A pesar do acordo entre o PSOE e Podemos, quixéronnos levar a votar de novo porque a composición do goberno estaba en mans dos partidos independentistas. Non nos enganemos, a situación de España non é un bloqueo político que se creou nun goberno incompleto, non só iso: hai unha estrutura de Estado en crise. Por tanto, debemos analizar o resultado das eleccións.

O conseguido polos partidos abertzales non é pouco, máis aínda á marxe do foco mediático do Estado. A chegada da voz de Bel Pozueta de EH Bildu ao Congreso é tamén un cambio que merece unha mención especial. Con todo, a pesar de que os resultados foron moi satisfactorios, a situación no seu conxunto xa foi observada por motivos que deron lugar a todas as alarmas. O proceso soberanista catalán púxonos ás portas da segunda reforma de Estado tras o franquismo, e os principais partidos españois están a preparar un escenario para iso. As urnas tamén nolo mostran.

Por unha banda, VOX é o invitado imprescindible para manter o modelo de Estado en España. Veu a facer o traballo sucio. A pesar dos preocupantes resultados obtidos, non esquezamos que a extrema dereita non é a nova invitada en España. Aí estivo durante os últimos corenta anos, no seo de partidos con catamalo democrático. O que implica o cambio é que isto hase explicitado e que VOX expón sen reticencias propostas autoritarias e retrógradas: A unidade de España e por encima de toda a raza supremacista española. Con todo, esas mesmas bases son as que teñen no centro tamén outras partes. Isto vese claramente no branqueo de VOX e na súa incapacidade para facer fronte ás súas reivindicacións. E máis claro aínda no seu comportamento con Euskal Herria ou con Cataluña. Botámonos as mans á cabeza porque abanicaron a ilegalización dos partidos independentistas, coma se baixo o liderado do PP e do PSOE non se haberían ilegalizado unha e outra vez. As posicións extremas de VOX fan un traballo discursivo e ideolóxico ao dobre que dirixiu até agora a España.

Doutra banda, a quebra do Estado das autonomías ten o seu reflexo no auxe dos partidos rexionalistas, soberanistas e independentistas. E que a gobernabilidade de España estea en mans dos partidos independentistas é moi incómodo desde a atalaia metropolitana de Madrid. É máis, inaceptable. Non podemos entender doutra maneira a convocatoria de eleccións.

Deste xeito, volveremos ver as conversacións para conformar un goberno de esquerdas, e aínda que poidan facer o seu camiño, é moi probable que nos próximos meses tome forza a resolución de dous grandes partidos que son os temoneiros do Estado español, que empuxen as mesmas fontes de presión de sempre para que o PP e o PSOE únanse. O Estado ten un problema máis profundo que o inacabable Goberno, e a situación de bloqueo é unha escusa e unha oportunidade inmellorable para facer axústelos que lles gustaría facer hai tempo, que non puideron atar no 78. Unha delas é a modificación da lei electoral, reducindo a representación dos partidos minoritarios nos territorios. Así mesmo, as medidas para apertar as bonecas dos Estados sen nación e engordar os barrotes serían tamén o primeiro punto da axenda.

Nos movementos dos próximos meses non podemos perder de vista este eixo. A pesar de que neste momento a situación é unha fonte de frustación, é innegable que Cataluña azoutou a España. Este movemento vai traer un cambio, e para que ese cambio non sexa máis escuro que o inverno, será imprescindible a presión que vén de Euskal Herria. A partir dalgunhas declaracións parece que o PNV tamén empeza a darse conta diso.