Gústanme poucas cousas máis que escribir. Moi pouco. Por iso a oportunidade que me deron para escribir semanalmente en ARGIA durante este curso foi un agasallo para min. Levo anos formando unha pequena lista para escribir textos. Sinto neno ao mirar a miña orde do día, porque me parece como as maletas de tesouros que teñen os nenos. Inclúo na listaxe, como nunha caixa, as pedras preciosas que atopo nas rúas, nos camiños, nas lecturas, os palitos, os cochecitos, as pelotas que saltan, os papelitos de cores, os que brillan... Como eses son os meus tesouros, pero en forma de palabras, e por iso lévoos escritos en papel, en notas de móbil, ou entre libros do meu traballo desordenado.

Eu quedeime como cando lle pedían a un neno que abrise a maleta dos seus tesouros cando os de ARGIA propuxéronme escribir semanalmente. Sonrié e abrín o maletín e aos poucos fun ensinando os meus piedritas, palitos de diferentes tamaños... e conteivos todos os que sabía deles. Non creas logo que todos eles foron cousas meras, tentei explicar como vexo o mundo, quixen dar exemplos, compartir como quero facer a Historia. Ao longo destes meses quixen dicirlles, sobre todo, e en resumo, que para min a historia dos pobos minorizados en Europa está por facer e que temos que facelo, porque o noso punto de vista é fundamental para construír un mundo bonito. E, é máis, tamén quixen dicir que Vitoria é un lugar moi axeitado, cunhas coordenadas perfectas para levar a cabo o noso labor.

Pero agora acabo os tesouros que tiña na maleta. Tamén aprendín o difícil que é manter o compromiso de escribir cada semana. A isto hai que engadir que eu non domino tan ben a lingua, e os meus textos necesitan, ejem, máis correccións do normal... Admíranme todas as semanas amigos capaces de escribir artigos e columnas, e creo que fan un milagre quen conseguen escribir algo que cada día resulta interesante.

Eu, de momento, non podo seguir porque se me esgotou o material de escritura semanal. Aínda nos vemos en ARGIA, ou noutros sitios, pero non vou repetir unha columna cada semana. Un pouco contra a miña vontade porque me dei conta de que necesito máis tempo para ofrecer algo digno.

E iso é o que quería contar hoxe. E, por tanto, dúas cousas máis, para dicir:

Moitas grazas a quen me propuxo escribir aquí.

Moitas grazas aos que lestes as miñas pequenas cousas.