Invisible
- Hai cinco anos a miña parella e eu compramos a casa. Por ser moi vello, tivemos que facer unha reforma interior completa. Para case todo había que pedir a axuda dun profesional, pero había outras moitas que decidimos facelo pola nosa conta, facendo un pulso á destreza. Pero entre todos eles, moitos quedaron sen facer. Con pequenos detalles, pensabamos que se complementarían con tranquilidade desde o principio.
Cando nos puxeron a nova porta de entrada, pronto percibimos que unha corrente de aire saía do noso ao redor, así que comprei unha cinta de goma nunha ferraxaría para que ao pechar a porta cubrísese o espazo. Durante estes anos, sobre todo no inverno, vivín preocupado pensando que a calor da miña casa íaseme a escapar desta miserable greta. A calor nunha casa é moi importante, e mantelo dentro foi unha habilidade apresa e desenvolvida ao longo da historia.
"Emocionoume moito ver á miña tía, unha muller que traballa no coidado de anciáns nunha residencia, foi declarada fundamental polo estado. Paréceme o eloxio máis poético que xamais imaxinase.
Non moito, pero, ao acordarme, sentíame rodeado de inquietude e de inquietude. E sentado no sofá, por exemplo, facíame sentir que aquela calor, tan apreciado polo meu refuxio, escapábaseme. Como, aos poucos, o que me proporciona comodidade no niño, pasaba por diante da miña indiferente mirada. Pero nunca o resolvín.
Pois ben, onte por fin puxen esa gomita que levaba gardada na caixa de ferramentas desde facía tanto tempo. Non quero impor romanticismo a esta corentena, pero si ver a súa cara positiva. Por que non? Poida que só sírvanos para levar a cabo todas esas cousas que foron esquecidas ou aprazadas, pero polo menos serviu para algo.
Cinco anos despois, púxenme unha gomilla da porta e, en parte, sentinme ben. Dalgunha maneira, e aínda que pareza unha insignificancia, tivo que vir unha pandemia para encher eses buracos que teño na vida, para aprecialos... Na sociedade, do mesmo xeito que na vida, rexeitamos esas cousas que non lles damos importancia e, ao mesmo tempo, non lles prestamos atención ata que as necesitamos.
O día anterior, dentro da situación de alarma, anunciaran que se paralizaría toda a actividade económica que non é esencial. E como me pasou coa greta da porta, parece que tivo que vir unha pandemia que é fundamental para que se declare oficialmente. Agora, á marxe dos sanitarios, os limpadores, os panadeiros foron declarados fundamentais, e agora, oficialmente, son indispensables os fruteros, os cociñeiros dun hospital, os caixeiros do supermercado ou os celadores a domicilio.
Emocionoume ver como a miña tía, unha muller que traballa nunha residencia coidando aos maiores, foi declarada fundamental polo estado. Paréceme o eloxio máis poético que xamais imaxinase. Digo poético, porque o mellor recoñecemento sería pagarlles e polos no sitio que lles corresponde.
Coma se fose unha broma do destino, os que até agora foron castigados e esquecidos dentro deste sistema, hoxe mesmo existen quen sosteñen ese mesmo sistema que lles desprezou.
Quizais sexa necesaria unha pandemia para facer un recoñecemento a quen nos sostén a todos nós. Como me sucedeu coa porta, só espero que a sociedade me instrúa para que non se escape desa brecha esa calor tan apreciada dentro de casa.
Bidali zure iritzi artikuluak iritzia@argia.eus helbide elektronikora
ARGIAk ez du zertan bat etorri artikuluen edukiarekin. Idatzien gehienezko luzera 4.500 karakterekoa da (espazioak barne). Idazkera aldetik gutxieneko zuzentasun bat beharrezkoa da: batetik, ARGIAk ezin du hartu zuzenketa sakona egiteko lanik; bestetik, egitekotan edukia nahi gabe aldatzeko arriskua dago. ARGIAk azaleko zuzenketak edo moldaketak egingo dizkie artikuluei, behar izanez gero.
