O estado de alarma supuxo un cambio radical no día a día dos centros escolares, así como no dos estudantes e as familias.

Nesta situación excepcional, o sistema educativo ha seguido producindo, a produción non se interrompeu. A pesar da suspensión doutras actividades, a educación seguiu o seu proceso e niso involucráronse alumnos, profesores e familias. Con todo, as funcións cambiaron. Nesta transformación, moitos pais, profesores e alumnos teñen a habilidade de mergullarse neste proceso. Pero moitos outros, que antes xa se atopaban en estado vulnerable, quedáronse nunha situación moito máis vulnerable. Din que é o momento de traballar a autonomía, as rutinas, a confianza, pero para iso fai falta un traballo previo e iso non está garantido.

A educación está en marcha, pero os nenos e nenas de todas as idades están en liña. Iso é difícil de asimilar no día a día e nalgúns fogares están a meterse nunha situación de crise e teñen moita tensión. En moitas familias non hai recursos tecnolóxicos, nin os seus fillos, nin os seus pais, teñen habilidades. Esta realidade, até agora cuberta, está a verse agora.

Que opinión merécelle o camiño que tomou o sistema educativo nesta situación?

Desde o punto de vista crítico, diría que se tentou atopar a maneira de dar resposta ao propio sistema, non ás persoas. Traballar os contidos, preparalos para realizar estudos ou avaliacións, e avanzar. Con todo, non é unha boa maneira de dar resposta ás necesidades do profesorado ou do alumnado. Aínda que todos están a facer un gran esforzo, creo que estamos a colocar parches. A situación na que nos atopamos é absolutamente inusual, non se asumiu obxectivamente e dalgunha maneira o sistema continuou. Non o perdamos, pero, que? Esta situación ofrécenos moitas vivencias como lección.

Cal sería entón a solución?

Neste momento, temos que ensinar aos nosos nenos e mozos en que situación estamos, por que temos que estar en casa, que podemos facer… e ensinarlles a xestionar as emocións que nos xorden nesta situación. Temos fronte a nós unha gran lección, pero iso esíxenos calma. Crear novos recursos para parar, pensar, interiorizar e afrontar.

É o momento de ver que é importante na nosa vida, saír ao balcón e escoitar os sons da natureza, cheirar a primavera… e ensinar a detectar e xestionar as diferentes emocións que nos xera a propia situación... Non atoparemos mellor momento para traballar as habilidades persoais e a convivencia, en familia, entre veciños, entre amigos, na comunidade educativa... Chamar aos alumnos, charlar con eles, preguntarlles como están e como senten…, utilizándoos como unha oportunidade para fortalecer a relación profesor-alumno. Pode haber moitos alumnos e alumnas que teñan neste momento o referente máis equilibrado, o profesor, e que agradecerían enormemente a súa chamada. Neste momento, a educación converteríase nun recurso útil para as familias e para os alumnos. Para iso hai que transformar o sistema e adaptalo ás necesidades.

E para levar a cabo esta tarefa, a educación conta cun exército profesional dotado dunha gran cantidade de recursos pedagóxicos baixo as súas ordes. Se ademais do contido deste exército, con capacidade de transformación e adaptación a esta situación, encomendáseselle a elaboración de habilidades persoais, converteríase no verdadeiro acompañante de alumnos e familias.

Entrevista completa, na que se le en Aiur.