Nos últimos anos, ouvín moitas veces que o confinamento que vivimos ao meu ao redor, e a angustia que isto provocou, ensinounos a valorar todo o que nos rodea.

Así foi, abrimos as portas e saímos todos en multitude á rúa, á montaña, a facer deporte ás estradas. Os tópicos non me gustan moito, pero está claro que o trafego que trouxo o illamento deixou un partido de reflexión, e de entre os que lin gustaríame destacar a crónica “Totem morado” da xornalista Ainhoa Lendinez. Era unha crónica fresca e lixeira, vergoñosa, escrita en primeira persoa, próxima, das que quedan na memoria. Non sei si equivócome, pero sentín ‘harrimina’ nas súas palabras, o que eu mesmo sentín como escaladora no peche, e, dalgunha maneira, a reflexión de Lendínez levoume aos primeiros pasos que dei na escalada.

En liña co escrito polo escalador guipuscoano, pregunteime que é o que nos empuxou aos escaladores a pegar as pernas no solo á parede e a escalar as físgoas que até agora eran inaccesibles en casa: balcóns, armarios de cociña, andeis de nenos, etc.

Querer distinguirse do resto dos deportes, buscar un don negado desde o nacemento ou gozar do don que é natural? Buscar tesouros roubados pola natureza ou compartilos coa xente á que amamos? Gañar espazo no mundo dos maiores, ser narrador de aventuras, soñar con soños de granito ou acordarse dos amigos perdidos no camiño? Número de cabezas, varias opinións; a lista de razóns da escalada é interminable, como as montañas.

A vida ensinounos que nas montañas, nos coliseos de pedra creados co paso do tempo, poden aparecer grandes monólogos e conversacións baixo o ceo azul cuberto de estrelas. Paine, Lavaredo, Trango, Jorasses, Dru, Tsaranoro, Yosemite, Urriellu, Monrebei, Fitch Roy… son testemuñas de miles de historias, está claro. Con todo, ao ler a crónica de Lendínez, lembrei que non é necesario viaxar aos recunchos das postais ou dos libros para recoller experiencias excitantes no noso caderno de bitácora, porque existen na contorna máxica excelentes posibilidades que nos poden servir como escalador: Atxarte, Balerdi, Egino, Ziordia, Aiztondo, Txindoki, Ogoño, Ranero, etc.

Se preguntásemos aos nosos compañeiros de cordada, ou aos nosos antepasados de escalada (Rebuffat, Bonatti, Cassin, Terray…) polo sentido da escalada, quizais algúns decorarían as súas respostas coma se fosen poemas. Claro que eu tamén podo ser romántico e finxir ser Lord Byron, porque os que camiñamos pola montaña podemos soñar facilmente cunha escalada perfecta, chea de bucolismo.

En calquera caso, creo que este tema é moito máis prosaico, máis sinxelo, máis fácil. É unha boa e fermosa opción entender a escalada como poesía e ver a pedra, como un poema, cos ollos dun poeta, á maneira de Gabriel Aresti. Con todo, non podemos esquecer que temos que agarrar ese poema coas mans e os pés, porque si non, esas imaxes poéticas levaríaas o vento, e nós, no descoido, caeriamos do noso altar de pedra.

Así que lémbreo, querido poeta! Si hai pouco caíchesche escalando pola contemplación da paisaxe e non estás morto por facer un selfie, fai como o fixo Ainhoa Lendínez, rompe os nudillos, ponche o magnesio nas mans e colle firmemente o poema que tes diante.