A noticia dos últimos días foi a “falta” de declaracións que ofreceu Alex Sardui e, por certo, o cúmulo de reaccións e contradicións que xurdiron ao redor dalgúns erros. Entrar no terreo das crenzas e intereses de cada un é como caer en areas movedizas: non é fácil saír san. Todo o mundo ten a súa razón e ninguén ten razón no seu fondo nin na súa forma.

Desde o punto de vista do fondo, está claro que Sardui equivocouse ao dicir que non hai discriminación na música contra as mulleres, porque existe, aínda que só el pode saber si viu ou non.

En canto á forma, creo que hai que ter en conta que esas declaracións se sitúan no contexto dunha entrevista. Quen teña unha empatía mínima debería entender de forma espontánea que estas situacións son respostas que se dan sen preparar. No caso de Sardui así parece; pero mellor, escoitar a entrevista orixinal (audio en eúscaro de URL0), xa que eu polo menos notei algunhas diferenzas entre esta e o artigo escrito publicado en castelán. En calquera caso, das súas palabras non se pode deducir que a súa intención fose cometer unha agresión contra as mulleres.

E a intención é fundamental.

Quen decidan dicir algo ante esta situación tamén deberían centrarse na forma e a esencia das súas mensaxes. Moitos reaccionaron con insultos, condenando tanto á propia persoa como ás declaracións de Sardui, ou en contra da xornalista que redactou o artigo. Entre todos eles pódense atopar mensaxes de diferentes niveis e razoamentos, pero os que entran no ámbito da humillación e a opresión perden toda lexitimidade, sexan cales sexan os argumentos que manexan. E a diferenza do caso de Sardui, estas respostas son pensadas e preparadas (ou polo menos tiveron oportunidade).

Entre estas respostas cabe destacar o comunicado difundido nas redes sociais por mulleres do mundo da música de EH. A pesar de que no fondo (no mundo da música si hai discriminación) teñen razón, fan unha interpretación das palabras e do ser de Sardui. Unha interpretación unitaria, coma se fose posible. Chamoume a atención que máis de 150 persoas estean de acordo coas afirmacións de que “non se puxo nin se puxo a escoitar a nosa voz” ou “non viu nada nin ouviu nada, porque non lle interesou”, cando se sabe que algúns deles colaboraron con Sardui e quizá tamén poden selo. Gustaríame saber si estas persoas puxéronse en contacto con el antes de asinar o comunicado conxunto, probablemente sentírono para poder aclarar as súas dúbidas de confianza e si eles si escoitaron a voz de Sardui ou non lles interesou.

Xunto a esta reacción conxunta, non foron poucos os que subiron ao carro do linchamento mediático, e declararon con orgullo que gozaron coas reaccións contra Sardui e dixeron sen vergoña que están a cambiar de bando a vergoña e o medo. Entendo que esas persoas poden levar no seu interior unha rabia baseada nalgunha violencia que padezan, pero non está permitido desprazar esa rabia cara a unha cabeza de turco que realmente non merece a pena. Estas persoas tamén deberían saber que a posición que o anonimato e a organización colectiva sitúan fronte á outra é privilexiada e, por tanto, teñen a responsabilidade de exercer ese poder dunha maneira xusta e proporcionada, porque, reaccionando así, eles mesmos están a ser agresores.

Non coñezo a Alex Sardui, non me gusta Gatibu, pero non me gustan as actitudes agresivas e violentas de ninguén, nin de palabra, nin de acción, nin de omisión. Creo que todo o mundo ten dereito a equivocarse e a recibir un trato xusto e respectuoso. Creo que non gañamos nada con reaccións viscerais que só conducen a enfadarnos uns con outros nun círculo vicioso. Si non ten sentido tentar reprimir a violencia con máis violencia, menos unha crenza (e unha persoa) que non se lle pode presupor unha mala intención.

A quen quere ser unha sociedade feminista e progresista non lle interesa crear novos conflitos internos estériles; creo que coas persoas que expresan predisposición, é bo comunicar o dano e indignación que se sentiu como consecuencia das súas palabras e accións, pero tamén é necesario tentar resolver as cousas de forma amigable.

A ronquera non nos achegará. Tampouco nisto hai máis cego que o que non quere ver.

IRAITZ Amor Pla