O equipo de GureHaizeak está formado por un grupo de persoas que participaron na loita antirrazista. Todos eles coñeceron a persoas que viven a exclusión e a represión en diferentes países do mundo, e iso é o que lles uniu: “As cousas que fixemos no pasado trouxéronnos aquí; eu coñecín a Mohsin [Chargui] en Tánxer [Marrocos]”. Aínda que nun principio eran máis compañeiros de grupo, consideraron necesario formar un grupo motor. Maialen Manga Urkzuo, Mohsin Chargui, Goizeder Barcia Rodriguez, Ander Mugika e Zakara Laassri son os compoñentes do grupo motor que estarán no grupo a partir de agora.

En definitiva, con este proxecto preténdese facilitar ás persoas sen papeis: “Para ser cidadán deste sistema necesitas un contrato laboral, pero en moitos casos moitas persoas desta situación non teñen contrato laboral”. Desta forma, ofrecerase a todo aquel que o necesite e queira a posibilidade de traballar nel. Responde directamente ao problema con respecto a outros proxectos. “Neste barrio hai moita xente que non pode vivir libre e tranquilo. Nós queremos que este espazo sexa seguro”. Saben que esa resposta vai ter límites, pero eles tratarán de ofrecer recursos. Con todo, queren que sexa un proxecto sen paternalismo nin xerarquía.

Nestes anos, coñeceron a moitos mozos magrebís e coñeceron moi ben a súa situación. “Nesta cultura, as barbarías son un espazo para socializar, por exemplo para falar do que está a pasar no barrio”, di Chargui. Por iso elixiron o modelo de barbaría para levar a cabo o proxecto. “As barbarías non son como as tendas: normalmente entras e pasas un intre alí, falando con moita precaución”, engade.

Así, a barbaría permite crear un proxecto aberto, crear entrevistas e coñecer a persoas de diferentes culturas. Dito doutra maneira, pode ser un espazo para fortalecer a comunidade.

É curioso que elixamos o modelo de barbaría, é unha proposta innovadora. Mangas dixo que tivo como referentes a uns madrileños que coñeceron en Ceuta (España) e que foron detidos. En Xetafe (España) abriuse hai poucos meses unha barbaría chamada Makuum e quíxose trasladar a idea a Donostia-San Sebastián.

Ao principio tiveron dificultades para atopar o nome axeitado, pero un día déronse conta de que a palabra tesoira contíñao todo. “As tesoiras serven para cortar e transformar, e nós queremos cortar moitas cousas”, subliñou Mangas. Identifícano como símbolo de cambio. Ao mesmo tempo, pareceulles oportuno imaxinar que, sendo o vento algo que se move no espazo, queren ampliar o seu proxecto e transmitir o seu punto de vista aos demais. Por tanto, con este xogo de palabras déronlle o nome de GureHaizeak.

Proxecto de arraigamento no barrio

Teñen diferentes razóns para afirmar que o proxecto é comunitario. Por unha banda, levará a cabo a través da autofinanciación, xa que non recibirán diñeiro de asociacións nin de institucións. O proxecto construirase a partir das achegas dos veciños e veciñas. Doutra banda, queren que o que queira sexa un proxecto que asuma e que, para iso, convértase nun espazo aberto. “Queremos que sexa un espazo para a loita antirrazista, tanto en Gros como en Donostia”. Ademais, saben que o antirrazismo non vai facer o camiño só, e prevén facer un traballo feminista neste espazo: “Tamén será un espazo para cruzar os diferentes movementos e loitas de Donostia”.

O local da barbaría está situado xunto ao bar Pandora, en Gros. As obras de reparación están a piques de comezar e tentarase abrilas en setembro. Están en proceso de financiamento para poder pagar as obras que se van a realizar no mes de agosto. Tanto nas redes sociais como nos folletos que difundiron puxeron un número de conta para que a xente poida realizar as súas achegas. Chargui di que necesitan un impulso económico.