Pregunta “Se estamos envellecidos”: Na práctica, os socialdemócratas, os reformistas, os burócratas e os pequenos burgueses de Euskal Herria, tanto do Norte como do Sur, encárganse, na medida que lles corresponde, da difusión e apoio da democracia burguesa (a ditadura do capital), recibindo beneficios e reformas a cambio. Para iso, válense dunha filosofía multidireccional e unha liña de actuación política torpe, cuxo fin último é manter o sistema capitalista explotador e contrarrestar a teoría científica da loita de clases. Doutra banda, a clase obreira vasca e os sectores populares aseguran a imposibilidade de tomar o poder, e todo o que non opine da mesma opinión está necesariamente obsoleto.

Deste xeito, en resumo, utilizan argumentos que consideran imposible loitar contra a explotación e a ocupación española e francesa fose das súas estruturas de dominación (ademais da explotación da burguesía vasca). Ante isto, si os de abaixo non tomamos o poder, os pobres serán cada vez máis pobres e máis numerosos, e somos moitos da mesma opinión. Así as cousas, o capitalismo vaise a enfrontar á crise e vai ser tan grave que a supervivencia de millóns de persoas vaise a pór en perigo, unha cantidade difícil de calcular. Tendo en conta a fase actual, as contradicións propias do capitalismo non poderán “resolverse” sen a guerra mundial, e as traxedias provocadas polas dúas guerras mundiais anteriores quedarán pequenas en comparación con esta.

Hai dúas posicións a nivel mundial que miran a unha situación tan catastrófica: por unha banda, as que cren que non vai suceder, porque o sistema nos protexerá, xa que, sendo o seu servidor, debemos xogar nos seus parámetros e, doutra banda, a cambio da nosa fidelidade política, conseguiremos algo, unha fidelidade cada vez ideolóxica.

Doutra banda, temos o que nos indica a análise obxectiva, dialéctico e científico da realidade. É dicir, hoxe en día non hai posibilidade de cambiar a situación dentro do sistema que nos oprime e explota, aínda que se poida facer algunha reforma, a condición de que non se cuestione realmente a primacía do capital.

En base ao exposto, chegamos á conclusión de que debemos actuar fóra do sistema e coas nosas propias forzas. Dicimos que nas nosas dinámicas e liñas políticas non se vai a ter en conta, en esencia, ningunha lei de capital, xa que está feita principalmente para o seu beneficio. Do mesmo xeito, si senten culpables e ameazados os aparellos políticos, administrativos e xudiciais do sistema, procederase a condenarnos. Ao mesmo tempo, a loita polos obxectivos máis importantes pasa necesariamente por facelos públicos e por defendelos. Eles ou nós. Non hai termo medio e só é cuestión de tempo para chegar a esa conclusión.

En canto ás premisas e dinámicas para a consecución dos nosos obxectivos principais

Un dos temas prioritarios é determinar quen é o suxeito da revolución vasca, para que sexa posible o camiño cara á independencia e o socialismo. Trátase dun pobo traballador vasco, no que a clase traballadora e os sectores máis avanzados están na vangarda. A historia do Movemento de Liberación Nacional Vasco móstranos as limitacións do interclasismo, sobre todo no que se refire á liberación de clases.

É evidente que a análise científica da situación día a día vainos a determinar como debemos actuar a todos os niveis. Con todo, consideramos imprescindible subliñar algúns puntos.

Nunca podemos cuestionar a verdadeira titularidade do poder futuro. É dicir, os sectores máis concienciados do pobo traballador vasco e a clase traballadora terán todos os poderes políticos, económicos e derivados deles.

Ao mesmo tempo, desde o punto de vista táctico e estratéxico, non imos facer ningún trato ou alianza política importante coa burguesía vasca, francesa ou española. Temos que ter claro que a revolución socialista vasca só interesa aos vascos de abaixo.

As organizacións de vangarda que vaian desenvolver este tipo de obxectivos deberán ter carácter de clase. É unha clase traballadora vasca independente a que necesitamos para construír o Estado Socialista Vasco, así como ser independente dos sindicatos (sen excepción na política vasca actual), etc.

Reiteramos que consideramos imprescindible a creación dun Movemento Socialista e Revolucionario de Liberación Nacional Vasco que aglutine a todas as organizacións de clase revolucionarias.

Conscientes de que estamos a traballar de forma moi telegráfica sobre un tema de gran complexidade, imos dicir que para tomar o poder popular e obreiro vasco vanse a necesitar varios instrumentos de loita, por tanto, as condicións obxectivas e subxectivas da conxuntura actual determinarán o que se vai a facer, como e cando.

O que non deberiamos facer para conseguir os obxectivos mencionados

Sen esquecer á burguesía vasco-española ou autonomista, o primeiro que non deberiamos facer sería non rendernos nin entregarnos aos estados que ocupan e explotan, e que inclúe aos demais. Co recoñecemento da ditadura do capital, enterramos as ganas de loitar pola revolución socialista vasca. Este camiño sen retorno non nos leva máis que á destrución, e esta destrución de nós mesmos trae consigo o da condición de nación e de clase.

