A miúdo ocórreme escoitar algún analfabeto funcional que está a amolar á xente que foxe dos conflitos e a fame nos seus países de orixe, non esquecendo que toda Europa foi terra de emigrantes desde hai moito tempo. A que se escapan os africanos que se penetran nunha patera no século XXI? Sobre todo á guerra e á fame. A que nos escapabamos os vascos do século XIX? Sobre todo á guerra e á fame. Imos precisar.

1842. No País Vasco Norte, no que hoxe chamamos « Iparralde » ou « Euskal herria de Francia », atópase en pleno apoxeo a « monarquía de xullo ». A revolución francesa ha quedado atrás (polo momento), así como todo o que ela trouxo, incluíndo varias guerras, o mandato de Napoleón Bonaparte… O rei é Luís Felipe de Orleans, que co tempo será o último rei de Francia (aínda que logo Napoleón III será coroado emperador). Pero máis aló da fama e dos grandes nomes das monarquías, como vivía o pobo? Pois o veremos nun detalle explicativo: En 1841 prohibiuse o traballo aos menores de 8 anos e o traballo nocturno aos menores de 13, pero esta lei non se aplicou. Ao redor de 3 millóns de franceses rexistráronse nas oficinas da caridade por non ter ingresos suficientes para vivir. En Francia había uns 250.000 esmoleiros. Uns anos antes, a epidemia de cólera causou a morte de preto de 100.000 franceses. E no sur dos Pireneos, as cousas non estaban mellor. Só facía un ano que terminara a primeira guerra carlista. A raíña, Isabel II.ak, tiña 12 anos e era rexente do xeneral Baldomero Espartero. Os conflitos políticos xeraban conflitos sociais e económicos. Estímase que aproximadamente o 90% da poboación vivía por baixo do limiar que hoxe denominamos « limiar de pobreza ». De feito, en 1849 publicouse a Lei de Beneficencia Pública. Non resolveu o problema da pobreza, pero a súa promulgación é unha proba da súa necesidade.

« Aqueles barcos non tiñan baños, había xente durmindo no acueducto, a auga ‘potable’ estaba podrecida, a alimentación non era suficiente, tendo en conta que o traxecto era de varios meses e, ademais, non había maneira de facilitar a supervivencia en caso de calquera problema no mar.»

En 1842, en Baiona (Lapurdi) estaba a prepararse un veleiro de tres mastros, chamado « Leopoldina Rosa ». A súa carga era sobre todo humana. Partiu o 31 de xaneiro. O seu destino, Montevideo, Uruguai. Cando falamos dun veleiro de tres paus, moitos deles pensan nun gran barco parecido ao de Juan Sebastián Elcano. Pois non. Tratábase dun barco de 32 metros de eslora e 9 metros de manga. As condicións da viaxe non eran ideais. A pesar das promesas dos « ganchos » que organizaban a viaxe (« os viaxeiros terán polo menos dúas veces por semana carne fresca », dicía a publicidade da época), en realidade a sobrecarga dos viaxeiros facía as cousas moi difíciles. Estes barcos non tiñan baños, había xente durmindo no coitelo, a auga « potable » estaba podrecida, a alimentación non era suficiente de forma clara, tendo en conta que o traxecto era de varios meses e, ademais, non había maneira de facilitar a supervivencia en caso de calquera problema no mar. Saíron en dirección a Montevideo. Pero en primeiro lugar, unha parada para recadar máis carga, en Pasaia (Gipuzkoa). A razón desta escala era, ao parecer, que as autoridades francesas eran bastante estritas en canto ao número de pasaxeiros que o buque podía transportar, e non no caso español. Como ocorre na actualidade, a pobreza duns era unha opción doutros que cobraban cantidades excesivas por levalos ao seu destino. Naquela época chamábase por algo a este negocio « Comercio de brancos ». E como ocorre na actualidade, os que non pagaban a débeda contraída tiñan problemas. De feito, moitos dos inmigrantes sabían que non podían pagar, e unha vez « en América » ofrecíanse como escravos ao primeiro que pagaba o billete por eles. E si ninguén o facía, quedaban baixo o goberno de Uruguai, que lles facía guiar e facíalles traballar nun réxime de semi-escravitude temporal, como mostraron nunha reportaxe da revista O País de Uruguai: « Vascos engrillados en Montevideo de 1836« .

