O PNV realizou o primeiro mitin político multitudinario do primeiro fin de semana da campaña en Azkoitia. Non en todas partes: Xabier Arzallus naceu fronte á casa, na praza onde se atopa a escultura de Oteiza. Nos últimos dez anos o PNV mandou no pobo, pero os nacionalistas máis entusiastas non esqueceron o tempo que gobernou EH Bildu. Imanol Pradales, que tamén ía ser desde Santurtzi, parece lembrar: “Vostedes aquí saben o que é facer as cousas sen rumbo”.

Por faltas de dirección ou planificación na cafetaría anexa. Parecía que o persoal non sabía que ía ter ese sábado pola mañá. Foron moi golpeados na media hora anterior á mitina, porque sacaron os cafés en caldo con vasos cheos de xeo aos clásicos nacionalistas pretorianos que foron a tomar forzas. Ao facer a fila, polo menos en dúas ocasións escoitouse a canción "Mapa dun mundo novo", dos Piratas de San Sebastián... Pegóuselles a canción, e produciuse un curioso paralelismo. Mentres, o Diario Vasco non quedaba na barra, Berria había un na terraza, pero parecía traído de casa. Ao longo da mañá do salvaxe vento sur, até o collado da terraza, decenas de persoas envorcáronse para montar unha chea. Por baixo da pedra salguen tamén os afeccionados ao Athletic, algúns deles tamén.

O acto comezou coa apertura dos bares e ao redor dun centenar de persoas consumiron o sol de cheo e de fronte durante todo o evento. En castelán, cara ao sol, si. En busca da luz o público empeza a levantarse cando Imanol Pradales, Bakartxo Tejeria e Joseba Egibar comezan a entrar na praza. Co aplauso, a xente moveu as bandeiras de plástico por encima da música épica.

O primeiro en ir ao atril foi Tecería, que como un partido deportivo infantil, marcou un obxectivo tan coñecido. Debemos meter o balón aí. É dicir, vota ao PNV. Nos interlineados dos minutos seguintes pódese entender que falla nos cálculos para a final: a táctica non é mala en si mesma, pero falta xente capaz de xogar. Moitos xogadores non cambiaron de camiseta, non foron a EH Bildu, nin ao PP, pero chama ao teu amigo que está en dúbida, que está a piques de quedar en casa, e convencerlle. Literalmente esa é a intención, díxoo Ortuzar uns días antes, e Pradales ratificouno en Azkoitia: que cada nacionalista se comprometa a convencer a un dubidoso.

Egibar tamén se uniu ao xogo e ofreceu un espectáculo tan afeito en Azkoitia. Sen papeis, no seu estilo, deu madeira a EH Bildu. Ningunha referencia ao PSE-EE, coma se non existise. Di que hai que decidir entre o “catastrofismo” da esquerda abertzale e a “verdade e democracia” dos nacionalistas, entre eses dous modelos. E deixou unha frase que quedou na memoria dos xornalistas que estiveron alí: “A esquerda abertzale anda pola popa, pero o orgullo ten un camiño curto. Nós somos orgullosos, aceptamos os erros do pasado e queremos avanzar”.

En cambio, Pradales, que xa está a esgotar as camisas brancas, xoga un papel concreto: pedir paciencia e frear as mentes. O seu obxectivo é transmitir confianza sen provocar crispación e con moitas palabras aburridas. Leva a camisa branca metida no interior dos pantalóns vaqueiros para transmitir a transparencia, e agora, cando pon unha lavadora específica dos mesmos, vestirá nos próximos días ao Athletic que acaba de pasar o ferro. Como un bo biscaíño, o deste ano non é o que viste a camiseta doutro ano (haberá máis dun para fotografar co patrocinado de Petronor). Veñen bos días para o PNV; até pasar acháquelos da Gabarra, que promesa electoral consegue encolar en Teleberri algo por encima do Athletic.