Sobre o preguntador “Por que?” (casos prácticos)

Por que se entregan as armas e a teoría revolucionaria (independencia e socialismo) coa escusa da unilateralidad enganosa e non se decide separarse unilateralmente de España e Francia para construír a República Socialista Vasca?

Sen ir tan lonxe, por que non se implementa unilateralmente a desobediencia como dinámica política para reivindicar e conseguir os obxectivos perpetuos da esquerda abertzale? Con todo, desde a unilateralidad acéptase a “lei de partidos” en España e, desta maneira, a iniciativa política queda encadeada pola corda do noso ocupante e explotador.

Por que se denomina “proceso de paz” a esta entrega político-militar? Por que nos “procesos de paz” en todo o mundo os sublevados abandonan a posición previa e ponse a disposición do capital para buscar solucións a algúns efectos da confrontación, pero non para razóns políticas orixinais? Na cuestión vasca as razóns políticas e as consecuencias quedaron sen resolver, e aí estamos a falar de presos políticos vascos, deportados, fuxidos, independencia e socialismo.

Si o grupo “Independentistak” naceu como elemento impulsor da reivindicación da independencia… decidiuse parar de verdade, por que? Por que non dise a verdade? A estrutura política e económica da burguesía vasca non é independentista, porque a independencia de Euskal Herria atenta contra os seus intereses económicos, por que se oculta iso? Pois ben, a continuación EH Bildu firma o preámbulo do Estatuto para Álava, Bizkaia e Gipuzkoa co PNV (Estatuto de Euskadi para o PNV), que actualizará o Estado da Moncloa, resultado da transición da ditadura fascista ao réxime monárquico de 1978.

Por que xurdiu “Esait” e logo desfíxose sendo o organismo nacional para estruturar o deporte vasco? Dicíase que “debido aos cambios na política vasca, os acordos entre os partidos vanse a posibilitar…”. Ao ouvir isto, Naiz díxolle: “ESAIT deu por finalizada a súa traxectoria, convencida de que “todo o que se iniciou, acábase, e todas as siglas están sempre ao servizo dunha causa principal, pero nunca son a súa meta”. Pois ben, pero o que está claro é que nada terminou e que todo está por facer con respecto ás seleccións vascas. Igualmente, si todo está ao servizo de Sortu, perdón, ao servizo dunha causa principal… Si trátase dunha nación e dun organismo popular plural, pode ser independente sen estar ao servizo dun partido e, na súa falta, o partido debería ter un debate popular honesto.

Por que xorde “Udalbiltza” como elemento vertebrador da nación e como elemento dinamizador da Esquerda Abertzale Oficial e Reformista máis tarde? O que de verdade esconden é unha contradición insalvable entre o acordo entre Udalbiltza e o novo estatuto, que engloba a Hegoalde e Iparralde, porque só entran Araba, Bizkaia e Gipuzkoa, e porque EH Bildu prioriza o acordo. Udalbiltza debería estar, en todo caso, por encima do Goberno autónomo de Araba, Bizkaia e Gipuzkoa, só pola súa articulación nacional.

Por que se admite a fragmentación do Sur, é dicir, Álava, Bizkaia e Gipuzkoa por unha banda e a Alta Navarra por outro? No fondo, estamos peor que ao comezo da reforma española de 1978. A Esquerda Abertzale de entón rexeitou o cambio de marca da ditadura española, entre outras cousas porque dividía a Hego Euskal Herria en dúas. Agora, con todo, acéptase a división e, ao mesmo tempo, constrúese unha estratexia de tres carrís con ritmos diferentes… que ten como obxectivo a “República Confederal Vasca 2026”. Entendemos todo iso sen pasar polo cárcere e co recoñecemento das democracias francesas e españolas, así como coa aprobación das comunidades políticas internacionais homólogas. Os autores do “proceso de paz” referíanse tantas veces á mesma comunidade. Cando se produciu o desarmamento de ETA, foi situar a Euskal Herria segundo a orde internacional do capital (como ademais!) o único que permitiron.

Por que se pide o permiso para decidir sobre “Gure Esku Dago” e non se xera unha dinámica para reivindicar directamente a independencia, sobre todo sabendo que España e Francia non permitirían un referendo resultante? Iso é destruírnos a nós mesmos, e falamos diso, por exemplo, cando falamos de “destruírnos a nós mesmos por decisión propia”. Debemos reflexionar sobre iso. Por que perder as nosas forzas en prexuízo noso e, ao mesmo tempo, en beneficio dos nosos inimigos? Non se trata de subir a escaleira aos poucos, senón descender pola escaleira, que ademais é totalmente deslizante.

De face á represión, até cando nos vai a condicionar a nosa liña política para poder implementar obxectivos nacionais e de clase? Por outra banda, até onde chegaremos coa teoría de “posible”? É dicir, é posible/viable realizar a entrega de armas e obxectivos porque nos sae gratis e, pola contra, non é posible/viable reivindicar os nosos obxectivos porque nos produce represión. Seguindo esa ecuación, abrazamos a legalidade do sistema e do inimigo, e quen non comparte esa idea quere devolver a loita armada, é nostálxica, imposible, está desfasada, vive noutras épocas…

Polo Estado Socialista Vasco! Sempre adiante!