixa e o frío cae encima, o que provoca unha resposta dentro desas pulgones femininas: crear unha xeración sexual, machos e femias. De aí vén o apareamiento que se nos fai máis coñecido: as femias se fecundarán e elaborarán ovos que estarán listos para pasar o inverno. Logo abriranse na primavera e crearanse as femias partenoxenéticas, os Arrakurruti.

Outros en directo atoparán un doce recuncho onde esconderse. Completan reservas de auga e alimentos e si o cálculo realizouse correctamente, chegarán á primavera con vida. Entre eles atópanse os chinches hediondos e fecundos que nos chegan nas casas.

As formigas no formigueiro e as abellas na mosca amontóanse en contacto estremecedor mantendo a calor.As
grandes avispas, europeas ou curiosas ou agudas e asiáticas, non traballaron o camiño das abellas. No outono, a raíña crea raíñas novas e avisperos macho. Todas as avispas do ano morrerán. As raíñas novas espértanse e, ben alimentadas, vanse a buscar refuxio; teñen un bo refuxio en calquera recuncho: solo, paredes, chuletas... Coa primavera, a partir de febreiro, reviviranse e construirán novos niños, nunca no ano anterior.

As orugas de piñeiro ou os procesionarios tamén crean o seu doce niño para manter tépedo á familia. En canto empezo a estirarse o día, nos lugares tépedos en febreiro, o resto tamén en abril, baixaranse a terra en procesión ata que a principios de verán fórmense os adultos que iniciarán o seguinte ciclo.

E chega o mes de febreiro, un pouco máis longo e cálido, que move as avispas e os procesionarios perigosos.