Arriba Os membros da dinámica de loita de l\s alumn\s din que non volverán a clase porque non hai condicións nin necesidades para iso. No ámbito sanitario, a distribución e xestión do material de seguridade, os medios de limpeza e desinfección das zonas, non respectarán os espazos para garantir as distancias de seguridade. Preguntan onde estarían os demais si en cada clase van haber 15 compañeiros.

"Os que propuxeron non están a pensar nas condicións que hai que cumprir para facer as cousas ben, menos en prepararse para adaptar a situación; non se fixo exercicio xunto coa omunidad educativa. Non podemos pór en risco a saúde de estudantes e traballadores e dar un paso atrás na superación da pandemia", denunciaron.

A continuación lectura completa dA " vida dos alumnos ao centro".

Fai uns dous meses que estamos nunha situación de excepción en Euskal Herria e aos alumnos afectounos de maneira especial. No momento no que a crise de coidados emerxeu coa crise sanitaria, os gobernos francés e español e local negáronse a tomar en consideración as necesidades reais dos alumnos e alumnas e a adaptarse ao contexto. Como única variable que influíu no noso día a día, interpretaron que, en lugar de estar en clase, estamos en casa, todos nas mesmas condicións. E non é así, de verdade cren vostedes que o momento pediu e reclama que a pauta do currículo siga cega? Cos modelos e metodoloxías pedagóxicas habituais? Onde quedan as tarefas de coidado que os alumnos deben realizar en casa? Onde están as nosas vivencias, emocións e necesidades sociais?

Credes que todos temos recursos materiais privados, computadores, conexións, libros, cadernos, etc. ao noso alcance?

As medidas tomadas para “adaptarse” á situación foron tomadas por Madrid e París desde a lóxica do mercado, desde o enfoque estatal centralizador e coa intención de xerar unha escala social, e aplicadas polas autoridades locais na mesma liña. Estas medidas puxeron o capital por encima da vida no momento no que consideran que a educación é un círculo que non se pode parar e que debe seguir producindo: impulsaron o traballo ríxido e memorístico dos contidos curriculares sen cuestionar o modelo pedagóxico e as metodoloxías habituais, como non pór aos alumnos no centro. E dentro da elaboración dos contidos, produciuse un incremento da segregación entre quen teñen e non teñen soportes informáticos, quen dominan o idioma e quen non o dominan, quen necesitan menos e máis atención, en definitiva, trataron ao alumnado como un conxunto homoxéneo cando non é así. Por tanto, está claro que estas medidas teñen a intención de reproducir aos alumnos submisos, acríticos e pasivos.

A inquietude que xurdiu foi moi evidente. É evidente que a xestión realizada foi deficiente e así o manifestamos numerosos axentes da comunidade educativa. Con todo, na nosa opinión, o problema non se limita a unha mala xestión. Na nosa opinión, isto demostra que os sistemas educativos franceses e españois que se nos impoñen hoxe en día tocaron teito. Estes sistemas educativos non nos pon no centro e téñennos en conta, non responden ás nosas necesidades reais e menos ás de Euskal Herria.

E que fixeron os gobernos estatais e locais ante esta denuncia xeneralizada? Nada aproveitable para mellorar a situación. E o que é peor, no caso da CAV, o Goberno Vasco expuxo inicialmente o 18 de maio a volta a clase de todo o persoal docente e de segundo de bacharelato, unha semana máis tarde incorporáronse os de DBH4 e os máis pequenos. A proposta foi criticada polos axentes educativos, polo que o Goberno Vasco ha deixado en mans dos centros a responsabilidade que lle corresponde, e cada centro terá que decidir si volven ou non a clase. E por último, onte recibimos a noticia de que a apertura dos centros atrasarase ao 25. Sexa como fose, ante isto dicimos en voz alta: NON, NON VOLVEREMOS A CLASE!

Non volveremos a clase porque non hai condicións nin necesidades para o regreso. Non hai condicións se miramos desde o ámbito sanitario: distribución e xestión do material de seguridade, medios para a limpeza e desinfección das zonas, espazos para garantir as distancias de seguridade (en definitiva, xestión de cocientes: en cada clase haberá 15 compañeiros e compañeiras, o resto...) e un longo etcétera. Os propoñentes non están a pensar nas condicións que hai que cumprir para facer as cousas ben, menos en prepararse para adaptarse á nova situación; non se fixo o exercicio xunto coa omunidad educativa. Non podemos pór en risco a saúde de estudantes e traballadores e dar un paso atrás na superación da pandemia.

Pero dicimos máis aínda, non fai falta que o curso sexa en clase e os contidos curriculares mantéñanse e as Vidas dos Alumnos e Alumnas AO CENTRO!

15 de maio de 2020

Pero dicimos máis aínda, non fai falta que termine o curso na aula e os contidos curriculares como tal e sen adaptacións. Non necesitamos recuperar o “tempo perdido” e menos para soportar a presión ou a ansiedade que iso supón para os alumnos. O que necesitamos hoxe é que as vidas dos alumnos volvan ser coma se non pasase nada, e por tanto, esiximos que se acabe o curso agora, deixando de lado a selectividade de Hego Euskal Herria; é o momento de xestionar as necesidades que nos tocou o que pasou. Colocar a vixilancia no centro.

Estamos moi enfadados. Porque no centro do proceso de aprendizaxe non estamos os alumnos, porque non se nos preguntou, porque se obviou a comunidade educativa, porque as decisións se resolveron sen ter en conta as nosas necesidades e realidades. Sen ter unha boa situación e en nome da produción flexibilizáronse as medidas de seguridade e expuxéronse decisións equivocadas, pondo en risco a saúde dos alumnos. Non podemos aceptar ningún mandato alleo que desdeñe as necesidades reais do noso pobo e dos alumnos, porque nós apoiamos aos alumnos neste país. Para nós a educación é un instrumento para educar persoas críticas, activas, participativas e libres, o proceso de aprendizaxe debe responder en todo momento ás necesidades reais dos alumnos e alumnas, que se atopan no centro do proceso.

Por iso, reivindicamos en voz alta que é o momento de reunirnos. Decidamos aquí e aquí, aquí e agora cales son as ferramentas para dar resposta ás nosas necesidades. Pensemos en como o fariamos e como imos facer os próximos cursos. Repensemos no regreso de mañá das vidas, o coidado e os alumnos.