Recentemente, a UPV/EHU organizou unha serie de cursos de verán para tratar o tema do cambio climático. O Deputado Foral de Medio Ambiente, Asensio, aproveitou os cursos para destacar a positiva contribución da incineradora ao cambio climático, o que resulta sorprendente, xa que por cada tonelada queimada a incineradora emite outra de CO2 á atmosfera. Ademais, o deputado dixo que se valoriza o 100% dos residuos urbanos e que con esa enerxía abastécense, entre outras cousas, 50.000 fogares. Asensio non nos dixo que a eficiencia enerxética que consegue a incineradora é do 30%, mentres que a reutilización e a reciclaxe alcanzan unha eficiencia de entre o 80 e o 90%: Por tanto, entre outros beneficios que se poderían conseguir con este logro, habería un ambiente máis saudable, máis postos de traballo, e non reduciriamos a materia prima que a nai está a consumir no solo.

Posteriormente, o deputado engadiu que o uso dun sistema especial de filtrado pola incineradora non leva emisións ao medio ambiente, pero non é certo. A insuficiente medición deste tipo de sustancias perigosas, é dicir, entre seis e oito horas ao trimestre, fai imposible o sinalado polo deputado. Se as emisións son de dioxinas, PCB ou metais pesados, o proceso debe ser controlado por unha monotización continua. Neste sentido, hai que sinalar que o culpable desta mala situación non é só a Deputación, senón tamén o Goberno de España, xa que outros países fixeron protocolos sobre dioxinas e PCB, pero España non. España uniuse á non produción de dioxinas e furanos no cume de Johanesburgo (2000), pero non ratificou o acordo en 2004.

Aínda por riba, para determinadas sustancias, xa sexan partículas ou dióxido de nitróxeno, a incineradora superou os límites de contaminación permitidos durante o período de proba. Neste apartado tamén hai que destacar a vertedura de amoníaco a Arkaitz-Erreka, responsable da morte da fauna do río.

Para terminar, un par de cousas sobre este tema. A primeira é que mentres as taxas de separación de Donostia-San Sebastián (40%) e Bidasoaldea (52%) seguen sendo tan modestas, a taxa de Gipuzkoa (55%) seguirá sendo insuficiente.

E a segunda: como coa enerxía obtida dos residuos xérase hidróxeno verde para alimentar á flota de autobuses, creo que iso debería servir polo menos para manter a frecuencia das liñas de autobús. Pois non foi así, xa que a frecuencia dos autobuses que van de Andoain a Donostia-San Sebastián descendeu recentemente, entre os 15 e os 60 minutos. E iso ocorreu en varias rutas, a xente terá que utilizar máis o coche e producirá máis CO2. Por tanto, é evidente que a preocupación das autoridades ambientais é unha cuestión.