A Pedro Sánchez non lle saíu ben a xogada: Cando convocou estas eleccións o 10 de novembro tiña un obxectivo claro, chegar ao 30% dos votos e reforzar a súa posición como principal partido no Estado español. Non o conseguiu, xa que o PSOE obtivo nesta repetición de novembro uns resultados similares aos das últimas eleccións. Ademais, sufriu unha pequena perda: Pasou de 123 a 120.
A coalición Unidas Podemos perdeu sete deputados e volveu a tender a man ao PSOE para formar un goberno progresista, que Sánchez convocou tras descartar esta posibilidade, pero non parece que se vaia a materializar á vista dos problemas que houbo para gobernar en coalición cando as condicións eran mellores.
As principais novidades, con todo, producíronse na marxe dereita do Congreso: O pp saíu reforzado destes votos, xa que subiu dos 66 deputados de abril a 88 deputados. Pero o maior auxe produciuse no partido neofascista Vox, que en abril logrou 24 escanos no partido de Santiago Abascal, que agora vai ter máis do dobre. Con estes resultados, España converteuse nun Estado europeo cunha das extremas dereitas máis fortes.
Ambos os incrementos poderían parecer a costa do maior perdedor desta noite: O Partido Cidadáns, partido saqueado polos poderes económicos en España cando o bipartidismo se cambaleou, pasou de ter 57 a 10 deputados e converteuse no maior perdedor da noite. O líder do partido, Albert Rivera, convocou para este luns unha executiva extraordinaria, ante os escasos resultados que obtivo.
Lembra ben cando foi a primeira picadura: 28 de abril de 2019. Porque coincidiu coas eleccións en España. Sucedeu da maneira máis estúpida: no momento en que colleu o papel de voto do partido que sempre vota –por tradición, por conformismo, mesmo por un punto de abouga- e... [+]
Non é de estrañar que nesta campaña non se viu nin oído falar en absoluto do partido grego Syriza e do ex lehendakari Tsipras, a pesar, creo, da experiencia grega. Esquecidos á mantenta ante a xente, pero moi presentes nos deseños de campaña. Lembrade o programa... [+]
"Todos os políticos son iguais". Cada vez que escoito esta frase, invádeme a impaciencia. A mesma impaciencia que experimento ao ouvir que alguén se proclama apolítico ou cidadán do mundo.
Tamén me ocorre con outras roldas doutra clase: poden ser máis lixeiras –nunha... [+]
Para escoitar a sesión completa: