A frase de Joseba Egibar ten a súa esencia, xa que deixou varios feitos moi á vista.

Primeira. Desde o punto de vista do PNV, o acordo sobre o dereito a decidir ten o seu prezo, apoiar a súa política neoliberal.

Segunda. O PNV insultou e humillado ao seu aliado, ao que derrubou: non es autónomo, porque es dependente do sindicato maioritario.

A terceira é que establece outro criterio de homologación: durante anos, tamén agora, acusaron á esquerda abertzale de falta de homologación ética. O último que inventaron é que van ser verdadeiramente dignos de confianza cando apoien a política deste goberno, que ELA non pode tolerar.

Seguramente o aspecto máis doloroso desta interpelación non é evidente: Egibar insulta a EH-Bildu porque o PNV realmente non valora o acordo de bases que a esquerda abertzale ha cualificado de “histórico”. Porque non se insulta, e menos na praza, a quen un quere ser compañeiro de viaxe. O insulto pon de manifesto que non hai intención de ir por ese camiño, o que Urkullu repetiu de forma reiterada no mesmo pleno: que sería un erro aceptar un novo estatuto co apoio do 60% (EH-Bildu), que o texto articulado que se decide necesita unha porta aberta en Madrid...

Non sei si a esquerda abertzale fará os deberes que lle encargou Egibar. Pero o certo é que o acordo sobre as bases está profundamente durmido, unha vez posto en mans dunha comisión de xuristas (entre eles, asistentes como Jaime Iganacio Do Burgo). Ao parecer, terminarán o seu traballo tras as eleccións municipais, forais e europeas de maio (mentres non xurda máis “festa da democracia”). Despois, as circunstancias.

O que sucedeu no Pleno de Política Xeral volveu a pór de manifesto a actitude do PNV, o que lle importa o status de soberanía, a súa forma de mostrar a súa hexemonía contra a esquerda, que manca con delicadeza na acción parlamentaria e de goberno…

Por iso chamoume moito a atención o artigo que escribiu Igor Arroyo en Berria: O secretario xeral adxunto de LAB enxalza o acordo entre o PNV e EH-Bildu sobre as bases do mesmo. Non hai malas palabras respecto ao aliado Egibar. Si, en cambio, do sindicato maioritario, que, segundo Arroio, beneficia tanto ao PNV como ao propio partido en xeral.

Creo que isto deixou ao descuberto algunhas cousas que xa se coñecían antes: ELA é un obstáculo obxectivo para que a esquerda vascas se homologen na política institucional apoiando as políticas da dereita. E ELA é un obstáculo para que a historia do oasis vasco que pretenden vender os jeltzales consolídese definitivamente; unha historia ou discurso que dá un eco axeitado desde a mañá até a noite ás redes clientelases e mediáticas nas que estamos inmersos.

NELA estamos orgullosos do papel que asumimos. Que criticar a Arnaldo Otegi polo que di é o máis fácil, eu xúrolle que non é así. Non é fácil construír a oposición, facer pedagoxía do discurso alternativo, atraer militantes para un proxecto de transformación día a día e para enfrontarse aos poderes. Pola contra, é difícil e fatigoso. Peor aínda, a vitoria non está asegurada. É todo o que hai que facer.

Eu creo que hai que descartar unha quimera: a maioría institucional non é real; non se pode atacar ao ceo; a esquerda non está a menos de descender ao inferno da precariedade; non hai soberanía sen gañar esas maiorías que empobrecen; temos que aceptar que nestes tempos da hexemonía neoliberal hai que facer unha travesía no deserto ata que se forme un novo “bloque” (si conseguímolo). Este bloque si sería “histórico”, e non un acordo sobre bases, ao que se burla ELA, senón un dos asinantes.

IGOR Arroyo fai referencia ao comunicado feito público hai un ano por ELA e LAB. Eu tamén estou de acordo coa necesidade do seu desenvolvemento, asumindo o compromiso expresado no texto: “Promover alianzas de esquerdas e colaborar. Para iso, é necesario que a esquerda política priorice a axenda social como base da axenda soberanista”.

Reunirémonos nas manifestacións.

Xabi Anza, membro do Comité Executivo dELA.