Tras o bulebule da campaña electoral, e unha vez deixado o voto na urna, estamos en condicións de facer a nosa lectura. Á fin e ao cabo, parece que van gobernar os mesmos que antes, da cabeza. Por tanto, non sabemos si temos que convidar a este novo goberno a afrontar os novos retos ou esixirlle que se faga cargo dos que non o fixeron. En calquera caso, si temos que facer fronte aos retos desta lexislatura en materia educativa, temos que mirar ao pasado e pór sobre a mesa as tarefas pendentes: euskaldunización e loita contra a segregación escolar. Porque esperamos que a actuación deste Goberno non sexa renunciar ao desastre educativo que viñeron facendo até agora.

Non é por desconfiar, o certo é que chamou a atención o esforzo que se realizou na campaña para evitar o tema da educación, cal é a evidencia máis evidente. Á vista do devandito nos debates electorais, alguén podería pensar que a educación pública non é un dos servizos públicos que vertebran a nosa sociedade, ou mesmo non está privatizada. Non esquezamos que en toda a Unión Europea só Bélxica supera o índice de privatización do País Vasco.

Parece que hoxe ninguén asume a responsabilidade do acordo educativo que obtivo un apoio parlamentario do 90,6% e que xerou o xerme da nosa actual lei educativa. Sabemos que non todos os partidos políticos que asinaron o acordo finalmente apoiaron a lei, pero se hoxe non estivesen de acordo, parece sorprendente que non o fixesen en campaña. Seica se avergoñan? Quizais as razóns da lei non eran froito do criterio político, senón doutro tipo de intereses?

En parte é comprensible, porque non é fácil defender en campaña unha proposta que equipase a rede pública coa rede concertada. Imaxinádesvos esta proposta no ámbito sanitario? Sería difícil negar o espírito privatizador da lei educativa. Aínda que alguén quixese defender de verdade a escola pública vasca, podía argumentar que nesta lexislatura o financiamento da educación privada ha aumentado un 30%, por exemplo, ou que o cociente para poder pactar baixou a 13. E que o pacto se estende ás aulas de dous anos, polo que os centros concertados financiáronse con 16 millóns de euros máis. Facer fronte a estas afirmacións sería difícil, porque non ten sentido ampliar o pacto cando estamos ante unha preocupante caída da natalidade. Tamén podía lembrar que, a pesar de que no Consorcio Haurreskolak impulsouse a gratuidade, non se puxeron recursos para mantela e reduciuse o servizo. Si algún dos partidos políticos realmente crese na cohesión social, podía lembrar que o 67% dos estudantes vulnerables matricúlanse na escola pública, ou que o 96% dos estudantes que estudan en Loiu están no centro privado e van en autobús en detrimento do medio ambiente.

Desgraciadamente todo isto parece desaparecer voluntariamente durante a campaña. Pero a nós non se nos esqueceu, porque nos queda claro que este non é o sistema educativo que merecemos, aínda que o Parlamento faga as leis á conta de manifestacións multitudinarias. Por tanto, seguiremos loitando polas rúas, os centros educativos, as universidades e onde sexa necesario ata que a escola pública vasca sexa o eixo vertebrador do noso sistema. É o único que garante a inclusión e a euskaldunización, que é común e para todos.

Nagore Iturrioz López e Yolanda Porres García, membros do sindicato Steilas.