Vivimos nun contexto no que os discursos de odio antifeministas e racistas a nivel mundial están a aumentar gravemente. As narrativas de extrema dereita insérense en todo o mundo tanto polas
redes sociais como polas axendas políticas. O racismo e o antifeminismo... [+]
Moitas veces, despois de mirar as brumas desde a miña casa, ocorreume non coller paraugas, aínda que saiba que vou acabar de empapar. Por que será? Talvez non lle apetece coller o paraugas? Quizá coa esperanza de que non me molle? A pesar de todo, a conclusión foi sempre a... [+]
Recordo que con 16 anos, a Ertzaintza identificoume por primeira vez nunha concentración a favor do eúscaro ante os xulgados de Bergara. Criamos que en Euskal Herria era lexítimo o clamor pola euskaldunización dos tribunais, pero tamén entón faltaría algún permiso,... [+]
O desastre provocado pola pinga fría en Valencia deixounos imaxes dramáticas, tanto polas consecuencias inmediatas que tivo, como porque nos adiantou o futuro que nos espera: que este tipo de fenómenos climáticos extremos van ser cada vez máis numerosos e graves. Isto... [+]
A actualización do Plan Enerxético de Navarra pasa desapercibida. O Goberno de Navarra fíxoo público e, finalizado o prazo de presentación de alegacións, ningún responsable do Goberno explicounos en que consisten as súas propostas á cidadanía.
Na lectura da... [+]
Desde a desaparición da Unión Soviética, a rusofobia foi crecendo. O concepto de seguridade do Consello de Seguridade da ONU de 2002 é moi claro e indica que a seguridade e estabilidade do planeta deben depender dos Estados que non teñen intención de desafiar a Estados... [+]
Andoni Urrestarazu Landazabal naceu na localidade de Araia o 16 de xullo de 1902 e faleceu en Vitoria o 21 de novembro de 1993. Xa se cumpriron 31 anos e creo que é o momento de recoñecer o seu nome e ser, xa que non se coñece ben o legado que deixou. Umandi utilizou o nome... [+]
A escritura de autobiografía é, segundo din, a ferramenta máis eficaz para o desenvolvemento persoal, a máis liberadora. Tirar das cousas do pasado e lembralas, parece que axuda a desatar os nós do presente. Si, axuda a entender o presente e a debuxar un futuro que nos... [+]
Fixen un repaso desde o anuncio da pandemia até a traxedia de Valencia e concluín que a nefasta xestión institucional que ten a mentira e o forupe como devasa é constante da clase gobernante.
Non temos un gobernante substituto válido mentres este sistema pendular non se... [+]
O 19 de novembro é o día mundial do baño. Aínda hoxe, no século XXI, moitos traballadores e traballadoras, aquí, no País Vasco, non teñen dereito a usar o baño nas súas xornadas laborais. Exemplo diso son moitos os traballadores do transporte.
Os aseos son a clave da... [+]
A supervivencia do eúscaro non é o único problema que os vascos xogamos na partida política, pero si, como elemento máis característico da euskaldunización, o que máis reflicte a nosa situación. Mostra moi ben o que non aparece tanto noutros ámbitos. En primeiro lugar,... [+]
Sabemos que a intelixencia artificial está a representar moitos campos no ser humano: confort, velocidade, eficiencia... Fixéronnos crer que o esforzo humano é un obstáculo nas necesidades de velocidade deste mundo capitalista. As agresións para reducir as nosas... [+]
Nas últimas semanas non foi posible para os que traballamos en arquitectura que o fenómeno climático de Valencia non se traduciu no noso discurso de traballo. Porque debemos pensar e deseñar a percorrido da auga en cubertas, sumidoiros, prazas e parques de edificios. Sabemos... [+]
A autoestima ás veces parece algo íntimo. Pero se a autoestima ten que ver coa imaxe que un ten de si mesmo, co valor que se dá a si mesmo, tamén terán que ver as decisións que poida tomar. Que valor ten alguén que non pode decidir? Entón pómonos a mirar á nosa nai. E... [+]
Os Sanmartines son moi coñecidos nos nosos caseríos, xa que é o momento de matar o porco. Con todo, moita xente non saberá que antes o día de San Martín marcaba o fin do ano agrícola. E iso non era ningunha bobada. De feito, a finais de ano había que pagar unha renda... [+]