Non é guisante, é dicir, non é mentira. Para mentir utilizáronse polo menos guisantes, cebolas e cannabis. Que cáñamo! Unha gran cebola! Bonito raio!

Non é que a tempada do guisante (Pisum sativum) acabouse. O guisante non soporta a calor. Eu tamén o son. Cando chega a calor, non vallo nin a metade. Un guisante quente mátalle. Crece co frío do inverno e florece coa frescura da primavera e dá froito. Foise en forma e, salvo que haxa algún resto nalgún recuncho, este ano será difícil atopar un novo guisante. Menos mal que cada vez se recollen máis nos conxeladores.

A zarba que nos deu estas fermosas xudías cando terminou a época dos guisantes, ou case ou totalmente seca, está no horto. Como está enroscado no armario, no pau ou na rede, está moi estendido o costume de tirar e saír con eles. Pero pódese facer mellor.

O guisante, do mesmo xeito que o resto das leguminosas, ten nas súas raíces unhas bacterias especiais como hóspedes. Axúdanse e ambos están contentos. Estas bacterias toman o nitróxeno abundante no aire e encadéano ao solo en forma de amoníaco. Logo converterase en nitrato, co que as plantas producirán aminoácidos, que son necesarios para a formación de proteínas. Cando a zarba do guisante se bucia, é a fonte de todas esas sustancias con nitróxeno. Si arde a zarba perderanse todos estes artigos. Si botámolos á chea, derrubámolos e derrubámolos, derrubámolos e lévannos aos seguintes abonos. O mellor sería que as zarzas mesturásense alí mesmo coa terra, que do mesmo xeito que as zarzas deixarían as súas raíces e que a xenerosidade do seu nitróxeno agradeceríase pola verdura que lle segue. O mellor é pór as verduras que comemos a folla, xa que é nelas onde mellor se utiliza ese N. Esta magnífica obra do guisante e dos leguminosos da súa familia expresouno moi ben no libro Laborantza, para vivir mellor da agricultura, editado en 1963 polo benedictino enxeñeiro agrónomo Adrien Gachiteguy: “As plantas, follas redondas, leguminosas (lucerna, trefla...) teñen nas súas raíces uns trunpilos cheos de microbinas enriquecidas con azoutes”. Lucerna ou alfalfa (Medicago sativa subs. Sativa) e trefla ou trevo (Trifolium spp.) menciona as cousas da familia do guisante, pero hai moitas.

Até o mesmo Guisante trouxo un favor inesperado. Case todo o que sabemos sobre xenética débese ás investigacións levadas a cabo polo austríaco Gregor Mendel no século XIX cos guisantes. Tamén el, abade...

Si ti queres comer como un sacerdote, o devandito non engana ao Sacerdote e ao Sacerdote, e si queres comer guisantes frescos dicindo adeus ao verán e benvidos ao outono, sentar na lúa deste mes e do seguinte. Os mellores guisantes curtos e os mellores días a mañá do 25 e 26 de xuño e a tarde do 3 de xullo, a mañá do 4 e 5. Como última opción os días 23 e 31 de xullo. Que che aproveite.