Tres décadas despois da súa fundación, o Amencer dourado de Grecia, converteuse na terceira forza política do Parlamento grego nas eleccións de 2012. Sete anos despois, o partido está en declive: Non obtivo representación nas eleccións de xullo. Só conseguiron un eurodiputado, Yanis Lagos, que se deu de baixa no Amencer Dourado coa intención de crear un novo partido. Polo mesmo camiño, son moitos os antigos afiliados que se han esfumado do partido.

A fuxida dos afiliados non é o único indicador de decadencia. O feito de permanecer ás portas do Parlamento deixou ao partido sen fontes de diñeiro oficial, o que provocou o peche da sede. Foi simbólico, por exemplo, que se colocase un cadeado na sede central que tiñan na avenida Mesogeion de Atenas. Ademais, un ataque cibernético deixou fóra de funcionamento a páxina web do partido, e así se veu producindo desde entón.

A estes factores hai que sumar o macroxuízo contra o partido que leva en marcha desde 2015, que pretende demostrar que Egunsenti Urrekara, lonxe de ser un partido político, é unha organización neonazi paramilitar. Tras catro anos de permanencia, é posible que, en poucos meses, o partido sexa declarado organización criminal polos organizadores.

Decadencia iniciada fai 6 anos

Nun artigo publicado en Publicon, a xornalista Emma Pons Valls sinala como punto de partida da decadencia o ocorrido o 18 de setembro de 2013. Na madrugada do 17 ao 18 de setembro, Yorgos Rupakiás, membro do partido, asasinou a puñaladas ao cantante antifascista Pavlos Fyssas, coñecido como ‘Killah P.’, seguindo ordes recibidas da cúpula. As probas achegadas pola familia de Fyssas durante o xuízo apuntan a que foi Yanis Lagos quen ordenou o asasinato. O rapeador non foi a primeira vítima mortal do partido neonazi, xa que uns meses antes asasinaran en Atenas ao migrante paquistaní Shehzad Luqman, quen foi detido. No caso de Fyssas, con todo, o agresor foi inmediatamente detido e, segundo Pons, “nin Amencer dourado nin a policía puideron ocultar o caso”. É sabido que a policía colaborou en numerosas ocasións co partido neonazi.

Poucos días despois do asasinato de Fyssas, todas as cúpulas e deputados do partido foron detidos, abríndose camiño xudicial contra eles. Tras varios atrasos, case dous anos máis tarde, o 20 de abril de 2015 iniciouse o macroxuízo que aínda está en marcha. O xuízo, no que se inclúen numerosos casos, atribúese a 68 acusados de asasinato, pertenza a organización criminal, tenencia de armas e drogas ilegais, entre outros delitos.

Recolleron as palabras de Eleftheria Tobatzoglou, avogada da familia Publicon Fyssasen, quen declarou que a formación neonazi non conseguirá a forza de outrora: “O partido pode sobrevivir, pero non como antes, senón á marxe da sociedade e da política”.

Vitoria da loita antifascista

O xornalista Hibai Arbide Aza explicou nO Salton que a caída da alba en Urresca vai máis aló da derrota electoral. Explicou que lonxe de ser un partido, son unha organización paramilitar neonazi creada á imaxe da hitlerianos SA, e que fixeron un uso instrumental e sistemático da violencia. Os seus ataques puxeron a punto aos refuxiados, aos migrantes, aos cidadáns racializados, aos transexuais, aos de esquerdas, etc. Arbide sinalou que, ao mesmo tempo que a influencia do partido alargouse considerablemente máis aló do Parlamento, “tamén hai que buscar as causas do fracaso máis aló da lóxica electoral”. Segundo o xornalista, a pesar de que a perda de fondos económicos orixinada pola derrota electoral foi o último golpe, o partido estaba a piques de caer grazas ao traballo do movemento antifascista.

Arbide explicou que as liñas estratéxicas do movemento antifascista grego foron catro, todas elas en interacción: mobilizacións multitudinarias, plataformas abertas, persecución xudicial e confrontación rueira.

Nas mobilizacións multitudinarias realizáronse demostracións de forza, “pero a xuízo do movemento a súa forza non se basea só en accións multitudinarias e espectaculares”. Contan con coordinadoras antifascistas que se organizan de barrio en barrio, e cada unha actúa no seu ámbito co obxectivo de que no día a día non teñan cabida os fascistas. “En todo momento e en cada barrio”, precisou Arbide. Mostra diso son as pintadas de “campo antifascista” que se poden atopar nos barrios de Atenas. Con manifestacións, carteis, charlas e actos enfrontáronse aos fascistas e “só entre 2017 e 2018, con esta presión constante conseguiuse pechar 32 sedes do partido na área metropolitana de Atenas”, explicou Arbide.

Tamén buscaron a presenza na rúa, a defensa dos espazos, sen delegar a tarefa na policía, que colaborou con frecuencia cos neonazis. Nesta defensa das zonas producíronse confrontacións presenciais cos neonazis. Arbide puxo como exemplo o caso da praza Agios Panteleimonas: O Partido Dourado facía alí reparticións de comida “só para gregos”, doazóns de sangue grego e peche de parques infantís para que só os nenos gregos xoguen alí; os antifascistas, para recuperar a zona, ocuparon o centro social Distomo. O camiño para conseguir este espazo non foi fácil: “Houbo pelexas, enfrontamentos contra fascistas e policías, en comisarías os policías que se identificaban como membros de Amencer dourado torturaron aos antifascistas”, explica Arbide.

Por outra banda, na vía xudicial, un grupo de avogados levou aos principais dirixentes do partido aos tribunais. Arbide precisou que estes avogados actuaron posteriormente como acusación nos xuízos contra Aurora Dourada, en especial no mencionado macroxuízo. O proceso pode chegar ao seu fin nuns poucos meses e a sentenza pode esixir duras penas de cárcere para os membros da cúpula do partido.