Non se pode chegar ao destino da esperanza

Uruguai era independente desde fai máis dunha década e, si España aínda non recoñecía a súa independencia, alcanzaba acordos co goberno daquel país para enviar aos emigrantes. Así, o barco partiu de Pasaia, cruzou todo o Atlántico de norte a sur e de leste a oeste, até chegar á costa suramericana. Pero din que todo can estreito é pulgón, e neste caso os cocos tiñan o aspecto dunha forte tempestade no sueste. Hai que ter en conta que non nos referimos á navegación actual, xa que os mapas actuais e a localización satelital son moi precisos, o que facilita moito as cousas. Naquela época dependían dun reloxo, dun sextante e dun compás, e si o ceo estaba nubrado, da sorte e da intuición. Buscábase a costa para seguila até a meta. Este vento do sueste fixo que a embarcación se desviase cara a unha hondonada próxima ao cabo de Polonio.

Alí, preto da « Illa Seca », o barco quedou varado, e na foto do DNI tamén recolleron as follas que lles deu o mar (deixádeme o anacronismo, non se me ocorre unha descrición máis gráfica). O capitán, un francés de Dunquerque chamado Hipólito Charles Marie Frappaz, tentou salvar á tripulación e aos pasaxeiros.

Para iso, ordenou botar unha barca con dúas rotadores, abrir un cabo do barco a terra e, deste xeito, sacar á xente utilizando ao cabo como guía (formando unha estada, algo parecido a unha tirolina). Con todo, as ondas eran excesivas e a barca envorcou; despois de rescatar aos da barca, o capitán ordenou a un mariñeiro que nadase en terra, suxeitando un cabo delgado ao corpo, para despois utilizala para abrir o cabo gordo. Pero o mariñeiro negouse. A orde déronlla a outro mariñeiro e logo a outro, pero ninguén a cumpriu. « De cu, elixo o meu, Hipólito, e supoño que o teu pai sucio sáeche á auga » ou algo parecido, en francés, iso si. Efectivamente, os mariñeiros, menos tres, decidiron salvarse e gañar a costa a nado, deixando no barco ao capitán, ao médico, ao contramaestre e a uns poucos máis, en especial ás mulleres e aos nenos.

Así as cousas, algúns dos emigrantes lanzáronse á auga para tentar salvarse nadando. A costa estaba a uns 300 metros, non era unha distancia infranqueable, e algúns o conseguiron, pero a debilidade duns meses, despois de estar case sen comer, e o enfado das ondas, fixeron que a maioría se afundisen. O resto de pasaxeiros e os mariñeiros atopáronse no centro da nave. E fíxose de día e todos esperaban que o tempo mellorase, pero o que ocorreu foi que o mar partira en dous. De súpeto víronse na auga. E non tiveron a oportunidade de salvala.

O número de mortos ascendeu a 231 persoas. 72 sobreviviron para facer fronte á violencia e o saqueo da xente que esperaba a que lles roubasen o pouco que aínda conservaban en terra. Tamén entón había algúns que se compadecían da xente que viña en patera (perdoa, quero dicir con goleta), e un par de habitantes da zona protexeran aos náufragos aquel día, pondo fin á violencia dos ladróns.

« Na actualidade, estímase que o 9% dos uruguaios son descendentes dos vascos. Entre eles atópanse 11 presidentes do país. Non está mal para os que chegaron fuxindo da fame.»

Actualmente, calcúlase que o 9% dos uruguaios son descendentes dos vascos. Entre eles atópanse 11 presidentes do país. Non está mal para os que chegaron fuxindo da fame. Custoume atopar información sobre este naufraxio. A verdade é que en Internet hai algúns artigos (pouco), pero a maior parte da información obtívena dunha exposición que fixen hai uns anos no museo Zumalakarregi de Ormaiztegi. Na páxina web deste museo pódese ver un resumo da exposición. Moi recomendable.