Din que é unha tendencia que se multiplicou nestes anos: coma se os seus fillos fosen un proxecto persoal, os pais queren que a educación sexa perfecta, cos mellores libros pedagóxicos, cos mellores profesores e os mellores adestradores e adestradoras extraescolares, para que o neno dea os mellores resultados canto antes sen perder o tempo, porque a cultura do logro está a vivirnos.

Con todo, nas casas onde o rendemento e a falta de tempo na pegada do plan perfecto convértese en obsesión, corre o risco de eliminar a infancia porque o neno necesita explorar, descubrir, experimentar, comprender, desenvolver ao seu ritmo… en lugar de aspirar. E, ademais, o soño de mil torres e castelos que se foron construíndo a miúdo derrúbase na adolescencia, cando o mozo que sentiu que a felicidade dos seus pais dependía dos seus logros, afogado pola presión, empeza a ter actitudes rupturistas e abandona de súpeto as clases de fútbol e danza.

É curioso, por outra banda, que pais e nais que buscan a excelencia do seu fillo en moitos ámbitos poden tender a sobreproteger aos seus fillos e fillas noutros ámbitos básicos para o desenvolvemento da autonomía.

Formas de vivir a paternidade

A Vangarda recolleu estas reflexións a partir dun estudo publicado pola universidade estadounidense de Ohio. A investigación afirma que as ideas da educación perfecta están esgotadas por moitos pais e nais, e que ese cansazo está relacionado coas expectativas internas e externas, coas formas de vivir a paternidade, coas esixencias e con sentirse xulgado. “O desexo de ser unha nai ou un pai perfecto provoca tensión, ansiedade, decepción e sentimento de culpabilidade, e afoga os desexos de ter un fillo perfecto”, din os expertos.

Á fin e ao cabo, os nosos fillos interiorizarán o que lles transmitimos, segundo explicou Esther Martínez en ARGIA: “Como os vemos, teñen unha enorme influencia neles. Cando falamos con nenos vemos que cando as expectativas son moi altas, por exemplo, presiónanse a si mesmos para chegar á expectativa, e está relacionado coas etiquetas: si póñolle unha etiqueta ao meu fillo é moi rápida e saliva, e si el non se ve así, influirá na autoestima. Igual si a expectativa non é positiva: si repítolle que é vago, terá unha conduta vaga, porque para ela o máis importante é que eu véxaa. Como buscar o equilibrio coas expectativas? Aceptando o que son, temos que saber ver realmente cales son as súas habilidades e cales son as súas carencias de mellora e aceptalas porque aceptar as que son é o que necesitan de nós”.