Punto de partida: “Esta folga xeral establece unha liña de acción diferenciada: por unha banda, un sindicalismo de contrapoder coa capacidade de transformación necesaria nos contextos actuais e, por outro, outro sindicalismo de concertación e diálogo social suxeito á política sistémica. A diferenza entre unha política económica do traballo e a política económica do capital” (Cara á folga xeral: Luís Rodríguez Algams, Jon as Heras). Dúas posicións, dúas estratexias e as súas consecuencias á vista.

Porque non se trata de facer un diálogo social entre o capital e o traballo en determinados momentos, ou de establecer consensos ou consensos tácticos entre a esquerda transformadora e o centro esquerda, aínda que os avances son moi modestos. A cuestión é como e para que se fan. Este principio serve tanto para as loitas sociais como para o conflito nacional. As vías de unilateralidad ou de consenso non son en si mesmas correctas ou incorrectas, senón en que situacións, condicións e obxectivos levan a cabo: no camiño da integración no sistema ou da ruptura democrática para respirar.

Na nosa opinión, as opinións vertidas contra a Folga Xeral foron moi miserables e inxustificables. Coñecendo a escravitude de CCOO e UXT co goberno español, non nos sorprendeu, pero si nos ha apenado. Pero o de Podemos, sorprendido e apenado á vez, loitando contra todo o que até agora predicaron. De feito, na metodoloxía da esquerda transformadora sempre se considerou que, cando se consegue algo favorable a través dos pactos, para que se materialice o pacto, é importante impulsar as mobilizacións populares. Como podemos conseguir algo transformador debilitando o impulso da cidadanía? Iso é tirar pedras ao noso tellado. A patronal e a burguesía sempre están a presionar aos gobernos, os cales acatan con facilidade esas presións, a condición de que os cidadáns non presionen en contra. Hai outras formas de enfrontarse á dereita e á burguesía? Por suposto, se queremos ir máis aló do tema actual no camiño da soberanía política e económica.

EH Bildu foi, desgraciadamente, o único grupo institucional que se sumou á folga xeral (foron outros grupos, pero sen responsabilidades institucionais). Na nosa opinión, acertou de pleno, e desde o punto de vista do Pleno estamos orgullosos desa actitude, e cremos que debería impulsar a mesma estratexia en todos os demais ámbitos, especialmente no da liberación nacional. En moitas ocasións, é unha preocupación de EH Bildu, no ámbito institucional, ante o risco de quedar só (e coas últimas decisións de Podemos esa sensación de soidade aumentou e agrandouse), tentar ampliar e reforzar as alianzas (o pacto de Llotja do Mar é importante neste aspecto). Karmelo Landa pregúntase en Argia “convocamos unha folga xeral cargada de motivación e razón. Ademais dos movementos populares, os sindicatos de toda a nación sumámonos á mobilización continua, á folga e á loita apaixonada, convencidos de que son necesarios cambios profundos na convicción de que o parlamentarismo e os diálogos políticos convencionais non son suficientes para logralos. A pregunta é: hai algunha forza política no noso país neste momento que coincida con estas liñas? Non están todas as forzas políticas de aquí, hoxe en día, sumidas na dubitativa esperanza de posibles gobernos progresistas e de negociacións parlamentarias ou “discretas” con eles?”

Pois si, cremos que o mellor remedio para superar esa sensación de soidade, de esperanza incerta, está na realización dun contrapoder forte e eficaz. Neste sentido, esta folga xeral permite un camiño frutífero e axeitado ao plan de emancipación.

Mirando cara adiante. Desde hai moito tempo, as persoas que estivemos inmersas en comisións de folga e amplos espazos de mobilización, comprobamos o eficaz e transversal que foi a organización da folga (con censos revolucionarios, non confundíndonos con ese estéril interclasismo de moda): activistas de sindicatos, mozos precarios, estudantes e xubilados; activistas sociais de todo tipo, feministas, cidadáns e cidadás comprometidos coa folga, e a compracencia: Marabillosa experiencia. A Carta Social, durmida nos últimos anos, convértese a partir de agora no alicerce da acción popular; na elaboración e consolidación do programa popular, no fortalecemento das reivindicacións puntuais e na execución dunha estratexia que faga soberanía de face ao futuro.Nese sentido, o feito de que, á vista dos problemas que hai no mundo (aumento xenófobo da extrema dereita, cambio climático perigoso, austeridade e auxe do nacionalismo estatal), a dignidade púxose no centro desta folga, pareceunos un avance ideolóxico tremendo.

En definitiva, a partir de agora debería ser un reto, no ámbito político institucional e no de país, que grupos políticos como EH Bildu (oxala, que tamén Podemos oriéntase nesa dirección) e que conflúan na Carta Social, máis o feminismo, cada un desde a súa independencia, constrúan un bloque social contra-hexemónico; construíndo tamén un contrapoder xeneral ao Estado español, á hexemonía do PNV e ao Goberno. Cando o PNV denuncia que EH Bildu é cómplice dELA-LAB, a nosa resposta debe ser que si. E orgullosa, ademais, a alianza desde a nosa independencia, non como a súa dependencia da patronal.

Euskal Herria está atrasada nalgúns aspectos respecto de Cataluña. Non temos institucións como a ANC, Omniun, que en moitas ocasións (o 1 de outubro, por exemplo) foron capaces de animar aos partidos soberanistas (e ás institucións que gobernan) a ir máis lonxe do que quixesen.No futuro, Gure Esku Dago podería ser unha organización destas características. Pero en Euskal Herria temos algo que, desgraciadamente, non teñen en Cataluña: un bloque efectivo de soberanía social, que pode conxugar o problema nacional, social, feminismo, ecoloxismo, etc., que pode ser o punto de encontro de todas as persoas que viven e traballan no noso pobo (que veñen de aquí). É dicir, o que pode empuxar á construción nacional pola esquerda.

Desde a experiencia innovadora das últimas semanas e a folga de onte, quizais, a pesar de que esteamos condicionados (aínda que os avatares da nosa vida militante aconséllennos que sexa razoable), estamos convencidos desa reivindicada primavera vermella, que recuperamos o punto de optimismo.A diferenza de quen din que ante a crueza da situación non hai nada que facer, nós cremos que todo está por facer. E o de onte é un gran paso adiante na construción desa tarefa.