Sabemos o que non queriamos saber, non somos o centro do universo, ninguén nos creou, ninguén nos coida, cada un de nós vivirá un instante e desaparecerá definitivamente para toda a eternidade.

Esta sospeita da crúa realidade tivémola todos os seres humanos e todas as culturas tivérona. Cando a esperanza de vida limitábase aos 30 anos e a metade dos nenos morrían en brazos dos seus pais, a dor que esta sospeita causaba non podía menos que reducirse ás relixións. Hoxe en día, nos lugares onde se vive unha guerra ou unha pobreza severa, as relixións reavívanse, pois serven para estabilizar a estrutura social e regular os intercambios persoais.

No noso contexto, por primeira vez na historia, ao nacer a maioría lanzámonos ao mundo cunha esperanza de vida duns 80-85 anos, o que cambiou radicalmente a nosa posición a moi curto prazo. Por unha banda, podemos ter ante nós a vida máis longa da historia; por outro, somos máis conscientes do curta que é.

En sociedades prósperas como a nosa, sendo jovencitos, na maioría das casas temos a oportunidade de ver sentadas tres xeracións, coñecer ás bisavoas non é unha excepción e neses primeiros anos de vida, sentados á mesa, parece que o tempo é interminable. Con esa sensación sentimos crispados e empezamos a mocidade con esa previsión.

Quen o diría, en 2020 a morte saíu das casas dos demais, saímos dos contos e démonos conta do que podía tocar nas nosas portas. Sorprendeunos e non soubemos como reaccionar.

Queriamos certezas, pero nin os expertos nin os gobernos puideron ofrecelas. Como fan outros mamíferos, queriamos unirnos, pero debido ás características deste novo “inimigo”, quedamos encerrados nos buracos das casas, devorando os produtos do supermercado, pegados ao teléfono, afogándonos en mensaxes contraditorias e incomprensibles.

Cando se perden as certezas, calquera rastro en busca de asas pode ser útil. Nesta ocasión dúas foron as máis útiles: a negación da realidade: “negacionismo”; manter a versión oficial con ortodoxia. Todo entre dous escudos deslizantes négase. A dúbida, a crítica, a sospeita, sitúanse no lugar da herejía e desvanécense os debates libres, amables e frutíferos; prevalecen os insultos, as indignacións e os desentendidos.

Desde estas liñas nestes tempos de peste, como reivindicou o autor do libro “a peste”: vou apostar pola danza dos indecisos.

Si non somos capaces de conxugar solidariedade, liberdade, responsabilidade e sentido crítico, creo que perdemos o compás. As explicacións sinxelas e inxenuas non darán unha resposta eficaz a esta situación complexa; o relato contraditorio e cambiante que fan os gobernos non vai conseguir credibilidade na cidadanía. Os xestos autoritarios deixarán unha ferida grave no noso futuro próximo, as discusións estériles molestarannos e ao final... nesta deriva, tanto na pesca como na caza, triunfan as quenllas tradicionais que se alimentan de todas as crises.