Trátase dun dos grupos de hardcore aragoneses máis coñecidos da década de 1990, testemuña de mil e unhas pelexas e aguila. A finais de febreiro, o grupo volveu para facer fronte ao auxe do fascismo en Cataluña e ofrecer algúns concertos, seguindo a súa filosofía loitadora.

E así, no Gaztetxe de Arrasate xuntámonos cento e pico, o 2 de febreiro, un domingo pola tarde, seguindo a convocatoria que se repetiu na fala da xente. Do mesmo xeito que no concerto de Bruce Springsteen, algúns trouxeron cadeiras para facer cola, pero hoxe en día hai sitio para todos.

A xente está a esperar nerviosamente, facendo sitio, achegándose por detrás. Tras un sample da txalaparta, o equipo comezou a tocar no tubo de piragüismo da cidade. Adeus preocupacións, remorsos, adeus todo. Empuxóns, suores, abrazos e puños levantados gritando coros.

Pero isto non é un pogo rebelde ao uso. Empuxaranche, pero non caerá ninguén. Tres veces pisou o meu pé o descoñecido, e ao tres o tolo baile parouse e pediume perdón. E no tres contestámonos cantando.

Este idilico aura, talvez demasiado, non caeu do ceo, evidentemente. Os principiantes no tema non teñen por que sabelo, pero a escena hardcore non é como as demais. Baséase na autoorganización e a autogestión, incluíndo as redes de salas, produtoras e distribuidoras.

Con gran amizade e complicidade pódese facer real unha iniciativa deste tipo. Cabe destacar que só se sacaron móbiles en momentos concretos para fotos e vídeos. Ninguén necesita etiquetar a ninguén nos Stories.

Tocaron cancións rápidas e toda unha serie de letras reivindicativas cheas de metáforas. Non quedou unha soa canción fóra. Os afeccionados abandonaron o gaztetxe coa camiseta “Lume ao ceo dos corvos”, bañada en suor e sen poder ocultar o seu sorriso. Non se falou de nostalxia, non se contaron batallas. O que eramos e seremos, entre danzas e cancións, nada máis.