Imaxínache que ao día seguinte o espertador toca un pouco antes do que é habitual os sábados. Supoñamos que tes un plan para almorzar con varias mulleres* de aquí e de alá, e aínda que non haxa ambiente no exterior, un impulso obrígache a saír de casa. Despois dunha odisea de refuxios no Areal de Bilbao, onde se subiu ao nariz a bufanda que se vestiu por primeira vez en meses e refuxiouse para protexerse da choiva, imaxina que no centro do Arenal de Bilbao atópase un oasis, e non un nin dous, que se dirixe cara a dentro. Unha vez dentro da carpa, supoñamos que che atopas nun espazo ocupado por centos de mulleres* de diferentes idades, orixes, razas e clases sociais, e unha vez almorzado, o espazo até o mediodía atópase nun ambiente de diálogo e reflexión: digamos que hai que volver ás entrañas da loita feminista, a necesidade de conciliar o discurso anticapitalista para fuxir das garras do feminismo liberal e unha redefinición da paz e a perspectiva feminista.

Imaxínache que en dous ou tres horas terminas de construír un círculo con corpos que se deron a mañá na volta, e cunha permormance que ten como eixo a memoria feminista, que un cóllese da man o outro e móvese á dereita de agradecemento formando unha onda feminista mentres alguén recita polo micrófono o seguinte: “No corazón, nos ollos, na garganta. Cando nos damos as mans, aí está escrita a memoria que a narrativa oficial quere cubrir”. Imaxina que esta onda recentemente formada esténdese por toda a carpa coa intención para comer cos produtos producidos polas mulleres, e que ata que se transforme en enerxía a sobremesa é amenizada por mulleres músicos e dramaturgas.

Imaxinouse que a onda violeta que se creou hai pouco vai collendo forza e que para a tarde convértese nunha marea forte, “Sumar forzas, imos lonxe! Á soberanía dos nosos corpos e dos nosos territorios!”. Supón unha mobilización que percorre o seu camiño por encima das baixas temperaturas e dos chuvascos ocasionais de choiva, na que levan a cabo numerosas accións, entre elas, para reivindicar a autodefensa feminista, denunciar o modelo de cidade neoliberal, defender os dereitos das mulleres migrantes e recoñecer a loita antifascista das mulleres. Un paso máis aló, vaiamos a que se trata dunha manifestación que consegue materializar as reivindicacións e as denuncias, e que no momento no que a Ertzaintza retén a dous activistas, os manifestantes interactúan con berros de “autodefensa feminista”, interrompendo o percorrido até deixarlles marchar.

Imaxina que a pesar da persecución policial e das malas condicións climatolóxicas, a marea non perde forza e volve a El Arenal con choiva e humor, esquecendo durante un intre os imprevistos que se produciron no camiño ao chegar a porto e dando paso á celebración. Ilustra como moitas mulleres se soben ao escenario e como a través delas dispérsase a reivindicación do feminismo popular, anticapitalista, anticolonialista e radical. Se te pos niso, podes imaxinar tamén os pormenores dun acto que lembra ás mulleres que non poden estar presentes pola violencia machista, polo seu encarceramento, pola súa condición de refuxiadas, pola súa dedicación a tarefas domésticas e de coidados ou por calquera outra razón, así como o ambiente festivo que prevaleceu tras a forza e motivación que transmitiu.

Imaxinade agora que a suposición e representación deste texto teñen máis que da realidade que da especulación, e que todo o que se foi imaxinando ocorreu realmente o pasado sábado no Areal de Bilbao. Esta representación dunha transformación da realidade na que vivimos máis claramente positiva, é o XI Congreso da Marcha Mundial das Mulleres. No marco do Encontro Internacional Feministon floreceu en Bilbao, xa que non é máis que un relato do pobo. O 27 de outubro, a compañeira da Marcha Mundial das Mulleres de Euskal Herria, en plena exhibición de forza, logrou representar á Euskal Herria feminista dentro dese novo mundo que levamos no corazón. Algo que se podía esperar daqueles que traballaron durante unha semana na configuración de redes e estratexias a nivel mundial para facer fronte ao sistema capitalista heteropatriarcal e ás violencias que este exerce sobre as terras, os corpos e as comunidades. Xunto ás mulleres* de 36 países veciños do 22 ao 28 de outubro, fíxose público o recolleito na declaración final: “coa fraternidad feminista, resistimos a vivir, estamos en marcha para transformar”.

Os membros de Topatu.eus fixeron un vídeo co que lles deu o día: