Ás 9:30 quedámonos con Aranberri e Mertxan na Avenida da Liberdade de Donostia. Levan chaquetas, pero é evidente a famosa camiseta azamboada, a gran mostra da folga que dura tantos días. Aínda que non faga frío, o ambiente irase quentando, e deixando ao carón as chaquetas, as camisetas faranse á vista durante toda a mañá.

O xornalista preguntoulles pola folga de hoxe e custoulles dicirlles a cifra. Unha ducia de persoas do sector reuníronse e entre todos non se sabe cantos días de folga leváronse a cabo, xa non se contan os días. Ao final, o número premiado foi o 199, segundo a mesma fonte.

Os nosos protagonistas son os máis complicados da loita. Aitziber Aranberri, natural de Usurbil, empezou a traballar hai trece anos na residencia Vila Sacramento de Donostia-San Sebastián, onde actualmente reside. Fai uns catro anos que é delegado sindical dELA. A beasaindarra Ana Mertxan traballou durante vinte anos na residencia San José de Ordizia e está liberada nos últimos tres anos. Coordina a asistencia domiciliaria, residencias e centros de día da comarca de Oria-Goierri.

Púxose en marcha o piquete da avenida e no grupo de traballadoras das residencias alguén dixo: “Imos todo o máis humilde, non? Afeito ás protestas nas residencias, este non ten sal! Nós somos máis ruidosos!”. O da residencia é un traballo de coidado e na súa pel viven o desprezo polas tarefas de coidado e o desprezo polas persoas coidadoras. Por iso, desde que comezaron a folga en setembro de 2018, tentaron, unha e outra vez, pisar a rúa. Así di Aranberri: “Que non fixemos! A marcha, os campamentos, estivemos no Festival, repartimos miles de folletos… Fixemos moitas cousas, e con todo, algúns cidadáns dinnos que non deberiamos cambiar o estilo de loita para que a sociedade e as autoridades escóitennos máis. De todos os xeitos, non pensedes que esta folga que estamos a facer agora téñoa primeiro, para min é a terceira folga. O día que empecei a traballar, estaban en folga na residencia. Empecei a traballar e deime conta enseguida de que sen loita non conseguiremos mellorar”. Teñen enfronte á patronal e á Deputación e o convenio sectorial conxelado.

Con Aranberri estamos encantados de charlar, pero de súpeto dinos que se vai ás 12:30. Un momento estraño para marcharse, xa que é a esa hora cando comeza a manifestación. O usurbildarra vai traballar: “Nas horas máis ocupadas do día temos servizos mínimos do 90% e nas horas máis tranquilas, do 80%. Pola noite estamos a traballar ao 100%. Os traballadores do taller salguen todos xuntos á rúa e as máquinas pairan. No noso caso, case ninguén pode saír á rúa. Non podemos unirnos para facer unha manifestación. Xa lle dixen que eu agora vou traballar e sairei ás 18:30. A ver si pillo a manifestación da tarde de Hernani”.

Foinos Aranberri e quedámonos con Mertxan. Reunímonos coa columna do barrio de Amara e unímonos a varios folguistas das residencias. Un deles quéixase: "Que tipo de manifestación é esta? Non sacaremos a nosa pancarta?”. Mertxan acláranos que é o folguista máis marchoso e que aínda que non é o día das pancartas de reivindicacións concretas, pronto empezará a ambientar a manifestación. Así foi. As camisetas azamboadas reuníronse e comezaron a gritar consignas: “A loita é o único camiño!”, “Gora borroka feminista!”, “Gora gora gora emakume borroka!”, “Markel Olano gezurturte!”, “Maite Peña gezurtara!”. Desde hai tempo subliñaron que o seu é a loita laboral e feminista. O 95% dos traballadores do sector son mulleres e aínda continúan realizando labores de coidado e coidado, que son moi infravaloradas. O que leva a megafonía até o bulevar non se calou e os seus compañeiros axudáronlle a facer coroas. Levan moitos meses adestrando, hoxe é un día máis.

Mertxan estaba triste e enfadado á primeira hora da mañá, xa que as patronais e a Deputación Foral de Gipuzkoa levaron a cabo unha folga de 200 días e tratáronlles coma se non fosen ninguén. Sentíronse marxinados e desprezados.

Preguntámoslle ao Bulevar que corpo ten agora. Reflexionou durante dous segundos e dixo cun sorriso: “Díxenche pola mañá que estaba triste e enfadado, agora estou contento”. Recuperáronse.

U30 pasará a toda velocidade. Os folguistas das residencias de anciáns de Gipuzkoa seguirán na mesma. A conclusión U30 será a 200.