En primeiro lugar, quen é Bambi?

Esta é a pregunta que máis me custa contestar no normal. Quen é Bambi? Supoño que son un artista multidisciplinar de 25 anos. Eu son unha persoa trans por encima da maioría das cousas, e iso ten moito que ver no meu proceso artístico. Que máis son? Tamén son unha pouco bruxa. Parece un cliché pero son unha persoa libre que quere vivir a súa vida á marxe das opinións dos demais.

Falaba de que ser persoa trans defíneche sobre todo.

Si non é por encima de todo, son por encima da maioría. Defínome como trans, marica e grosa. Transa, porque son a persoa que fixo unha transición. Marika, porque son unha muller trans que non perdeu a súa forma de relacionarme co colectivo, son un circo e sigo facendo o que quero, sen medo a xulgarme como masculino ou feminino. E gordo, porque é evidente [risas].

Como comezou o proceso de transición?

É unha bonita historia. Moitos dos meus amigos trans falan de que desde pequenos sabían que eran mulleres transas, que eran capaces de ver. Non é o meu caso. Eu sempre fun un neno que saía da norma —vou utilizar o masculino, así declaro a mente do meu tempo e—, un mozo estraño. Pero de pequena nunca sentín que era unha muller atrapada no corpo dun home, e moito menos.

Con quince anos empecei a facer unha draga, e aí xurdiron os meus primeiros pensamentos.

Entón a draga non estaba tan estendida e case ninguén da miña idade facía a draga. Aí empecei a xogar coa identidade de xénero, etc. Empecei a coñecer artistas drags e persoas trans. Deime conta de que me identificaba cuns e con outros. Aínda non era capaz de entender que podía dedicarme a dous ámbitos, é dicir, a unha persoa trans no mundo drag. Era unha rúa ou unha balea, ou es unha persoa trans ou fas unha draga.

Dise que os espectáculos de drag axudan ás persoas trans a percorrer o camiño. Non é o meu caso. O meu interese era artístico, non necesitaba o drag para explorar co feminino. Fóra do espectáculo xa era un circo, pero tiven a oportunidade de coñecer a persoas que estaban na miña mesma situación.

Empecei a accionar a cabeza: “E si son algo máis que un neno que fai a draga?”. Nesa época descubrín aO Veleno, e até entón non atopei o referente. Despois desmontei un pouco o mito, pero foi moi importante para min.

Será imprescindible ser referentes en todo este proceso, non?

Moi importantes si. Os meus referentes nunca foron referentes de persoas trans actuais. Eu sempre me inspirei nos referentes da década de 1970. Puxen o meu nome, Bambi, en honra a unha Vedette de París dos anos 40.

Póndome a pensar, non me referiría a ningún referente trams actual, os meus amigos, claro, pero ninguén fóra desa esfera. Os meus referentes están en persoas maiores.

Nos últimos anos apareceron moitas trans YouTuber, pero a min nunca me xeraron un interese especial. Eu tiña artistas do século XX ao norte, aqueles que xogaron e experimentaron co xénero. Naquela época falábase pouco de identidade de xénero, e creo que o tema foi abordado desde unha perspectiva máis aberta e experimental polos meus referentes.

Creo que os referentes trans actuais falan dos procesos de transición desde perspectivas moi pechas: si es muller transversa tes que seguir este camiño e tes que converterche en muller no 100%… Os referentes actuais son referentes moi binarios e, necesariamente, marcan os nosos camiños. Eu tamén me vexo marcada por eses referentes e correntes, aínda que non quero. Devandito todo isto, os referentes son fundamentais para min, non podo entender a miña vida sen eles. Todo está baseado en referentes.

Hai uns meses tomou a decisión de realizar a cirurxía.

Decisión de financiar a intervención [risas] máis que para facelo. Cando inicias o proceso de transición, falo baixo uns ideais. Posche o punto de mira: vou facer isto e o outro, esa intervención… Na liña dos referentes que comentabamos antes, a maioría das persoas trans que aparecen nos medios de comunicación teñen recursos económicos para facelo, e a maioría das persoas trans non estamos nesa situación. Empecei o meu proceso con grandes intencións, pero aprendín que tería que facer as cousas doutra maneira, desexaba que non tiña recursos para facelo. Pero iso ten un tope, a súa aceptación ten límites.

Eu vivo nunha disforia permanente, prodúceme unha enorme ansiedade, e en todo momento estou a loitar coas miñas dúbidas. Despois de moito tempo pensando, decidín lanzar unha campaña de crowdfunding a través da plataforma GoFundMe para a feminización facial. Custoume moito tomar unha decisión. Eu sempre me representei como unha persoa forte, e así me mostrei publicamente. Este paso supuña aflorar moitas das miñas debilidades.

Na miña contorna foron habituais campañas deste tipo para financiar cirurxías. É unha forma de colaborar entre amigos. Nunca pensaría que tivese a repercusión que tivo, que se estendería tanto en Amurrio como na súa contorna, e que me apoiaría tanto. Canto máis se pareza a vostede mesmo, máis auténtico será. Levo moito tempo repetindo esta frase aos meus achegados, pero nunca me aplico a min mesmo. Agora é o momento.

Cres que a clase social e os recursos económicos condicionan o proceso de transición das persoas trans?

Totalmente. Ultimamente estase repetindo moito por parte dos sectores reactivos que o trans é elitista. A transa non é elitista en absoluto, son elitistas os canons estéticos que se nos impoñen e os que debemos seguir para estar integrados no rabaño.

É unha transa marxinal. A maioría das persoas do colectivo vivimos en condicións precarias, a taxa de paro é enorme…

Denunciou a dificultade de atopar traballo para as persoas Trans.

O 85% das persoas Trans están en paro. É un dato real. Eu vivín situacións de exclusión: argumentáronme que ante a contratación dunha persoa trans ou “normal” a segunda causa menos rexeitamento. O peor é que eu tamén cheguei a tragar ese discurso.

Volvendo á súa traxectoria artística, cal foi o seu desenvolvemento nos últimos anos?

Eu estudei maquillaxe porque os efectos especiais das películas sempre me atraeron. Traballei nunha ópera en Praga e ao volver a Amurrio decidín ir a Madrid. Alí empecei a maquillarme en sesións de fotos, pero enseguida puxéronme diante dunha cámara como modelo. Nunca pensei que o ía a facer. Unha cousa levoume a outra e acabei como actor ou performance. Aprendín a convivir coa síndrome do enganoso [risas].

Traballei con artistas famosos como Samantha Hudson, A Prohibida, Karmento… Agora estou con Paul Prezado nunha peza de teatro creada por el. Paul foi un dos meus principais referentes antes de empezar a traballar con el.

Paul Prezado púxose en contacto comigo despois da exposición sobre Catalina Eraus, eu non podía crelo. Levamos dous anos facendo teatro desde diferentes países.

Cres que influíches en Amurrio?

Desde que iniciei a campaña GoFundMe, a miña percepción con Amurrio cambiou moito. O meu vídeo estendeuse moito e moita xente mostroume o apoio. Creo que é un pobo aberto, pero iso non quere dicir que cando saio á rúa non ouzo risas e comentarios. Por iso emocionoume moito o vídeo e a recepción da miña petición. Quero agradecer esa protección e esa calor.

Gustaríame pensar que dalgunha maneira rompín o camiño para os que veñen de atrás. Si en Amurrio a alguén lle xorden dúbidas que eu tiven no seu momento, que saiba a quen vai dirixido.