Para os traballadores de H&M, a historia do éxito desta loita é única e diferente, precisamente porque é deles e tocoulles vivir na súa pel. Só co tempo van valorar o mérito do que conseguiron, porque foi único e diferente. E si continúan abrindo camiño, a medida que vaian informando da súa experiencia, poden chegar a non ser irrepetibles; é dicir, poden chegar a ser o primeiro impulso para moitas outras mulleres traballadoras e compañeiras.

Durante os 50 días que durou a folga de H&M, pasáronme moitas cousas pola cabeza. Cando convocamos unha folga indefinida, non criamos que o conflito se prolongase tanto. Día tras día, logramos reunir á empresa co comité de folga, pero non logramos pechar ningún acordo. Agora que todo terminou, é importante lembrar todos estes momentos, porque si a miña carreira profesional ensinoume algo, é o que me ensinou: canto máis duro sexa o camiño e máis grande o esforzo para chegar ao destino, máis apreciado é o gozo do éxito.

O sector no que traballan as e os traballadores de H&M é moi precario, con pouco recoñecemento social, feminizado e cheo de multinacionais. Estas grandes compañías, ademais, explotan á xente desde as súas orixes, e teñen moi abaixo a barreira da dignidade.

A todo iso hai que engadir que estas empresas xa están implantadas no Estado. No anterior comercio sectorial, os traballadores de H&M xa recibiran a lección dos traballadores de Inditex, e viron o fácil que é para as empresas adoptar medidas traumáticas contra os traballadores a nivel estatal e pactar con CCOO e UXT. A toma de conciencia deulles un forte impulso na autoestima e serviulles para facer un mapa da situación moi preciso. E máis tarde, iso axudoulles moito no conflito. O relato dos delegados de Inditex e Douglas abriulles os ollos e ensinoulles o que ía pasar si non se organizaban; tamén lles deu argumentos para loitar e non renderse.

Despois de varias horas nos piquetes, nesas mobilizacións, coller o megáfono e inventar coreografías imaxinativas para cada reivindicación ("Coa venda en liña, isto é o que hai", "Mira que detalle, bótannos á rúa"...), e despois de 50 días e noites de insomnio, os traballadores de H&M poden dar a coñecer a súa historia, cansos pero riseiros. Conseguiron que a empresa non se faga súa e evitaron os despedimentos e as reducións de xornada.

O ERE exposto por H&M non se baseaba en razóns económicas. A empresa non deixou de gañar diñeiro e a xente tampouco deixou de comprar roupa, por estas razóns non se expuxo o ERE. Pola contra, a pandemia converteuse na escusa perfecta para levar a cabo o plan que tiñan pensado desde hai tempo. O obxectivo era desaloxar aos poucos aos traballadores das tendas, converter a empresa nunha plataforma dixital de distribución a través do incremento da venda online, e enviar aos poucos a todos os traballadores á rúa.

O éxito de H&M foi especial, porque os traballadores conseguiron o que parecía imposible. A confianza dos traballadores na dirección da negociación foi fundamental para manter vivo o conflito, e o papel activo e alegre que tiveron os propios traballadores nas mobilizacións: un día vestíanse de negro para enterrar postos de traballo e ao día seguinte cun maxestuoso branco, para pedir a San Fermín que lles axudase a resolver o conflito… Con estas accións uníronse cada día máis e aos poucos fóronse empoderando. Proba diso, na apertura da primeira tenda de Primark en Bilbao, foron os mesmos protagonistas do Teleberri, que mostraron con claridade a precariedade laboral no comercio. Créronse capaces, mediante a loita, de facer fronte a todos os obstáculos, e non sei si por covardía ou por descoido, pero agora poden dicir con orgullo que o conseguiron. Só foron os que quixeron ir aquí, xa que “aquí non sobra ninguén.

Quero dar as grazas a todos os que nos tiveron en conta, a todos os clientes que decidiron non comprar nesas tendas ata que se solucione o conflito, ánimo chicas cando pasabamos o día por Gran Vía! ás persoas que nos gritaban e, por suposto, a todos os traballadores que levan máis tempo no conflito (Tubacex, Novaltia...). Sen esquecer o traballo realizado polo equipo técnico do EVE dELA e a federación Zerbitzuak, a paciencia dos compañeiros doutros países e o apoio e apoio da comisión rexional e da infraestrutura. Este conflito xeroume orgullo, emoción e emoción, porque creo que estamos a avanzar no recoñecemento dos sectores feminizados. A Administración non o demostra, pero afortunadamente ELA si, e cada vez que se destrúe emprego e hai ganas de organizarse, sacamos toda a forza e enerxía, e aproveitamos a caixa de resistencia, si hai unha ferramenta fundamental, sen a cal non estariamos a loitar polas condicións laborais dos traballadores.

Estou moi orgulloso de compartir estes momentos con estas traballadoras, que me deron unha lección de loita, de solidariedade e de dignidade. Ao finalizar o conflito, fixemos entrega de numerosos trofeos (mellor fotógrafo, mellor picador, mellor mascota, mellor animador, de mulleres loitadoras, mellor actitude, mellor xogadora de papel, dos perseverantes, mellor orador de megáfono…), e podo dicir que todos recibiron algún trofeo, porque neste conflito pelexáronse a alma e o corazón.

O traballo realizado polos delegados tamén foi destacable, xa que se repartiron as tarefas no momento da pelexa e todo se fixo máis fácil. Un participaba na mesa de negociación, o outro respondía os medios sen ningún medo, outros se dedicaban á psicoloxía participando en piquetes diarios, caravanas de vehículos, etc...

A través da nosa loita por H&M, colocamos a primeira pedra coa escusa da dixitalización para que non se produza máis destrución de emprego e seguir abrindo camiño, pero pídovos que o noso relato non sexa algo que hoxe empeza e acaba, e que quen lemos isto teñamos en conta que temos que seguir apoiando e apoiando aos traballadores do comercio, porque veñen momentos moi duros para eles. Estamos a traballar no sindicato para organizarnos e apoiar aos traballadores deste sector, e sen dúbida este acordo vai ser un fito para todos.

* Marige Fernández é a responsable de Comercio dELA en Bizkaia