O problema da inmigración (proletario nómades) non debe abordarse con políticas que impoñan a asimilación integradora das linguas e culturas das nacións que chegan, como se adoita facer nos estados do mundo capitalista globalizado.

En moitos destes estados hai nacións oprimidas, como en España (Galicia, Cataluña, País Vasco). E nesas nacións, sobre todo en Euskal Herria e en Cataluña, hai moitos prolarios nómades.

En todos eles non existe unha política propia nesta materia. E, si non o hai, termina facendo a mesma política que aplica o Estado español para integrarse e asimilarse connosco, coa xente que vén doutros pobos, en Cataluña, en Galicia e en Euskal Herria. Para que renunciemos á nosa identidade e sintámonos españois.

Co traspaso de competencias ás nacionalidades históricas, apareceron en Cataluña unha serie de episodios xenófobos, especialmente os mostrados polo concello de Ripoll.

Por iso, o que temos que ter claro é que, mesmo intencionadamente, nós non temos suficientes poderes para integrar con forza a ninguén: para que renuncien á súa identidade e acepten a nosa.

Está claro que o Estado español ten esa forza. E detéctao o proletal nómade. Por tanto, fronte á obrigación de integrarse, é evidente que se integrará na lingua e a cultura da nación española e non na lingua catalá, galega ou vasca. E ademais converterase en aliado do Estado español contra o pobo galego, vasco e catalán, que non foron capaces de ofrecer unha alternativa propia e diferente.

Por iso temos que evitar custe o que custe que sexa un proletario nómade usado para poder construír España, nos países onde el mesmo esmágao.

Por que é un tema tan importante e tan delicado? Porque o que está en xogo é fundamental no ser humano: o problema da identidade, non importa!

Por iso, ante un Estado opresor que busca a integración e asimilación de prolarios nómades, debemos articular unha política baseada no respecto e o coñecemento mutuo en nacións sen estado que lles permita convivir e arraigar no seu novo país. En particular, debemos facilitarlles o coñecemento da lingua e a cultura do pobo de acollida para que non teñan que integrarse no Estado opresor. É dicir, debemos facilitarlles a nosa participación, que supón dilatar a súa identidade, non renunciar a ela. Tendo en conta que a identidade non é algo estático inamovible, a dilatación da identidade dános unha identidade dinámica, aberta á nova.

Ao contrario, como cidadáns do pobo de acollida, temos que estar abertos ao novo que nos traen doutros pobos e culturas, para ir dilatando a nosa propia identidade.

A única maneira de que o proletario nómade participe na nosa cultura é facilitar a súa dilatación, a súa identidade dinámica. Pola contra, coa integración forzada, empuxámoslles á purificación da súa (integrismo), converténdonos así en xenófobos, como os racistas que xogan ao capitalismo globalizado, eliminando os prolarios nómades que el non necesita, que os considera delincuentes.

Falamos da dilatación da identidade, non só desde un punto de vista teórico, senón desde as experiencias persoais que vivimos no movemento das ikastolas. E nós mesmos, na ikastola Toki Eder. Alí, pais e nais provenientes doutras nacionalidades e rexións do Estado español, unímonos na loita pola euskaldunización dos nosos fillos e fillas, ampliando así as nosas identidades: aprendendo euskera, coñecendo a cultura vasca; dando a coñecer as nosas e compartíndoas coa xente de Euskal Herria. É dicir, desenvolvendo a dimensión dinámica das nosas identidades.

Ninguén nos obrigou a integrarnos, foi unha fusión de desexos e desexos para construír e compartir Euskal Herria máis xusta, solidaria e euskaldun.

Na nosa opinión, iso debe ser o que debe guiar a nosa política no que se refire aos prolarios nómades.

Temos que construír o pobo entre todos: entre os orixinais e os vindos.

Os pobos oprimidos temos que facer unha política nova, diferente e revolucionaria, baseada no respecto e a xustiza.

Xabier Rodríguez e Nikolas Xamardo