Esta morte é o prezo da túa pizza
- Nunha época na que Glovo era unha pequena e case descoñecida empresa, cando se atopaba só nas principais cidades do Estado español, un coche embistió a un dos primeiros distribuidores, Isaac Cuende, en activo. A primeira pregunta que fixo a empresa ao ter coñecemento do accidente foi si nese momento estaba a levarse a cabo o transporte de pedidos. Cuende saíu do accidente co brazo roto; afortunadamente, nada máis grave. Con todo, ao volver ao traballo, descubriu que a aplicación só permitíalle traballar nun número de horas moi limitado. Si non se traballa continuamente para Glovo, os traballadores perden “puntos de excelencia” e, con iso, a capacidade de elección de xornada. Así, Cuende demandou á empresa.
O 25 de maio, sobre o once e media da noite, unha furgoneta arroiou a un repartidor de Glovo e matoulle no acto no centro de Barcelona. Pero hoxe en día as cousas son moi diferentes. Glovo é unha marca internacional á que varios investidores lle acaban de dar 169 millóns de dólares e que se enfronta nos xulgados cos seus traballadores polas condicións de traballo. Agora, por tanto, tras a morte dun traballador polo servizo da industria de enviar comida rápida a casa, Glovo fíxose responsable de expresar publicamente a súa pésame á familia e insistiu en que “activará” en breve o seguro privado que ten para estes casos.
Glovo desculpouse por este “terrible accidente”, pero non recoñeceu en ningún caso que o mesmo accidente non ocorrese si a situación fose doutra maneira. Glovo anima aos distribuidores a traballar canto antes, xa que a única maneira de conseguir diñeiro é andar rápido en bicicleta e arriscarse a un mesmo. Glovo envía aos ciclistas a traballar nas horas máis perigosas, é dicir, pola noite. Glovo non ofrece aos seus traballadores ningunha formación para a seguridade, non ofrece ningunha formación. Glovo é unha sociedade na que viven os membros máis desesperados da sociedade e para iso teñen que levar a súa resistencia física e mental ao extremo. Non é de estrañar, por tanto, que todo isto traia como consecuencia un accidente mortal. É estraño que non sucedese antes. A petición de perdón por parte de Glovo non serve de nada si non se fai cargo das condicións que orixinaron este accidente, xa que a aplicación foi deseñada especificamente para que os traballadores se comporten de forma perigosa.
Si non se solucionan estes problemas e modifícase o mecanismo da aplicación, o arrepentimento de Glovo é inexistente. Non o fará, con todo, porque as características mencionadas son a base do seu modelo de negocio. Non pode. Perdería a vantaxe que lle fixo competitivo no sector.
No contrato que asinei con Glovo, a cláusula 3.3 di: “O Profesional Independente asume e asume o risco e ventura que supón a petición ou o micro tarefa. (...) [Glovo] tampouco se fai responsable dos danos materiais ou persoais que puidese sufrir o Profesional Independente durante a súa xornada laboral. Este deberá contratar un seguro de responsabilidade civil...”.
Quizais neste caso Glovo indemnice á familia coa opinión pública. Pero o único importante é o contrato. E o contrato di: feixe o imbécil.
Esta morte é o prezo da economía on-demand. Esta morte é o prezo da túa pizza.
Betsaide enpresan gertatu da, 08:00ak aldera. Urtea hasi denetik gutxienez bederatzi behargin hil dira.
2024ko laneko ezbeharren txostena aurkeztu dute LAB • ESK • STEILAS • EHNE-etxalde eta HIRU sindikatuek aurtengo otsailean. Emaitza larriak bildu dituzte: geroz eta behargin gehiago hiltzen dira haien lanpostuetan.
Jakina da lan ikuskariak falta ditugula geurean. Hala ere, azken egunotan datu argigarriak ematea lortu dute: lan ikuskaritzaren arabera, EAEko enpresen %64ak ez du ordutegien kontrolean legedia betetzen. Era berean, lehendakariordeak gaitzetsi du, absentismoaren eta oinarrizko... [+]
-(1).jpg)
