Fomos inxenuos cando criamos que a máquina de ordeñar e o robot facilitaríannos a vida. A suposta dignidade ao deixar de ordeñar a man tomouno todo. Ninguén quere ouvir o eco dos traballos que escondían os gastos que supuña esta tecnoloxía. E así fixemos un chanzo máis.

Os inxenuos cando apostamos por unha horta sen terra. Fascinado polo poder que nos dá ver a Terra desde a atalaia, non podemos ver que pagariamos unha enerxía moi cara para quentar os invernadoiros e que a comida para as verduras procedería de laboratorios afastados. A partir de aí as mans sempre limpas.

Os inxenuos tamén cando cremos que eramos empresarios. Os baserritarras non, nós os empresarios. Con iso vestímonos doutra importancia e aceptamos con moito gusto as angustias xeradas polo novo traxe. Así, a venda en supermercados e a exportación dos nosos alimentos converteunos en gourmet, esquecendo aos compatriotas que acudían á feira a realizar a súa compra semanal. Ttas, un chanzo máis arriba.

Quizais, no mellor dos casos, démonos conta de que os animais non volveron, que hai tempo que deixamos nas nosas mans a terra e que nos falta o ambiente das feiras. Quizais pola situación socioeconómica habemos empezado a baixar a escaleira, a baixar os banzos, até aterrar, eliminando aquel traxe.

Hai, con todo, que están a piques de seguir considerándonos inocentes a nós e a vostede. Por exemplo, no congreso Food 4 Future, que se celebrará en maio, falarase da alimentación do futuro, entre outros, representantes de varias multinacionais. Ao parecer, a tecnoloxía, a robótica e a automatización alimentarannos. Din que están a apostar por unha alimentación saudable e unha produción sostible, e que loitan apaixonadamente contra o cambio climático.

Chegados até aquí, que dicir, lector? Pois que me fascinan aqueles que pensan que o mundo e a natureza aínda non teñen límites. Fascinados, quen cren que a tecnoloxía nos vai a dar para comer e non a terra nin as mans dos baserritarras.

Así as cousas, diría que hai demasiados sopapos vocacionais. Polo si ou polo non, dúas citas para librarse da enfermidade:

O día 16 cos que cren que os concidadáns deben alimentarse polas persoas e non polas máquinas, fronte ao BEC.

O día 20 cos que queren a natureza e as zonas rurais vivas, non industrializadas, en Vitoria.

Porque no futuro quero un mundo vivo e san en todas as súas acepcións.