Ante algunhas preguntas, os adultos sentimos nenos unha e outra vez. Con esta premisa comeza o podcast Galdames Basatiak. Tivemos a primeira sesión do 6 de abril, e equipamos a reflexión de Iñigo Martínez cunha chea de voces e opinións. Ademais, nunha agradable compañía: A Pequena Serenata de Noite de Mozart e o número 101 de Haydn. Tivemos unha sinfonía detrás das nosas orellas.

INSERIR PODCAST

Somos nenos na néboa, cando falamos de filosofía (tamén). Non o di exactamente Iñigo Martínez, non o dicía Joseba Sarrionandia, pero si, digamos con claridade: é unha sorpresa, como dicía Aristóteles, o motor de arranque da filosofía. E si sorpréndense máis que ninguén, entón son nenos. Dise que os adultos levamos un neno dentro...

Pero non o facemos acalar, escondémolo? Si detivésemonos/detivésemosnos, si fixásemonos/fixásemosnos nas cousas que supostamente facemos por inercia e nas que nos rodean, cuestionásemonos/cuestionásemosnos, seriamos capaces de dar respostas? Que respostas serían? Temos o ser humano ou o adulto a capacidade de responder a todo o que parece fundamental? E empezando a rascarse máis: que é todo? Onde están os límites se os hai? E si non están, por que non están?

Non Rexeitar Preguntas

“Non hai respostas políticas máis crueis que negar preguntas”. Así o ouvimos no primeiro episodio do podcast Preguntas Salvaxes, a través dun libro de Curmán Levi. Martínez, en contra, utilizará os micrófonos de ARGIA durante seis domingos. Así se dirixiu ao oínte no primeiro capítulo: “Nós, polo menos aquí, daremos voz ás preguntas. Pero tendo en conta que as preguntas salvaxes que nos atravesan, sexan políticas ou existenciais, non son só cuestións teóricas, non son só preguntas académicas… Tamén son unha vibración, unha vivencia, están ligadas á vida”.

O esencial de todo isto é facer preguntas, Iñigo Martínez viaxounos á infancia, e tamén aos invitados que lle acompañaron no primeiro capítulo, como o filósofo Jon Gederiaga ou o psicomotricista Álvaro Berañán. Isto último di que a infancia é o momento de xogar e, por suposto, tamén de construír. Construír, en compañía do coñecemento; e o saber, a miúdo, faise con preguntas e respostas. Respostas provisionais, aínda que provisionais. Porque logo podemos cuestionalos.

A infancia é, en palabras de Iñigo Martínez, “o territorio das preguntas e da ignorancia positiva”. Ser ignorante, é dicir, ser autoalorado positivamente. A profesora de filosofía Jone Ojea cóntanos que é como ter “barro até os xeonllos”, non saber cal é o erro de ensuciar, inocencia, falta de prexuízos, procura constante de causas... “A infancia é o punto no que conflúen a ignorancia e a paixón por saber”.

Os adultos temos medo diso? Medo a descender ao lodo? A moza Ane Garabieta, que falou no podcast, tamén se mostrou convencida diso.

E ti, atreverasche?