Fai un par de semanas publicáronse varios datos de Noruega. Neste país de Europa do Norte predominaron os coches eléctricos, sendo a marca Tesla a a máis vendida, cun 90% de enerxía reciclable que se consome alí. Pola contra, as empresas públicas norueguesas non teñen ningún problema en pór fóra do seu país xigantes eólicos de 200 metros de altura, destruíndo paisaxes naturais. Ao ser un dos países máis vendedores de petróleo, teñen menos obstáculos que outros. O “benestar” de Noruega ten, por tanto, un lado escuro, moi escuro.

Cando falabamos do comportamento deste Estado escandinavo, o grupo de asesoramento empresarial Mouteiras lanzouno, sen ningunha vergoña, ao aire libre: “A industria da defensa pode ser unha gran oportunidade para as empresas vascas”.

Quedamos atónitos. Pero pronto deixamos atrás o asombro e a cólera. Que nivel ético teñen estes empresarios para propor aproveitar a situación de guerra que se estendeu por todo o mundo? E peor aínda, en que estaban a apoiar nese acto os representantes das institucións vascas?

É repugnante que se considere “interesante” a posibilidade de aproveitar o auxe do orzamento militar europeo e do militarismo e a propia guerra. Non aprendemos nada da guerra de tres anos en Ucraína? Non ten a sociedade vasca a responsabilidade de liderar a política de paz tras tanto sufrimento?

En lugar de promover a distensión e o diálogo, decidiuse aumentar o número de soldados, armas, municións, etc., o que fixo que o conflito se manteña e aumente tanto a morte como a destrución. O que, á súa vez, tivo impactos negativos na economía, o que supuxo un encarecemento da vida e un empobrecimiento da sociedade. Ademais, os enfrontamentos que destrúen África e o xenocidio en Gaza móstrannos até que punto pode chegar o uso da produción bélica. Queremos seguir alimentando esta inercia?

Nós propomos iniciar un debate diferente, porque cremos que vai na dirección do cambio que a maioría da cidadanía quere: como facer a transformación ecosocial e como pór en marcha os procesos en relación co tema que nos ocupa, para facer da industria militar actual unha produción de utilidade social. En concreto, preténdese que Euskal Herria convértase nun país que non produce armas, que non colabora coas destrucións e as masacres.

Por iso, advertimos á cidadanía vasca que non acepten os discursos e prácticas sobre a “defensa” e a “seguridade” militarizada, para que non colaboremos coas inxustizas que están a destruír o mundo. Pola contra, chamamos a promover solucións innovadoras para pór en vías de solución as desigualdades sociais.

Segundo o informe de Zedaleak, “a falta de investimento en defensa e seguridade e a fragmentación das políticas migratorias e de asilo fannos vulnerables nun escenario cada vez máis xeopolítico”. Negamos o punto de partida desa afirmación. Na nosa opinión, as políticas militaristas, o aumento do gasto militar e a produción de armas favorecen precisamente a vulneración e o retroceso dos dereitos. Debemos saír desa lóxica do medo e avanzar en solucións que leven unha maior xustiza social.

Que ningunha empresa aproveite a escalada do militarismo con investimentos e innovacións de recursos. Propomos precisamente o contrario: que eses investimentos e innovacións aprovéitense para transformalas en producións de interese civil na industria actual que denominamos produción vasca de malgaste e guerra. Estamos convencidos de que este proceso, xunto con outros, vainos a permitir avanzar cara á transformación ecosocial que necesita o mundo.

Ana Gorostidi e Xabier Sarasua, membros do grupo Bake Ekintza Antimilitarista