Non sería ARGIA si ninguén o pagase, pero todo o que se produce en nós pódese consumir gratis. É unha aposta que fixemos porque queremos e queremos, porque é o mellor para o mundo que defende o noso proxecto xornalístico: o País Vasco vasco, soberano e, entre outras cousas, un xornalismo que axude a superar o capitalismo e o patriarcado.

Non podes caber escoitando que fixemos un novo subscritor e cada baixa golpéache. A semana pasada, por exemplo, un subscritor deuse de baixa porque entrevistamos a EHKS porque cremos que publicamos moitas cousas sobre eles. Tamén vin entrevistas ou informacións sobre EHKS en Euskadi Irratia, Berria e Gara, pero non sei si son moitas ou poucas, e por iso reciben baixas.

Na súa traxectoria xornalística de 35 anos vinas en varias ocasións en ARGIA, porque agora “xogan ao inimigo”, despois “fixestes do PNV” e a seguinte “polos terroristas”. Uns van, outros veñen e outros volven. E cada un deses desprazamentos, sempre que non haxa insultos entre eles, merece o máximo respecto, porque por un momento foi o noso alicerce e porque o desprazamento é un dereito de calquera, de calquera sitio a calquera lugar.

Na crise de 2008, máis dunha vez pensamos que esa onda nos pillaría debaixo. Por diversos motivos foron malos anos para as subscricións, pero ao seu ao redor, a partir de 2012-2015, refinamos o norte, e vimos empuxando eses ventos até hoxe, máis subscritores que perdidos nos últimos anos. A principios da década de 1990 ou nos anos 2000 dificilmente podería pensalo, e hoxe en día sigo escoitando con sorpresa os datos dos meus compañeiros. Temos que romper a cabeza para manter ese tesouro, iso si.

Paréceme incrible e sorprendente a revolución europea e a construción do Partido Comunista Europeo desde Euskal Herria. Pero desde o día de hoxe é tan incomprensible crer que non tanto a esquerda abertzale lograría a independencia e o socialismo, e moito menos obrigando ao Estado español a facelo con armas. O certo é que quen o crían tiñan os seus motivos para pensar iso, e que os actuais comunistas novos son os seus. Eu creo que unha das tarefas do xornalista é levar estas razóns ao lector para que valore da súa madurez e extraia as súas conclusións. A información sempre nos fará máis maduros, libres e independentes. A desinformación e a censura rompen o noso pensamento e a nosa liberdade.