O Goberno español expuxo en outubro a marxe para negociar os Orzamentos Xerais da Comunidade Autónoma Vasca na presentación do acordo con Podemos. Entre as medidas que se contemplan no ámbito laboral está a subida do salario mínimo bruto a 900 euros, que se reparten en 14 pagas ao ano. Desta forma, ábrese a posibilidade de dar impulso e xeneralidade ao compromiso dos axentes sociais de chegar aos 14.000 euros anuais para 2020. Esta medida, que xerou un debate sobre os complementos e as normas de dereito, deu un novo paso esta semana no Congreso para levar a cabo esta mellora.

A adopción desta medida xerou debates teóricos profundos sobre os aspectos técnicos e a competencia política. E sabemos como son as discrepancias teóricas que aparecen na antesala: cada cal ten o costume de manter o seu propio marco como lei invariable, estendendo ao catro ventos argumentos que non son admisibles para outros moitos. O argumento máis clásico que escoitamos entre os máis clásicos é que o salario mínimo incrementará o paro. Os economistas neoliberais resolven os problemas de relacións laborais no “mercado laboral”, deixando de lado o efecto de demanda que supón o aumento de todas as rendas, sobre todo as máis baixas. Desprezando os vínculos coas condicións de vida e o conflito de distribución, o salario para eles non é máis que o custo de produción, e cando se opoñen a aumentar o custo do traballo, móstranse como partidarios de manter o número de empregados, argumentando que é unha lei incuestionable dos economistas.

A miúdo os economistas críticos loitan contra este erro pondo en cuestión a relación entre a fixación do salario e o número de empregados. Os Keynesianos din que os empresarios a contratan pola carga de traballo, non pola medida salarial establecida a través das normas sociais. Segundo Marxistas, a fixación do salario ten beneficios na sombra, aí si que se atopa a clave do conflito da distribución. Á hora de subir o SMI non son tanto o número de ocupados e o número de contratos os que están en risco, senón as posibilidades de venda no mercado de bens e servizos (quen compra os produtos se non é a maioría traballadora?) e a loita entre as clases sociais é o centro deste debate.

Máis aló dos mínimos soldos dos traballos a tempo completo, é urxente resolver os problemas que quedan fóra deste conflito. Nun momento no que un terzo das mulleres atópase en situación de traballo parcial, hai que tomar outras medidas para paliar os malestares que xeran as relacións laborais, facendo fincapé na necesidade de pechar unha brecha nas condicións laborais e salariais das mulleres. En España recádanse menos de 864 euros por cada dous millóns de euros e en 2019 espérase que aumente a tendencia da maioría, sobre todo das mulleres e de todo aquel que teña unha escaseza material.

O economista Jorge Uxo afirmou que para deixar atrás a crise é necesario subir todos os salarios, máis que os mínimos, e denunciou o desaxuste salarial e a produtividade das relacións produtivas en España durante a “década perdida” dos últimos anos. É grave que a brecha salarial respecto ao PIB neste período sexa tan grande, e máis aló das condicións de vida dos traballadores, podemos consideralas como un indicador da crise continua que xera este sistema capitalista e patriarcal. A reactivación é enxalzada con frecuencia nos últimos tempos, decretando o fin da crise da Unión Europea. Pero hai beneficios suficientes e recuperáronse as vendas, si non é a solución construída para o beneficio do crecemento?

As mulleres son as que máis sofren esta crise e esta mala recuperación, pero tamén todo inmigrante e novo é forzado material e espiritualmente ante a imposición deste novo contexto. Os recortes nas condicións de traballo dos mozos nos últimos anos foron especialmente graves, e os salarios reais han sufrido un descenso moi significativo entre os mozos de hoxe e os non tan novos, en comparación cos da xeración anterior.

O incremento salarial é un paso tan necesario como mínimo, un dos principais instrumentos que deberiamos pór no camiño da transformación do modelo económico. Pero non é o conflito de distribución o único problema do capitalismo, a sustentabilidade ecolóxica e, sobre todo, a dirección da produción e a propiedade dos recursos o que debésemos pór en cuestión. Como di Bernard Friot: “a imposibilidade de que as autoridades de clase propoñan un camiño que non sexa a deterioración das condicións de vida, dos dereitos e dos servizos públicos, levaranos a unha rebelión dos países europeos a falta dun futuro común”. Vexamos.

Esta noticia foi publicada polO Salto e trouxémola a ARGIA grazas a licénciaa CC-by-sa.