Esta marca de lentes é de uso exclusivamente humano. O home leva tempo vestido e son moi poucos os que conseguiron unha nova mirada para quitar e ver as lentes. Por tanto, non son deses que se quitan e colócanse cando un quere.

Fai dez/doce mil anos crearon lentes na época neolítica, coincidindo cos inicios da linguaxe, coa adquisición da autoconciencia. Entón xurdiu o eu, o ego. Até entón nós, nós, eramos máis nosos, que eu e eu. Parece que a conciencia de grupo é máis anterior, porque vivían nos clans e porque o grupo tiña máis importancia que un mesmo. Os vascos aínda temos tendencia a dicir “o noso Antonio” ou “o noso Joxepa” cando falamos por alguén de casa. Ese “noso” é moi noso. Na evolución do ser humano, e quero subliñar isto, foi un paso importante a adquisición dun mesmo e, por último, a adquisición da súa identidade. De aí tamén a autoestima persoal. A conciencia do coche non é exclusiva do ser humano. Si enténdese a autoconciencia como unha capacidade de autoconocimiento, hai animais que teñen a capacidade de coñecerse a si mesmos fronte a un espello de animais e aves. Pódense citar, por exemplo, os elefantes, os paxaros de mica (corvidos), os monos... só algúns deles, por suposto. Hoxe en día non se pode comparar o seu autoconciencia coa do home, pero hai que dicir que este non é o único.

Desde entón, o home veo todo da súa man, dos seus ollos, do seu corazón, de todo da mesma maneira, e vístese as súas lentes para sempre. Eu, eu e os demais, todo o demais, son dúas cousas distintas. Porque a intelixencia do ser humano funciona así. O seu coñecemento baséase en enfoques contraditorios, isto é branco porque iso é negro; isto é grande porque o outro é pequeno; isto é chinés porque iso é malo, etc. Así, todo o que está fóra de nós é todo o que non é eu. O eu non se pode confundir con ninguén, con todo o demais. Separámonos para sempre.

Mentres teñamos estas lentes, non poderemos superar o noso egoísmo. Máis aínda, teremos problemas para amar, porque a primeira persoa do verbo amar non se perderá e será algo que sempre fago eu, amor sen empatía. O que eu fago pode ser marabilloso: axudar, apoiar, amar, etc., pero, aínda que non se dea conta, a inconciencia segue traballando co eu. O desenvolvemento da mente vai unido ao eu, e mentres a mente está a traballar sempre vai impulsar o ego e, ademais, si é un artista, vai enganar ao ego, a inventar aos que son e aos que non, para que fagamos o que el quere. Si quérese meditar en profundidade, dise que primeiro hai que calar a cabeza.

Coas gafeñas Homo nunca formarás parte da natureza, porque ti e a natureza seredes sempre dúas. Cando dis "Coidemos a natureza", ti, non estás na natureza. Ti, queres coidar a natureza desde fóra. Máis aínda. Aínda que pareza unha frase altruísta, tamén temos unha visión egoísta cando dicimos: “Vaia mundo que temos que deixar aos nosos fillos!”. Cando falamos dos nosos fillos referímonos a nós mesmos, o eu segue aí. A verdadeira relación coa natureza é sentir que es natureza desde os pelos da cabeza até as puntas das pernas, porque non é nada máis, senón natureza (entendendo que, sempre, forma parte de todo o que é)

Do mesmo xeito que coa natureza, ocorre o mesmo coas relixións, sobre todo co tres grandes relixións creadas no Centro-Este e coñecidas no Oeste e con todas as creadas a partir delas. Como todos son monoteístas, lonxe, falan dun Deus no ceo, que lle veneran e rézanlle. Xabier Lete dicía hai tempo que preguntaba por Maite na súa canción inicial: “… está lonxe, alí no seu ceo, deixándonos só no mundo dos orfos”. Podo asegurar que o Cristián, o Musulmán ou o Xudeu e os seguidores das relixións creadas deles levan lentes de homo. Sei que un pequeno grupo de xente, desgraciadamente demasiado pequena, quitouse as lentes e empeza a velas doutra maneira.

Que é un ser que se enfronta ao home co seu Deus? O que o fai é sinal de que vai coas lentes. Eu e Deus, dúas persoas. Que son eu? Isto non ocorre con outros pensamentos ou filosofías orientais. Non hai gafeñas, son eu e o desexo (ser de todo o que é). Non hai ningunha persoa, é todo, incluído eu. Este reconto é moi ilustrativo. “En tempos de inquisición preguntaron ao místico que estaba torturando: – pero, como vas pola rúa dicindo que es deus? E a mística respondeulles: – eu nunca dixen que son deus, senón que é eu”. Xa é hora de empezar a quitar as lentes!