Quen estades detrás da arte Educativo?

Somos algo máis de 30 profesores, a maioría da ESO, pero tamén hai algúns de HH, LH e universitarios. A maioría facémolo en público, aínda que nos diriximos a todos os profesores. Somos profesores da C.A.P.V. e máis adiante probablemente tentaremos pornos en contacto co profesorado de Navarra.

“Adéstrannos constantemente en novas metodoloxías sen evidencia científica”, dicides. Están a impulsar a innovación sen norte desde a administración?

Está enteiramente sen norte. A innovación continua parece ser boa en si mesma, así o fan desde o Goberno Vasco; eu uso a palabra “innovación”. Insisten na necesidade de impulsar o pensamento crítico no alumnado, crearon unha nova lección con ese nome pomposo, pero logo non son capaces de analizar críticamente a súa actividade. Pola contra, crearon unha nova linguaxe, que é puramente doutrinal e que se utiliza de forma acrítica. O que nós dicimos é que as novas metodoloxías poden ser boas ou malas, o mesmo que as metodoloxías máis antigas. E as metodoloxías non son a única clave importante na educación, cremos que temos que volver valorar a importancia dos contidos, a valorar aquilo que temos que ensinar. Coas novas metodoloxías os nosos alumnos están a aprender menos que nunca, é moi grave e hai que cambialo. A falta de rumbo é terrible: competencias, ensino por proxectos (porque traballar por zonas non está a garantir a interdisciplinariedad, como estamos a ver), gamificación… Representar todo o tempo é un erro, ás veces é aprender e vivir é un xogo, ás veces é aprender en silencio, estar concentrado no traballo persoal… e aprender e entender algo é un gran pracer. Pero sempre hai unha última moda, porque a roda non pode deixar de virar e hai moito interese por iso.

En nome da circulación libre e autónoma, por exemplo, comezáronse a derrubar os muros, pero se mañá pasa de moda, que? A pregunta é: por que dentro da pedagoxía non se lle dá ningunha importancia á didáctica propia de cada materia? Traería ao primeiro plano a importancia dos contidos que mencionei anteriormente e a experiencia e experiencia acumulada polo profesorado durante anos. Pero moitos dos chiringuitos que xurdiron por mor da innovación quedarían sen fontes de ingresos.

Neste círculo da innovación, as novas tecnoloxías xogan un papel importante. Sodes críticos co uso do TIC.

Cada vez queda máis claro que a marabillosa promesa de introducir todos estes dispositivos no proceso de aprendizaxe é unha fraude. Estas tecnoloxías a miúdo non axudan no proceso de aprendizaxe e supoñen un obstáculo á hora de centrar a atención do alumnado. O TIC son unha ferramenta máis, pero temos que recuperar os cadernos, o costume de escribir a man. Afortunadamente, as familias están a organizarse ao redor deste tema e Altxa Burua é un exemplo diso.

“Informes, cuestionarios, programacións didácticas incomprensibles que non son factibles…”, dicides que entre o profesorado a síndrome de queimado está xeneralizado. Onde se pon as forzas e onde deberían colocarse?

O abuso é enorme; parecería que é labor dos responsables políticos obstaculizar ao máximo a nosa actividade. O noso labor é ensinar, incluíndo todas as actividades que abarca: explicar, aclarar dúbidas, axudar ao alumnado, facer reflexionar, visibilizar os diferentes aspectos que hai nun problema, dirixir, avaliar… e para iso consideramos que é a nosa obrigación facer programación e redactar informes, pero o que está a suceder ultimamente é insoportable, que a maior parte da nosa actividade téñase que dedicar á burocracia totalmente estéril. Debemos programar con precisión milimétrica (pero as programacións son unha guía, unha ferramenta, non un obxectivo) ao avaliar por igual… Mesmo, máis aló das leccións, si hai algún problema con cuestións relacionadas coa convivencia ou a disciplina, a administración quedará tranquila si deixamos en Excel ou no ficheiro PDF unha chea de informes colgados, e non é a nosa obrigación: solucionar o problema e logo si darlle conta do que fixemos, pero non de maneira normal. A quen beneficia? Non ten sentido. Nós necesitamos tempo para preparar as clases, actualizalas, adaptalas, corrixilas… e a necesidade de encher tantos formularios dificulta a nosa tarefa.

En breve publicaremos o manifesto. E despois?

O noso obxectivo final sería frear derívaa das políticas educativas e facilitar que as institucións educativas leven a cabo políticas razoables, facilitando o noso traballo. Que garantan unha educación pública e de calidade para todos, deixando de lado a retórica pedagóxica e a linguaxe publicitaria do mundo. Relacionamos os principais problemas que denunciamos coa mercantilización e privatización da educación. De momento, queremos facer público o debate e dar a coñecer o cansazo dos profesores. Sabemos que hai moitos profesores que pensan como nós, fartos de ver cantos obstáculos atopan no seu traballo diario, que queren elevar a súa voz. Animámoslles a unirse a nós.