O Departamento de Educación do Goberno Vasco ha ignorado as graves consecuencias que a mala xestión do comezo de curso tivo nos centros públicos e parece que afrontou retos maiores. O lehendakari informou onte de que a nova lei de Educación adiántase un ano. Aínda que non sabemos a razón da présa, si fixámonos no que se fixo público, entendemos que o consenso coa lei é claro e quen vai acompañarlle, o que está por saber é a que corresponde ese consenso. Necesitamos unha lei, pero para que, para cambiar algo ou para deixar o que temos como está? Estas ideas véñennos inevitablemente, en xeral, cando os que defenden lugares políticos tan diferentes falan de súpeto en nome do consenso, con data: que puntos de encontro teñen na educación?

Nese suposto acordo coa comunidade educativa non consultado, o PNV e EH Bildu plasmaron diversas ideas a través da prensa. Parece que se descentralizaría a xestión dos centros, aumentando a función municipal, é dicir, fomentando a participación local e, de paso, reforzando a autonomía dos centros.

Os concellos xa forman parte do sistema educativo, por exemplo, están formalmente no órgano superior do centro e teñen competencia para organizar actividades extraescolares. Sen esquecer a participación municipal no Consorcio Haurreskola e as diversas situacións que iso xerou. En calquera caso, non nos cabe dúbida de que o fortalecemento da súa participación pode ser beneficioso, pero para que esa participación sexa real e válida para todos os centros requiriríanse unhas condicións previas de igualdade. De non ser así, a participación cambiante só serviría para aumentar as desigualdades e lexitimalas. Sería inxenuo non ter en conta a cor política dos concellos e a diversidade de recursos económicos.

Non nos queda máis que mirar á realidade actual para ver a diferenza que existe nas infraestruturas que son competencia dos concellos, en relación ás infraestruturas dos centros de titularidade privada. Cremos que a descentralización profundaría na desregulación, o cal non faría máis que incrementar a lóxica de mercado que se dá na educación, a competencia entre centros e a brecha entre centros, ademais do falso dereito a decidir dos pais, deixando a responsabilidade do éxito ou fracaso futuro do centro en mans de centros concretos. Desta forma, o Departamento de Educación non daría resposta aos problemas máis graves que temos actualmente na educación e tampouco apoiaría aos centros da súa titularidade.

Na lei que se acorde recolleranse, sen dúbida, as garantías para evitar esa desregulación, tal e como desgraciadamente recóllense moitas delas nas normativas actuais, pero non se cumpren. Como a prohibición de cobro dunha cota que sería válida para difuminar o equilibrio entre centros docentes. Para facer fronte á situación actual non necesitamos documentos cheos de palabras e intencións suxestivas, necesitamos unha lei clara que regule o actual sistema segregador.

Por tanto, o que agradeceriamos ao lehendakari Urkullu, e tamén aos que chegaron a acordos con el, non sería tanto cando se publicase a lei, senón que se ía a regular para resolver os problemas que xera o noso sistema educativo público-privado dual na CAV. Porque é evidente que, dando a competencia ao concello, non vai desaparecer o 49% dos centros concertados que temos na CAPV.

En STEILAS somos partidarios de políticas que reforcen a comunidade e a participación, por iso precisamente defendemos a Escola Pública Vasca, que é a esencia da comunidade. Porque o fortalecemento da comunidade lévanos á publicidade e só pódese dar nos servizos públicos. Iso é o que recolle esta lei? Imos superar dunha vez por todas esa lei o sistema educativo privatizador ou os malabarismos que temos hoxe en día para xustificar un sistema inxusto e desequilibrado, blindar e lexitimar o futuro dos centros concertados, sen regular nada sobre os problemas que temos?

A escola pública é participativa por si mesma, porque esa é a base da publicidade, non necesitamos doutra lei para regulala, pero hai tempo que necesitamos unha garantía que garanta a súa supervivencia neste país, e non cremos que este Pacto Educativo teña ese propósito. Por tanto, ata que teñamos unha política educativa real a favor da Escola Pública Vasca, seguiremos loitando, porque é a única opción para a supervivencia da nosa lingua e da nosa sociedade.