Para compartir e consolidar as conclusións do proceso de Reflexión e Debate Interno cunha base militante o máis ampla posible, o proceso presentábasenos como fundamental, xa que se realiza desde unha visión propia da cidade, de San Sebastián. Donostia é unha cidade, os donostiarras vivimos na cidade, e como entón, agora somos un cidadán de contexto. É dicir, un contexto coas mesmas características que nas contornas urbanas das sociedades occidentais.

As cidades, e Donostia / San Sebastián de forma destacada, atópanse en pleno proceso de capitalización que está a cambiar profundamente o modelo urbano, e cuxas consecuencias son: as cidades xestiónanse como empresas que deben ser vendidas internacionalmente; o capital inmobiliario financeiro determina a dirección dos investimentos, a estrutura e distribución da renda; as novas actividades económicas ao servizo do turismo e do capital internacional están a transformar a estrutura produtiva das cidades (maletas con rodas vs. carros); o movemento da vida social; o movemento social; o espazo público; o movemento social; o movemento social; o movemento social; o movemento social; o movemento social; o movemento social; o movemento social; o movemento social; o movemento social; o movemento social; o movemento social; o movemento social; o movemento social; o movemento social; o movemento social; o movemento social; o movemento social; o movemento social; o movemento social; o movemento social; o movemento social; o movemento social; o movemento social; o movemento social; o movemento social; o movemento social; o movemento social; o movemento social; o movemento social; o movemento social; o movemento social; o movemento social; o movemento social; o movemento social; o movemento social; o movemento social; o movemento social; o movemento social; o movemento social; o movemento social; o movemento social; o movemento social;

Estes cambios non son realidades creadas ao azar. As cousas non pasaron, simplemente. Son, pola contra, o resultado dunha economía concreta e, máis concretamente, dunha produción capitalista do espazo, unha condición espacial xeneralizada no novo réxime que o emprendedor e investigador Ivan Miró denomina a acumulación turístico-inmobiliaria. O capitalismo financeiro ha caracterizado o último ciclo de expansión da economía mundial e tanto a produción do espazo como os procesos asociados son precisamente as forzas que levaron á lóxica financeira ao centro da economía: a produción espacial orientada ao mercado é a base material da economía financeira e a especulación urbana a principal materia prima do mercado financeiro. O espazo pasou de ser soporte de acumulación de capital a materia prima de acumulación. O territorio e a cidade, en cambio, desde o escenario da loita de clases até o obxectivo da loita de clases. A cidade converteuse nun lugar para perpetuar as relacións de poder entre as clases, o lenzo no que se escriben os discursos e narrativas que lexitiman esas relacións de poder. Si o espazo é a principal materia prima para a acumulación de capital, é dicir, o principal elemento para a opresión das clases expropiadas, o obxectivo da actual Loita de Clases será a socialización e a colectivización da produción e xestión do espazo.

Queremos cambiar a cidade de raíz. Ante as forzas que exercen o control social, económico, físico e cultural sobre as vidas dos cidadáns, debemos buscar formas de ser donos de nós mesmos; porque a vida soberana é a única vida digna. E co exercicio colectivo que denominamos Cidade desde Erro, debuxamos o rumbo cara á intervención social que se vai a desenvolver no futuro en Donostia. A reapropiación social da cidade no centro e a estratexia urbana para o desenvolvemento do Proceso Independentista Transformador no contexto metropolitano, cuxo obxectivo é a República Vasca. E dicimos que é transformador, máis aló da mera xestión progresista da situación ou realidade establecida, porque expomos a acción que propomos na dirección de levar a cabo a alternativa anticapitalista. Para iso, a nosa actuación guiarase polos seguintes criterios básicos: redistribución da riqueza; avance cara a formas de propiedade non privada (comunitaria, cooperativa, municipal…); desenvolvemento de procesos produtivos non explotadores (non capitalistas, non patriarcais…); planificación comunitaria, é dicir, promover procesos que prioricen á comunidade fronte ao individuo (xa que as sociedades non son a mera agregación de comportamentos individuais, senón a posibilidade de proxectar as nosas xerarquías);

Nós mesmos queremos tomar as decisións que nos afectan en todos os ámbitos da nosa vida. Queremos soberanía plena: soberanía de lugar, soberanía alimentaria, saúde, cultura... e para iso organizarémonos libres das forzas que nos queren condenar ao individualismo e á dependencia do mercado. Co obxectivo de recuperar a soberanía das comunidades locais ou veciñais, é dicir, das nosas vidas, en todas as claves que inciden no desenvolvemento da vida, hai dous anos comprometémonos/comprometémosnos a crear, crear e impulsar espazos abertos para o debate, a proposta e a acción transformadora. E hoxe, aquí, nesta Donostia que domina e expulsa sen descanso aos veciños, convidamos a organizar o primeiro espazo para a acción: Espazo Residencial Soberanía.

Unha política de vivenda baseada na soberanía e nas persoas, ten que ver non só co dereito da cidadanía a unha vivenda digna e axeitada, senón tamén co dereito dos sectores populares e traballadores a decidir sobre o seu propio sistema de abastecemento de vivenda. Así pois, entendemos que o concepto de Soberanía Residencial supera os límites físicos da Vivenda. É dicir, pondo a atención da cidadanía nas claves que afectan as estruturas sociais, permite entender as distintas manifestacións do caso (desafiuzamentos, alienación residencial, subviviendas, rehabilitación, desafiuzamentos, masificación…) e estender a nosa actividade máis aló das catro paredes da vivenda ás comunidades locais e veciñais.

A difusión, desenvolvemento e intensificación deste tipo de prácticas xerará e mostrará novas contradicións, precisamente a través de iniciativas/alternativas que superarán estas contradicións: por unha banda, que a única maneira de difundir e xeneralizar a soberanía é a través da soberanía política; e por outro, que a única maneira de alcanzar a soberanía política conseguirase a través da adquisición de múltiples (re)soberanías. Este novo vínculo entre os discursos e as prácticas transformadoras e a reivindicación da soberanía política é a nosa achega desde Donostia ao esforzo de organizar e desenvolver democraticamente a Euskal Herria como comunidade autocéntrica.

Markel Ormazabal e Josu Lonbide.
(Membros de sortu)