Se ao día seguinte da folga isto estase suavizando, seguramente hoxe ti tamén estarás a arruinar a 'folga' do feminismo bébedo de onte. Como amigos do resto de sectores, os alumnos, nais, mestras, cociñeiros, limpadores, porteiros, investigadores, etc. que onte estiveron a colocar o noso gran nas rúas, volvemos hoxe aos centros cunha bonito resaca. A batería, cargada de feminismo e fraternidad, volve á vida da xente da educación e, supostamente, con forza suficiente para tomar novas decisións.

Dicía Bell hooks que a academia en si mesma non é un paraíso e que, pola contra, a través da aprendizaxe pódense crear paraísos, porque a educación é un espazo con esa capacidade. E engadía que deberiamos empeñarnos en facer un intento radical de practicar a liberdade a través da educación, do mesmo xeito que os contidos e as formas de facer, a través de prácticas que van atravesar os nosos corpos mentais inseparables, que van ser feministas, antiracistas, descoloniales e que van máis aló dos intereses homogeneizadores da burguesía. Por tanto, esta educación patriarcal, colonial e clasista debería facer fronte á supresión de identidades e corpos que impulsa coa voz colectiva dos oprimidos.

E, mire, entre os ensinos que nos trouxo o de onte a quen queremos educar, coidar, estudar e ensinar críticamente, está a de saber que aquí existe unha educación capaz de xerar paraísos. Nos espazos educativos, na academia, nos espazos non formais de lecer, arte, deporte e educación, así como en case todo lugar privilexiado para a aprendizaxe, e en quen nos teremos que contar en miles. Por tanto, hai un saldo de aliados feministas a favor de todas esas pequenas barricadas do día a día da educación.

Dela, e porque sabemos que o espazo húmido, do mesmo xeito que para a reprodución do sistema, pode ser un lugar prioritario para a transformación do mundo, pongámonos hoxe mesmo a facer pedagoxía feminista do coidado, para que todos teñamos capacidade para coidar a nós mesmos, aos veciños e á natureza, pero tamén para extraer a falacia patriarcal da independencia individualista, politizar radicalmente o coidado e mellorar a súa nova práctica e ética. En definitiva, imos axitar fortemente os currículos e programas, as planificacións e os espazos, os roles e as relacións, a zanpa de cimita, ata que desapareza a capa cotorra patriarcal que levan.

E agora imos celebrar, como merecemos a pena, este “huelguero” amarelado, a favor dos novos piquetes que van levar a pedagoxía feminista a lume de biqueira. China! !

Nora Salbotx Alegría, mestra