Vostede, que foi perseguido na escola e que por tanto non ten cuadrilla, non sei como vive que non teña cuadrilla. A min iso dificultoume moito o día a día na época da ikastola, até chegar a depender do desexo de ter unha cuadrilla. Nos últimos anos, e aos 28 anos, estou desconstruyendo o concepto de cuadrilla e o que isto implica, pondo en práctica formas de relacionarme fóra da heterosis. Con todo, isto non quita –aínda que para min é enriquecedor e liberador– que hoxe en día se volva a conectar coa ferida que de cando en vez xurdiu naquela época.

Non sei si a súa historia, pero seguramente será similar á miña en moitos sentidos. Nun correo de 1º da ESO fun expulsado da cuadrilla. O acontecemento puxo de manifesto a persecución oculta na FP e durou até a ESO 4.mailara, ata que decidín cambiar de escola (aínda que tivo continuidade na rúa). En FP escondíanme as lentes, dicíanme que me ían a pegar cando saía da ikastola… En ESO, cambadelas, alcumes e burlas, ciberacoso…

O rastro da ferida causada por todo ocorrer está aí, cargado de rabia que naquela época non sacé ben. Por iso, con este escrito, veño da miña vulnerabilidade a ser a voz da rabia; creo que é necesario que os corpos golpeados fagan públicas as nosas experiencias e emocións, para que vostede saiba que non está só, que esas emocións son colectivas, e que os que están alén/os que estamos ao outro teñen que saber que é o que poden/podemos influír con vosos/os nosos comportamentos activos e pasivos. Estiven calado durante moito tempo, e é hora de que me digan os teus, aínda que ninguén me preguntou.

Amólame especialmente a pegada que esa violencia deixa nun corpo. Uxue sentiu un desterrado da época, arrebatáronlle o lugar. Seguro que ti tamén che sentiches así dalgunha maneira; ao marxinado, á fin e ao cabo, négaselle o lugar. Por iso, non é casual que eu non queira vivir no pobo durante moito tempo, a pesar de que quero ao pobo e participar activamente nel. Con todo, non sinto que teña un lugar propio. Doutra banda, pasouche algunha vez, por exemplo, nas festas patronais, ter que pedir ‘permiso’ para saír cunha cuadrilla ou coa túa irmá? Da súa vulnerabilidade a “ei, eu tamén quero participar”, dicindo. E isto mentres sáenche as incertezas no teu interior e os medos de ser rexeitado. A min si, moitas veces. Penso que isto é máis habitual do que creo e dáme rabia. A min os días previos ás festas pasáronme moitos anos de ansiedade e inquietude, e un ano máis. Unha vez que teño protección, iso reláxase, pero ás veces aflóranme moitas incertezas na interacción cos compatriotas. Todo isto, segundo o meu ánimo, ocórreme de cando en vez noutros escenarios. Como a vostede, penso.

Nun país que vive afectado polo cuadrillismo, paréceme difícil que despois de ser desterrado do teu pobo volva atopar o seu sitio, si non tes cuadrilleros no pobo, nin unha rede sólida de amigos. Cada vez que leo o “día da cuadrilla” no programa de festas patronais lémbrame que para min é un día sen cuadrilla. E unha crenza arraigada nun corpo golpeado que foi expulsado da cuadrilla pode ser que ese corpo non é quen si non ten cuadrilleros. Quizais sería necesaria unha reflexión sobre o cuadrillismo en Euskal Herria, e tampouco estaría de máis repensar eses días de cuadrilla, porque todo o que mostrei está intimamente relacionado coa tendencia cuadrillista que temos no noso país e coas nosas formas de relacionarnos.

Para terminar, para os que estamos alén, para os que vemos todo isto, a mensaxe é que non podemos seguir asumindo este problema e esta violencia sistemática. Observa neste caso os danos colaterais (bo, só algúns dos que podemos contar en 4.500 caracteres, e os meus, ademais). A persecución continúa e esta non pode permanecer en silencio nin na sombra. É suficiente. Nós temos agora a responsabilidade de paralo. Os que estades a ler, sexades aliados dos corpos golpeados, non persoas pasivas, e menos aínda, non hai que dicir atacante.

“Entón sempre acórdache do que eu escribín un día, como penso… a vida é bela xa verás, como pese a quen pese, as amigas, o amor, as amigas…” Non o dubides, si eu son o teu aliado (si queres ir a min, \uxusan).